พี่
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *biːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน พี่, ภาษาลาว ພີ່ (พี่), ภาษาคำเมือง ᨻᩦ᩵ (พี่), ภาษาไทลื้อ ᦗᦲᧈ (พี่), ภาษาไทดำ ꪝꪲ꪿ (ปิ่̱), ภาษาไทใหญ่ ပီႈ (ปี้), ภาษาอาหม 𑜆𑜣 (ปี), ภาษาจ้วง beix, ภาษาปู้อี bix, ภาษาจ้วงใต้ pih
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | พี่ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pîi |
| ราชบัณฑิตยสภา | phi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰiː˥˩/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | ผี้ว์ | |
คำนาม
[แก้ไข]พี่
- ผู้ร่วมบิดาหรือมารดาเดียวกันและเกิดก่อน
- ผู้ที่มีศักดิ์เสมอพี่
- คำนำหน้าชื่อคนที่มีอายุคราวพี่หรือมีศักดิ์เสมอพี่
- พี่นั่น
- พี่นี่
คำตรงข้าม
[แก้ไข]ภาษาคำเมือง
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /piː˦˨/
คำนาม
[แก้ไข]พี่
- อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩦ᩵ (พี่)
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/iː
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีคำพ้องเสียง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- th:ครอบครัว
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย