ok

Osmanlı Türkçesi اوك‎ sözcüğünden devralındı

ok (belirtme hâli oku, çoğulu oklar)

 

 

1. (silahlar, okçuluk) yayla atılan, ucunda sivri bir demir bulunan ince ve kısa tahta çubuk
2. yön göstermek amacıyla belli yerlere konulabilen, oka benzer işaret
3. at arabası, kağnı vb. araçlarda koşum hayvanlarının bağlandığı ağaç

   Dörtnala koşan bir yük arabasının oku böğrüme çarptı. - Ö. Seyfettin

4. (matematik) bir dairede bir kirişin ortasında bu kirişi gören yayın ortasına indirilen doğru parçası
5. boy

• Türk Dil Kurumuna göre "ok" maddesi

• Atılan ok geri dönmez
• Kartala bir ok değmiş, yine kendi yeleğinden

ok

1. sekiz

Eski Türkçe oq

ok

1. ok

ok

1. sekiz

ok

1. neden

ok

1. (silahlar, spor) ok

• KÚNOS, Dr. Ignaz (1902). Şeyh Süleyman Efendi, Çağatayca-Osmanlıca Sözlük. Budapeşte: Section Orientale de la Société Ethnographique Hongroise.