Büyük Odalık
| |
| Sanatçı | Jean Auguste Dominique Ingres |
|---|---|
| Yıl | 1814 |
| Tür | Yağlıboya |
| Boyutlar | 88.9 cm × 162.56 cm (350 in × 6.400 in) |
| Konum | Louvre Müzesi, Paris |
Büyük Odalık[1][2][3] (Fransızca: La Grande Odalisque), 1814 yılında Jean Auguste Dominique Ingres tarafından yapılan yağlı boya tablo. Eserde bir odalık ya da cariye betimlenmiştir. Dönemdaşları, bu çalışmasını, ressamın neoklasisizmden ayrılma ve egzotik romantizme yakınlaşma noktası olarak kabul ederler. Büyük Odalık, ilk sergilendiğinde büyük ilgi çekti. İnce uzun oranları ve anatomik gerçekçilikten uzaklığı ile dikkatleri topladı. Eser şu anda Paris'teki Louvre Müzesi'nde sergilenmektedir.
Tarihi
[değiştir | kaynağı değiştir]Tablo, Napolyon Bonapart'ın kız kardeşi Napoli kraliçesi Caroline Murat tarafından sipariş edildi[4] ve 1814 yılında tamamlandı. Ingres, Giorgione tarafından çizilmiş Uyuyan Venüs ve Titian'ın Urbino Venüsü'nü ilham alsa da asıl olarak 1809 yılında Jacques-Louis David'in Madame Récamier'in Portresi'nden etkilendi. Resimde yatay ve izleyiciye arkasını dönmüş bir cariye bozuk bir oranla çizildi. Kadının küçük bir kafası, biçimsiz kol ve bacakları vardı. Ingres, tıpkı Parmigianino gibi maniyeristler gibi soğuk renk tonları kullandı.[5] Parmigianino'nun da Uzun Boğazlı Madonna isimli anatomik bozukluğu ile ünlenmiş bir tablosu vardı.
Ressamın farklı stilleri bir araya getirmesi, klasik şekli romantik temayla birleştirmesi, tablo 1814 yılında ilk kez gösterildiğinde büyük tepki çekti. Eleştirmenler, ressamı çağdaş içerik ve şekil tarzına başkaldırmış bir isyancı olarak tanımladılar. Paris Salonu'nda 1819 yılında sergilnn tabloyla ilgili olarak bir eleştirmen "ne kemikler, ne de kas, ne kan, ne yaşam, ne kabartma... Aslında bu yapaylığı sağlayan hiçbiri değildi." dedi.[6] Sanatçının anatomik gerçekçiliği önemsememiş,[7] bunun yerine kavisleri ve şehveti aktarabilmek için uzun çizgileri tercih etti.[7] Ingres, çalışmasıyla eleştirilmeye 1820'lerin ortalarına kadar devam etti.[5]
Anatomi
[değiştir | kaynağı değiştir]Tablodaki çıplak kadının normalden iki ya da üç omur fazlasına sahip bir şekilde çizildiği düşünülür.[4][8] Dönemin eleştirmenleri bu orantısızlıkların ressamın hatası olduğunu düşündüler. Fakat daha sonraki yıllarda yapılan çalışmalar, sanatçının uzuvları kasıtlı bir şekilde uzattığını ortaya çıkardı.[9] Gerçek kadınlarla yapılan ölçmeler, tablodaki kadının eğik bir omurga ve çevrilmiş bir pelvisle çizildiğini gösterdi.[8] Ayrıca, kadının sol eli sağ elinden kısaydı. Son olarak, bu çalışma sonucunda kadının iki veya üç değil beş omur fazlası olduğu ispatlandı.
Cariyelerin asıl görevi sultanların bedensel zevklerini tatmin etmek olduğu için ressamın kadının leğen bölgesinde yarattığı bozukluğun sebebinin bu çarpıklığa gönderme olabileceğine inanılır. Ayrıca kadının bakışlarıyla leğen bölgesi arasındaki fiziksel uzaklık kadınların duygu ve düşüncelerindeki karmaşıklığı ve derinliği ifade ediyor olabilir.[8]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ de Magalhåes, Roberto Carvalho (2008). Mini Dev Sanat Kitabı. Alfa. s. 718. ISBN 978-975-297-994-9.
- ^ Little, Stephen. "Oryantalizm". ...İzmler: Sanatı Anlamak. Yapı Yayın. s. 75. ISBN 978-975-8599-75-2.
- ^ Berger, John (2005). Görme Biçimleri. Metis Yayınları. s. 55. ISBN 978-975-342-083-9.
- ^ a b Weston, Helen. A Look Back on Ingres. Oxford Art Journal, 1996. Cilt 19, sayfa =114–116
- ^ a b Kleiner, Fred (2005). Gardner’s Art Through the Ages (İngilizce). Wadsworth/Thompson Learning. ss. 826-827. ISBN 0-534-64091-5.
- ^ Benjamin, Roger. Ingres Chez Les Fauves. Art History, 2000. Cilt:23, 5. sayı. Sayfa 754-755.
- ^ a b "Une Odalisque". 27 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ocak 2008.
- ^ a b c Maigne, Jean-Yves. Extra vertebrae in Ingres' La Grande Odalisque. Journal of the Royal Society of Medicine, 2004. Cilt:97, 7. sayı. Sayfa 342–344
- ^ Hautefeuille, Annie. Little extra out the back . The Australian, 2 Temmuz 2004. Sayfa 16
