Wagon konny jest najstarszym wagonem zachowanym w Poznaniu. Wyprodukowany został w 1896 roku przez firmę Herbrand, do Poznania dotarł ze Schwerina w 1915 roku. Wagon służył początkowo jako doczepny, później stał się wozem technicznym. Doczekał się dwóch remontów, w roku 1960 i 1980 z okazji 80- i 100-lecia istnienia komunikacji miejskiej w Poznaniu. Dokładnej odbudowy dokonano w połowie lat 90-tych. Obecnie wykorzystywany jest podczas przejazdów okolicznościowych. Wagon konny może zabrać jednocześnie 20 pasażerów.

Wagony typu I pochodziły z serii 15 wyprodukowanych w 1898 roku przez Bergische Stahlindustrie. Wagony zbudowane przez niemiecki przedsiębiortwo były pierwszymi tramwajami elektrycznymi, które zaczęły kursować po Poznaniu. W okresie międzywojennym 11 wozów przebudowano na doczepne, pozostałe na gospodarcze. Zachowany egzemplarz został odbudowany przez Modertrans i uroczyście zaprezentowany 27 grudnia 2018 roku.

Pierwsze 8 wagonów doczepnych z Düsseldorfer Eisenbahnbedarf vorm. Carl Weyer & Co. dotarło w 1905 roku. Łącznie w latach 1905-17 dostarczono 32 wagonów, z czego 14 zmontowano w warsztatach przy ul. Gajowej. Miały długość 7,5 m i mogły pomieścić na miejscach siedzących 16 osób. Wagony doczepne Carl Weyer (ostatnie przyczepki z otwartymi pomostami) jeździły do 1960 roku.
Wagon #305, który odnaleziono na Fabianowie pochodził z 1905 roku. Na jego podstawie od 2013 roku Modertrans budował replikę doczepy, która doczekała się oficjalnej prezentacji podczas obchodów 135-lecia komunikacji miejskiej w Poznaniu.

Wagon silnikowy produkcji zakładów Fuchs w Heidelbergu z 1944 roku. KSW (Kriegsstrassenbahnwagen - Wojenny Wagon Tramwajowy) cechował się prostą konstrukcją, nieskomplikowaną aparaturą elektryczną i szerokimi drzwiami. Wszystkie 10 wozów pochodziło z transportu dla Wiednia i były jednymi nowymi tramwajami dostarczonymi w czasie II Wojny Światowej do Poznania. Wagon #158 zakończył kursowanie liniwe w 1972 roku, jako wagon gospodarczy użytkowany był do początku lat 90. W 2022 roku zakończył się jego remont wykonany przez Stację Obsługi i Remontów MPK SA w Krakowie.

Ten zabytkowy skład, wykorzystywany najczęściej do obsługi linii turystycznej 0, tworzą wagony N #286 (ex. #602) z 1949 roku oraz ND #456 z 1952 roku. Skład ten został wyremontowany w 2002 roku przez Zakład Napraw Tramwajów MPK, mieszczący się przy ulicy Gajowej (obecnie Modertrans). Wagony są dwuosiowe, mogą pomieścić ok. 90 osób, w tym 16 (w wagonie ND 12) na miejscach siedzących. Posiadają dwuczęściowe drzwi, do ich otwierania i zamykania, jako napęd, wykorzystano silniki od wiertarek.

Wagony doczepne typu ND, produkcji Sanockiej Fabryki Wagonów, były pierwszymi generacji N, które dostarczono po II wojnie światowej do Poznania. Pierwsza dostawa w 1950 roku liczyła 8 sztuk. Charakteryzowały się uchylnymi oknami oraz kasetą na tablicę kierunkową umieszczoną niesymetrycznie na obu czołach wagonu. Posiadały 16 miejsc siedzących i dwie pary ciężkich, jednoskrzydłowych drzwi.
Od paru lat w zakładach Modertransu trwał remont #436, który miał na celu przywrócenie wyglądu wagonu z początku eksploatacji. W 2013 roku zaprezentowano go na obchodach 115 lat tramwajów elektrycznych w Poznaniu.

