Venera 3

Venera 3 (Rusça: Венера-3 anlamına gelen Venüs 3), Venüs'ün yüzeyini keşfetmek için Sovyetler Birliği tarafından inşa edilen ve fırlatılan bir Venera programı uzay aracıdır. O 04:19 de 16 Kasım 1965 tarihinde başlatılan UTC gelen Baykonur, Kazakistan, SSCB. Sonda, Venüs atmosferine girmek ve yüzeye paraşütle girmek için tasarlanmış bir giriş sondası ve giriş sondasını Venüs'e taşıyan ve aynı zamanda giriş sondası için bir iletişim rölesi görevi gören bir taşıyıcı / uçuş uzay aracı içeriyordu.

1965'te, Sergei Korolev'in OKB-1 tasarım bürosunun zayıf geçmişinden bıkmış olan Merkez Komitesi, gezegensel araştırma programını Lavochkin Bürosu'na yeniden atadı. 1958'e dayanan iki düzineden fazla denemede, Luna 2 ve Luna 3, tüm görev hedeflerini tamamlayan tek problardı. Bu arada, Amerika Birleşik Devletleri, Mariner 2 Venus sondası ve Mariner 4 Mars sondası ile başarılı oldu ve uzun bir dizi ay sondası arızasından sonra, Ranger 6 Ay'a (başarısız bir TV sistemi ile) ve Ranger 7'yi başarıyla vurdu. Bir dizi TV resmini geri gönderdi.

Lavochkin Korolev hep insanlı uzay aracı dışında tezgah test fikrini karşı çıkmıştı ederken Bürosu Venera ve Luna sondaları kapsamlı bir test programı başlattı. Keşfettikleri diğer tasarım kusurlarının yanı sıra, Venera iniş araçlarının bir santrifüj testine tabi tutulduktan sonra, ele almaları gereken G kuvvetlerinin yarısında başarısız olmalarıydı.

Bu uzay aracının görevi Venüs yüzeyine inmekti. Giriş gövdesi bir radyo iletişim sistemi, bilimsel aletler, elektrik güç kaynakları ve Sovyetler Birliği Arması taşıyan madalyonlar içeriyordu. Sonda, fırlatılmadan önce sterilize edildi.

Sondanın ilk yörüngesi Venüs'ü 60,550 km kaçırdı ve 26 Aralık 1965'te bir rota düzeltme manevrası gerçekleştirildi ve bu da sondayı gezegenle çarpışma rotasına getirdi. Sonda ile temas muhtemelen aşırı ısınma nedeniyle 15 Şubat 1966'da kesildi.

Giriş sondası 1 Mart 1966'da Venüs'e düştü ve Venera 3'ü başka bir gezegenin yüzeyine çarpan ilk uzay aracı yaptı. David Leverington 2000 tarihli kitabında Sovyetlerin uzay aracı ile iletişimi başlangıçta bildirdiklerinden üç ay önce kaybettiklerini yazdı ve sondanın Venüs'ü etkilememiş olabileceğini tahmin etti.

Taşıyıcı uzay aracı için güç sistemi, Gallium Arsenide (GaAs) güneş pillerinin uzayda ilk operasyonel kullanımı olması bakımından dikkate değerdi. Kvant  [ ru ] tarafından üretilen GaAs güneş pilleri, yüksek sıcaklıklı ortamlarda daha yüksek performansları nedeniyle seçilmiştir. İki adet iki metrekarelik güneş paneli, şarj edilebilir pilleri şarj etti.

Giriş probu, şarj edilemeyen piller kullanılarak pille çalıştırıldı.

• UHF frekansındaki vericiler ve alıcılar;
• Telemetri anahtarları;
• Hizalama ve düzeltme istasyonu hareketi sistemi: mikromotorlar, gaz jetleri, elektrooptik prob konum sensörleri ve jiroskoplar;
• Tüm prob sistemlerinin bilgisayar kontrolörü.

• Gezegenler arası manyetik alanları ölçmek için üç akı kapısı manyetometresi;
• Kozmik ışınların incelenmesi için deşarj sayaçları ve yarı iletken detektörü:
• Yüklü parçacıkların akışını ölçmek ve solar plazma akışlarının miktarlarının ve bunların enerji spektrumlarının düşük enerji tüketiminin belirlenmesi için özel sensörler (tuzaklar);
• Araştırma mikrometeoritleri için piezoelektrik sensörler;
• 150 ve 1500 metre ve 15 km dalga boyu aralıklarında kozmik radyo emisyonlarının ölçümü.

Prob, bir mikrometeorit detektörüne sahip olmaması açısından Venera 2'den farklıydı.

• Fotometre
• Gaz Analizörü
• Sıcaklık, basınç ve yoğunluk sensörleri
• Hareket dedektörü
• Gama Işını Sayacı