Tercih

Psikolojide, ekonomide ve felsefede tercih, genellikle alternatifler arasında seçim yapmakla ilgili olarak kullanılan teknik bir terimdir. Örneğin, biri B yerine A'yı tercih ederse, A'yı B'ye tercih eder. Tercihler, davranışla bu ilişkiden dolayı karar teorisinin merkezinde yer alır. Bağlaç durumları olarak, arzularla yakından ilişkilidirler. İkisi arasındaki fark, arzuların bir nesneye yönelik olması, tercihlerin ise biri diğerine tercih edilen iki alternatif arasında bir karşılaştırma ile ilgili olmasıdır.

İflasta bu terim, iflas eden tarafın hangi ödenmemiş borcunu ödemesi gerektiğini belirlemek için kullanılır.

Psikolojide tercihler, bireyin tipik olarak açık bir karar verme sürecinde yansıtılan bir dizi nesneye karşı tutumuna atıfta bulunur. Bu terim aynı zamanda psikolojide kullanılan en tipik tanım olan bir nesneyi beğenme veya beğenmeme anlamında değerlendirici yargı anlamında da kullanılır. Ancak bu, bir tercihin zaman içinde mutlaka sabit olduğu anlamına gelmez. Tercihler, seçimler gibi karar verme süreçleri tarafından önemli ölçüde değiştirilebilir. Sonuç olarak tercih, coğrafi konum, kültürel geçmiş, dini inançlar ve eğitim açısından kişinin çevresinden ve yetiştirilme tarzından etkilenebilir. Belirli bir fikir veya konsepte tekrar tekrar maruz kalma, olumlu bir tercihle ilişkili olduğundan, bu faktörlerin tercihi etkilediği görülmüştür.^[1]

Ekonomide ve diğer sosyal bilimlerde tercih, sağladıkları mutluluk, tatmin, ahlak, zevk veya fayda derecesine dayalı olarak bazı alternatiflerin sıralanmasıyla ilgili varsayımlar kümesini ifade eder. Ekonomistler genellikle kendi başlarına seçimler veya tercihlerle ilgilenmeseler de, ampirik talep analizi için bir arka plan ve strateji içeren teorilere temel olarak hizmet ettiği için seçim teorisiyle ilgilenirler.

1944'te John von Neumann ve Oskar Morgenstern tarafından ortaya atılan Beklenen Fayda Teorisi (EUT), bir ajanın riskli seçenekler üzerindeki tercihleri bir dizi aksiyomu takip ettiği sürece, bir ajanın beklenen değerini maksimize ettiğini açıklar.^[2] Bu teori, bireyin kendisi için beklenen faydayı en üst düzeye çıkaran bir dizi seçenek arasından bir alternatif seçerken bireyin tercihini belirleyen dört aksiyomu özel olarak tanımladı.^[3][4] Bunlar: Tamlık, Geçişlilik, Bağımsızlık ve Sürekliliktir.^[5]

Gérard Debreu ^[6][7] tarafından ortaya konan en yaygın tercih türlerinin matematiksel temelleri, Andranik Tangian'ın bunların ortaya çıkarılması için yöntemler geliştirmesini sağladı. Özellikle, toplamalı ve ikinci dereceden tercih fonksiyonları ${\displaystyle n}$ soruların tamamen izini sürmeyi amaçladığı görüşmelerden değişkenler oluşturulabilir. ${\displaystyle n}$ 2B kayıtsızlık eğrileri ${\displaystyle n-1}$ kardinal fayda tahminlerine başvurmadan düzlemleri koordine etmek gibi.^[8][9]

Tercihler ve arzular birbiriyle yakından ilişkili iki kavramdır. Her ikisi de davranışları belirleyen koşullu durumlardır.^[10] İkisi arasındaki fark, arzuların bir nesneye yönelik olması, tercihlerin ise biri diğerine tercih edilen iki alternatif arasında bir karşılaştırma ile ilgili olmasıdır.^[10][11] Arzular yerine tercihlere odaklanma, karar teorisi alanında çok yaygındır. Arzunun daha temel bir kavram olduğu ve tercihlerin arzular açısından tanımlanması gerektiği tartışılmıştır.^[10][11][12] Bunun işe yaraması için arzunun bir derece veya yoğunluk içerdiği anlaşılmalıdır. Bu varsayım göz önüne alındığında, bir tercih, iki arzunun karşılaştırılması olarak tanımlanabilir.^[12] Örneğin, Nadia'nın çayı kahveye tercih etmesi, çay arzusunun kahve arzusundan daha güçlü olduğu anlamına gelir. Bu yaklaşım için bir argüman, tutumluluk değerlendirmelerinden kaynaklanmaktadır.^[10][12] Bu teoriye yapılan itirazlardan biri, iç gözlemsel erişimimizin, tercih durumlarında arzu durumlarından çok daha hızlı olmasıdır. Bu nedenle, belirli bir nesneyi ne derece arzuladığımızı bilmektense, iki seçenekten hangisini tercih ettiğimizi bilmek genellikle çok daha kolaydır. Bu düşünce, arzunun değil de tercihin daha temel bir kavram olduğunu önermek için kullanılmıştır.^[12]

İflasta bu terim, bir şirketin belirli bir alacaklıya veya alacaklı grubuna ne zaman ödeme yaptığını açıklamak için kullanılabilir. Bunu yapmakla, o alacaklı(lar) diğer alacaklılardan daha iyi durumda olur. 'Tercihli alacaklıyı' ödedikten sonra şirket bir yönetim veya tasfiye gibi resmi bir iflasa girmeye çalışır. Alacaklının tercih olması için, alacaklıyı daha iyi duruma getirme arzusu olmalıdır. Tercih kanıtlanırsa yasal işlem başlatılabilir. Bu haksız bir ticaret eylemidir. Diskalifiye bir risktir.^[13] İflas eden şirketin tasfiyesindeki temel amaçlardan birinin alacaklıların eşit muamele görmesini sağlamak olduğu ilkesi çerçevesinde tercih ortaya çıkmaktadır.^[14] Tercihlere ilişkin kurallar, alacaklılarına ödeme aczi belirirken ödeme yapılmasına izin verir, ancak işlemin olağan ticari mülahazaların bir sonucu olduğunu kanıtlaması gerekir.^[14] Ayrıca 1986 tarihli İngiliz İflas Yasası uyarınca, bir alacaklının şirketi ödemeye zorladığı kanıtlanırsa, ortaya çıkan ödeme adaletsizlik oluşturmayacağından tercih olarak kabul edilmeyecektir.^[15]