Rocksteady

Rocksteady, 1966 civarında Jamaika'da ortaya çıkan bir müzik türüdür.^[1] Bir halefi ska ve habercisi Reggae, rocksteady gibi uyum grupları dahil Reggae kurulmasına yardımcı sanatçıların birçoğu tarafından gerçekleştirilen yaklaşık iki yıldır Jamaika müziğin baskın tarzı oldu. Başlıca temsilcileri; The Techniques, Paragons, Heptones ve The Gaylads ; Alton Ellis,^[2] Delroy Wilson, Bob Andy, Ken Boothe ve Phyllis Dillon gibi duygusal şarkıcılar; Jackie Mittoo, Lynn Taitt ve Tommy McCook gibi müzisyenler.^[3] Rocksteady terimi, yeni sesle eşleşen Alton Ellis şarkısı Rocksteady'de bahsedilen popüler (daha yavaş) bir dans tarzından geliyor. Bazı rocksteady şarkılar, ska'da olduğu gibi Jamaika dışında popüler hale geldi ve reggae müziğinin bugün sahip olduğu uluslararası temeli korumaya yardımcı oldu. İsmine rağmen, rocksteady doğrudan rock ile ilgili değildir.

Ska'dan rocksteady sesini yaratan Jamaikalı müzisyenler ve yapımcılar cazda iyi bir şekilde ustalaştılar ve diğer türlerden, özellikle ritim ve blues (R&B), aynı zamanda Küba ve diğer Karayip seslerinden ve Afrika davullarından kolayca etkilendiler. Ska ve rocksteady arasındaki farklar düşünüldüğünde, müzisyenlerin ve yapımcıların esasen aynı olduğunu hatırlamakta fayda var (çoğu Reggae'ye devam ediyor).

Belki de Rocksteady'nin en kolay tanınan öğesi ve ska'da olduğu gibi reggae müziğinin dünyaya armağanı olarak kabul edilebilecek şey, sıra dışı bir ritimdir: bir gitar ve piyano tarafından ölçünün sıra dışı vuruşlarında çalınan staccato akorları.

Rocksteady'nin gelişmesiyle algılanan tempo, ska'da olduğundan daha yavaşladı. Gitar ve piyano çalarlar, temel sıra dışı desen etrafında ara sıra aksanlarla deneyler yapmaya başladılar. Bu sonraki yıllarda Jamaika kayıtlarında duyulabilir.

Rocksteady, daha da önemlisi, onu izleyen ilk reggae, her çubuğun üçüncü vuruşunda ağır bir vurgu ile karakterize edilen "tek damla" davul ritmi etrafında inşa edildi. Bu, ikinci ve dördüncü vuruşlara vurgu yapan R&B ve rock and roll'daki davul çalma tarzlarından önemli ölçüde farklıdır.

Rocksteady ile meydana gelen yavaşlama, basçıların daha bozuk, senkoplu figürleri keşfetmesine, gitarın ve klavyelerin tekrarlayan ritmine karşı bir kontrpuan çalmasına izin verdi ve bu yeni tarz, çoğu ska kaydının karakteristik özelliği olan yürüme modellerinin yerini büyük ölçüde aldı. Daha yavaş tempo ve daha küçük bant boyutları, genel olarak bas hattına çok daha fazla odaklanılmasına yol açtı ve sonunda Jamaika müziğinin en tanınmış özelliklerinden biri haline geldi. Rocksteady'de ana gitar, Lynn Taitt'in yarattığı sessiz toplama stilinde (Lee "Scratch" Perry'nin "Run for Cover" filmindeki gibi) bas hattını ikiye katlıyor.

Daha küçük bant boyutları ve daha yavaş tempolar, korna parçalarının yazılma ve düzenlenme biçiminde bir dizi değişikliğe yol açtı. Oysa ska'da, korna bölümü şarkının çoğunu gitar ve piyano ile sıra dışı sesleri çalarak geçirirken, rocksteady'de tekrarlanan ritmik kalıpları tercih ediyorlardı ya da sadece baş çizgisine kadar hep birlikte oturuyorlardı.

