ระเบิดนิวเคลียร์บี 41
ระเบิดนิวเคลียร์ บี 41 (อังกฤษ: B41 nuclear bomb) [1] เป็นระเบิดนิวเคลียร์ความร้อน แบบสามสเตจ (Teller–Ulam design) ของฝูงบินทางยุทธศาสตร์ของสหรัฐอเมริกา เข้าประจำการในช่วงทศวรรษ 1960 มีพลังทำลายล้าง 25 เมกะตัน [2] เป็นอาวุธที่มีอำนาจทำลายสูงสุดที่สหรัฐอเมริกาเคยพัฒนาขึ้น
บี 41 มีขนาดความยาว 12 ฟุต 4 นิ้ว (3.76 เมตร) เส้นผ่านศูนย์กลาง 4 ฟุต 4 นิ้ว (1.32 เมตร) น้ำหนัก 10,670 ปอนด์ (4850 กิโลกรัม) ประจำการบนเครื่องบี-52 สตราโตฟอร์เทรส และบี-47 สตราโตเจ็ตตั้งแต่ปี ค.ศ. 1961 จนถึงปี ค.ศ. 1963 จึงถูกแทนที่ด้วยระเบิดนิวเคลียร์บี53 ระเบิดนิวเคลียร์บี41ลูกสุดท้ายปลดประจำการในปี ค.ศ. 1976
บี 41 มีปฏิกิริยานิวเคลียร์แบบฟิชชัน-ฟิวชั่น-ฟิชชัน ซึ่งทำให้เกิดสารกัมมันตรังสีตกค้างเป็นจำนวนมาก จึงถูกจัดเป็น "dirty bomb"
อ้างอิง
[แก้]- ↑ เดิมใช้รหัสเรียกขานว่า มาร์ก 41 (Mark 41, Mk 41) ในช่วงออกแบบและเริ่มเข้าประจำการ และเปลี่ยนเป็น บี 41 ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1968
- ↑ The Nuclear Weapon Archive. <http://nuclearweaponarchive.org/Usa/Weapons/B41.html>. Retrieved 12 JAN 2009.
 | บทความทหาร หรือการทหารนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |