Kimandeu (codjowaedjes)

Li cmandeu (môde kimandrece u imperatif), c' est on môde po codjower les viebes.

I mostere k' on dene èn ôre (on cmandaedje), soeye-t i a ene ôte djin (atôtchî, 2inme djin do singulî), soeye-ti a des ôtès djins (atôtchîs, 2inme djin do pluriyal), soeye-t a ene trope di djins k' on-z est lu-minme didins (cåzants).

Les fråzes a l' imperatif finixhèt sovint pa on pont di sclameure (!).

Po des cmands dinés å rwaitant, li môde kimandrece si fwait avou on suddjonctif

K' il î våye lu-minme !

Les ôtes môdes sont l' indicatif, li condicioneu, li suddjonctif et l' pårticipe.

I gn a cåzu l' on seu tins e cmandeu, li cmandeu prezintrece.

• Tuze ene miete ! / Sieve ces djins la / Ni gueuye nén tant !
• Alans vey ! Djans, c' est d' î aler vey !
• Soeyoz vayants !

C' est foû rålmint k' on pôreut eployî on kmandeu erirece :

• Åye todi tot fwait po 11 eures, po si l' boss ripasreut å buro !

• djans ! riprezinte li viebe "aler" å cmandeu singulî. C' est on codjowa ki vént tot droet do latén.

Dins sacwants lingaedjes li cmandeu des cåzants si fwait avou èn aidant viebe.

• Laten we spreken (cåzans)