Kısmen ABD soul şarkılarından alınan yoğun ödünç alma nedeniyle, birçok rocksteady şarkı aşk şarkılarıdır; Örneğin Bir ruh şarkıcısı Mitty Collier'ın orijinaline cover olan Prince Buster'dan "Sharing You" ve The Impressions'dan "şık ve Kraliçe" nin bir cover'ı olan The Techniques'ten "Queen Majesty".

Reggae ile aynı ölçüde olmasa da, din ve Rastafari hareketi hakkında rocksteady şarkıları var. Rocksteady, rude boy kültürünün yükselişiyle aynı zamana denk geldi ve bazı rock sabit şarkılar bunu yansıtıyor (genellikle olumsuz olarak), örneğin The Clarendonians'ın "Rude Boy Gone A Jail" ve en ünlüsü, Prince Buster'ın "Judge Dread" parçası.

Ağlamak, Alton and the Flames'ın "Cry Tough" adlı şarkısında, gettolardaki Jamaikalıları zor zamanlarda sert kalmaya çağıran bir temaydı.

Popüler bir müzik tarzı olarak rocksteady kısa sürdü; altın çağları, 1966 yazından 1968 baharına kadar yalnızca iki yıl sürdü.^[1]

Ayrıca, on yılın ortasından sonlarına doğru, ska'nın popülaritesi azalmaya başladığında ve 1962'de Independence'a eşlik eden iyimserlik azalırken, Jamaika kırsalından genç insanlar, Riverton City gibi mahallelerde Kingston'un kentsel gettolarına akın ediyorlardı.(Greenwich Kasabası ve Trenchtown). Birçoğu, belli bir soğukkanlılık ve tarz yayan suçlular oldu. Bu asi gençler rude boys olarak tanındı.

Alton Ellis'in bazen hit parçası "Rocksteady"^[2] için rocksteady'nin babası olduğu söylenir, ancak ilk rocksteady single için diğer adaylar arasında Hopeton Lewis'ten "Take It Easy", Derrick Morgan'dan " Tougher Than Tough" ve "Hold Roy Shirley'den "Them" parçasıydı.

Jamaikalı bir radyo röportajında, piyanist Gladstone Anderson, grup lideri Lynn Taitt'in "Take It Easy" yi kaydederken müziği yavaşlatmak için bir öneride bulunduğunu söyledi.^[5] Taitt, 2002 röportajında bunu destekledi ve şunları söyledi: "'Gladdy'ye tempoyu yavaşlatmamı söyledim ve işte bu şekilde Take It Easy ve rocksteady ortaya çıktı. Rocksteady gerçekten yavaş ska. "^[6]

Plak yapımcısı Duke Reid, Alton Ellis'in Treasure Isle etiketiyle "Girl I Got a Date" i ve The Techniques, The Silvertones, The Jamaicans ve The Paragons kayıtlarını yayınladı. Reid'in bu gruplarla çalışması, rocksteady'nin vokal sesini oluşturmaya yardımcı oldu. Bazıları Rocksteady yıllarının Treasure Isle'ın en iyisi olduğunu düşünür. Rocksteady'nin hakimiyeti, zamanın tüm plak şirketlerinin bu tür içinde müzik yayınlaması anlamına geliyordu; Reid ile birlikte Studio One, Bunny Lee ve Prince Buster baskınlardı.

Önemli solo sanatçılar arasında Delroy Wilson, Ken Boothe ve Phyllis Dillon ("Rocksteady Kraliçesi" olarak bilinir) bulunmaktadır. Rocksteady'nin yaratılmasında çok önemli olan diğer müzisyenler arasında klavyeci Jackie Mittoo, davulcu Winston Grennan, basçı Jackie Jackson ve saksofoncu Tommy McCook vardı . Ska grubu The Skatalites dağıldığında (64/65 - hesaplar değişebilir) McCook Treasure Isle şirketinde çalışmaya gitti ve Jackie Mittoo Studio One şirketine gitti - bu iki sanatçı / aranjör bu iki plak şirketinin baskın hale gelmesinde etkili oldu ve Rocksteady'nin sesini oluşturmak için yardımcı oldu.