Wyprodukowane w latach 1957-65 i zmodernizowane w latach 70-tych. Są to wagony dwuczłonowe, z trzema wózkami z czego środkowy jest toczny. Sprowadzono je w latach 1996-2000. Występują w dwóch wersjach: z Dusseldorfu i Frankfurtu nad Menem. Różnią się między sobą m.in. elektryką oraz przednim reflektorem.
Pod koniec 2013 roku wagon #615, pochodzący z pierwszego roku produkcji, stał się wagonem historycznym.

Wagony wyprodukowane zostały w latach 1957-76. Posiadają trzy człony, które umieszczone są na czterech wózkach. Początkowa wersja tramwaju nie posiadała drzwi w środkowym członie, kolejne serie wagonów już je posiadały.
Po Poznaniu jeździły wagony pochodzące z dwóch niemieckim miast: Düsseldorfu i Frankfurtu nad Menem. Wśród sprowadzonych wagonównich znajdował się jeden dłuższy tramwaj, dawny wagon restauracyjny (#656).
Zachowane pojazdy #702 w barwach przewoźnika Düsseldorfu i #707 w poznańskim malowaniu pochodzą z dostawy z 2010 roku a wyprodukowane były w latach 1968-69.

Produkcję tego tramwaju zaczęto w fabryce Konstal Chorzów w roku 1967 a zakończono w 1969. Poznański przewoźnik otrzymał 8 sztuk i były to pierwsze fabrycznie nowe tramwaje przegubowe w naszym mieście. Po zakończonej służbie liniowej Kanciak #1 przeszedł naprawę główną, podczas której przywrócono mu oryginalny wygląd i barwy.
Drugi z poznańskich wagonów 102N #5 został zachowany i jeździ na liniach turystycznych w Warszawie.
Więcej o modelu 102N

Tramwaj typu 102Na jest zmodyfikowaną wersją wagonu 102N. Po tym gdy okazało się, że pochylona ku przodowi szyba w "kanciaku" odbija światło z zewnątrz i utrudnia motorniczemu widoczność, postanowiono montować przednią i tylną ścianę wagonu taką jak w znanych wcześniej wagonach 13N. W 2008 roku zakończyła sie naprawa główna w zakładach Modertransu. Swoją służbę liniową wagon zakończył pod koniec 2013 roku, będąc najdłużej jeżdżącym liniowo tramwajem 102Na w Polsce.
Więcej o modelu 102Na

Są to dwa wagony #82 i #81 (ex. #194 i #193), które jako jedyne w Poznaniu nie zostały pozbawione szybek, charakterystycznych dla najstarszych wersji podczas przeprowadzanych w tego typu modelach remontów. Tramwaj ten doczekał się w 2007 roku naprawy głównej związanej z przywróceniem mu stanu fabrycznego. Zadbano o takie detale jak: zabudowanie sprzęgów tramwaju, barwy z przed 30 lat, zamontowano oryginalne fotele oraz odtworzono kabinę motorniczego i przedzielono ją dyktą. 30 czerwca 2014 roku był ostatnim dniem służby liniowej wagonów typu 105N w stolicy Wielkopolski.
Więcej o modelu 105N

Pierwszy egzemplarz autobusu Jelcz potocznie nazywanego "Ogórkiem" został wyprodukowany pod koniec 1958 roku przez Jelczańskie Zakłady Samochodowe. Licencja na produkcję tego pojazdu została zakupiona od czechosłowackiej Škody. Pierwszy model autobusu nosił nazwę Jelcz 043 - ten model obecnie posiada MPK - czyli wersja turystyczna, z drzwiami zamykanymi ręcznie. Z czasem Jelcz wyprodukował odmianę miejską z hydraulicznym układem zamykania drzwi (model MEX 272).

Była to przyczepa przeznaczona do komunikacji międzymiastowej przystosowana do kursowania w składzie z Jelczem 043. Była także wykorzystywana w komunikacji miejskiej, jeżdżąc także ciągnięta przez MEX-a. Produkcję tej przyczepy rozpoczęto w 1965 roku. Posiadała jedne drzwi w układzie 0-1-0, otwierane mechanicznie przez pasażerów (za pomocą klamki). Poznańskie MPK posiada jedną taką przyczepę.