Kısa ömrüne rağmen, rocksteady'nin etkisi büyük. Birçok reggae sanatçısı rocksteady (ve / veya ska) ile başladı - en yaygın olarak reggae şarkıcıları rock sabit gruplardan doğdu, örneğin, Junior Byles The Versatiles'den, John Holt The Paragons'taydı, hem Pat Kelly hem de Slim Smith The Techniques ile şarkı söyledi (Pat Kelly "You Don't Care" de başrolde şarkı söylüyor) ve Ronnie Davis The Tennors'tayken Winston Jarrett The Righteous Flames'taydı. The Wailing Wailers, ska'dan rocksteady aracılığıyla gelen ve sadece bir ana vokalistle reggae grubu olan bir vokal armoni üçlüsüydü (The Impressions'da modellendi).

Derrick Harriott, bu müzik türü hakkında şu sözleri dile getirdi "Herhangi bir Jamaikalı müzisyene sorun, size rockstead günlerinin Jamaika müziğinin en güzel günleri olduğunu söyleyecekler."^[7]

1960'ların sonlarında rocksteady'nin reggae'ye dönüşmesine birkaç faktör katkıda bulundu. Doğru göç Kanada anahtar müzikal ait aranjör Jackie Mittoo ve Lynn Taitt -ve Jamaikalı stüdyo teknolojisinin modernizasyonu- kayıtların sesi ve stili üzerinde belirgin bir etkisi vardı. Bas kalıpları daha karmaşık hale geldi, aranjmanlara giderek daha fazla egemen oldu ve piyano yerini elektronik klavye'ye bıraktı. Diğer gelişmeler arasında arka planda daha da solan klaksonlar vardı; sıyırıcı, daha vurmalı ritim gitarının tanıtımı; Afrika tarzı el davulunun eklenmesi ve daha hassas, karmaşık ve agresif bir davul çalma stili.

Ayrıca bu zaman civarında (1969–70), vokalsiz veya kurşun enstrümansız dub veya B tarafı "versiyon" kullanımı Jamaika'da popüler hale geldi; Başlangıçta bu Rocksteady parçalarının kullanımını içeriyordu, özellikle de U-Roy'un Treasure Isle ritimlerini dinlemesiyle ("Wake The Town" ile başlayan, daha sonra King Tubby olarak bilinen genç bir Osbourne Ruddock tarafından yapıldı). Gerçekten de, bu işbirliği rocksteady'ye bir öbür dünya sağladı çünkü U-Roy rocksteady tabanlı şarkılar, Reggae kendini yeni ses olarak kurmaya başladığında bile listelerde (1970-71) üst sıralarda yer aldı.

1960'ların sonunda, Rastafari hareketi Jamaika'da daha popüler hale geldi ve rocksteady daha az popüler hale geldi.^[8] Birçok reggae şarkısı romantizme daha çok siyah bilinci, politika ve protestoya odaklandı. 1972 filmi The Harder They Come ve Jamaikalı süperstar Bob Marley'in yükselişi reggae'yi rocksteady'nin asla ulaşamadığı uluslararası bir düzeye getirdi.

Rocksteady, Jamaika popüler müziğinin kısa ömürlü bir aşaması olmasına rağmen, sonradan gelenler üzerindeki etkisi: reggae, dub ve dancehall. Bunu abartmak zordur. Rocksteady şarkılar için orijinal olarak yaratılan birçok bas çizgisi çağdaş Jamaika müziğinde kullanılmaya devam ediyor. Slim Smith'in (bazen cevap ritmi olarak da bilinir) "Never Let Go" ritmi ve hem Studio One etiketinden "Real Rock" gibi; Yapımcılığını Bunny Lee'nin üstlendiği Slim Smith'in de seslendirdiği “My Conversation”; The Techniques tarafından söylenen “Queen Majesty” ve The Conquerors tarafından “Lonely Street” Treasure Isle etiketi için seslendirildi.

• Rocksteady: The Roots of Reggae (2009 Belgesel film) 21 Ocak 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• The History of Jamaican Music: Rock Steady, ReggaeTrain.com
• The History of Jamaican Music 1959-1973 7 Ağustos 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.