Wyprodukowany został w fabryce w Holandii. Podwozie zrobiła firma DAF; nadwozie wyprodukowano z tworzywa sztucznego w fabryce karoserii Den Oudsten und Zonen. Posiada dwie pary odskokowo-rozsuwnych drzwi. Dwunastometrowy autobus ma 100% wysokiej podłogi. Wszystkie są wyposażone w sześciocylindrowe, dieslowskie silniki DAF DKDL1160. Wyprodukowane dla Utrechtu, a od 1 lipca 1991 roku jeżdżą dla MPK Poznań. Dziś w Poznaniu został jeden DAF w malowaniu historycznym.
Więcej o modelu DAF MB200

Jest to 11-metrowy węgierski autobus z fabryki Ikarus Karosszeria-es Jarmugyar. Produkcję podjęto w roku 1972, natomiast ostanie egzemplarze wyjechały z fabryki trzydzieści lat później. Mają one silnik RABA D2156 HM 6U (na licencji MAN) o pojemności 10,3 l i mocy 192 KM, umieszczony pomiędzy I i II osią oraz 5-biegową skrzynię biegów Csepel. Autobus ten posiada 3 pary dwuskrzydłowych drzwi harmonijkowych.
Jedyny pozostawiony pojazd pochodzący z 1985 roku przeszedł naprawę główną i został zaprezentowany podczas obchodów 135-lecia komunikacji miejskiej w Poznaniu.

Jest to węgierski autobus przegubowy o długości 16,5 m z fabryki Ikarus Karosszeria-es Jarmugyar. Sześciocylindrowy silnik RABA-MAN chłodzony cieczą umieszczony został poziomo między I a II osią. Moc 192 KM pozwala rozpędzić się do prędkości 65-70 km/h, co przy pneumatycznym zawieszeniu zapewnia względnie komfortową jazdę po polskich drogach. Niewielka ilość siedzeń zwiększa pojemność autobusu, co było i ciągle jest podstawową zaletą tego autobusu. Wymiana pasażerów odbywa się za pomocą 4 par dwuskrzydłowych drzwi harmonijkowych, otwieranych i zamykanych pneumatycznie. MPK Poznań posiada jeszcze 1 wozów typu 280.26, autobus został już wyremontowany i przywrócony do stanu historycznego. Premiera Ikarusa miała miejsce podczas parady z okazji 130-lecia miejskiego przewoźnika.
Więcej o modelu Ikarus 280

Autobus miejski, produkowany przez Jelcza na licencji francuskiego Berlieta. Był następcą modelu PR100. Podstawową różnicą w stosunku do poprzedniego modelu było zastosowanie trzeciej pary drzwi. W  Polsce, głównie w wyniku nadmiernego przeładowywania pojazdów oraz słabej jakości wykonania, licencyjne Berliety nie spełniły pokładanych w nich nadziei. Największym mankamentem okazały się sztucznie wydłużone kratownice, które pękały w tylnej części.
Oficjalne przekazanie Jelcza wyprodukowanego w 1991 roku, z Transkom Czerwonak do MPK Poznań nastąpiło 2 października 2008 roku.

11-metrowy autobus miejski produkowany przez Jelcza. Powstał ze "skrzyżowania" nadwozia Polskiego Jelcza-Berlieta PR110 z podwoziem Ikarus 260. Autobus produkowano od 1985 do 1990 roku. Posiada 3 pary drzwi, wyposażony jest w silnik RABA-MAN D3156HM6U o moc 192 KM, osiągający prędkość maksymalną 82 km/h. Początkowo chwalono te autobusy za lepsze przystosowanie do polskich dróg, jednak w następnych latach ujawniały się kolejne wady pojazdów tego typu. Do najważniejszych z nich należy zaliczyć nadmierne zużycie paliwa oraz źle zabezpieczone przed korozją nadwozie. Ostatnie pojazdy, które jeździły w barwach miejskiego przewoźnika zezłomowano w 2010 r.
W 2016 roku pozyskano z ZK Kleszczewo Jelcza M11, który do 2001 roku należał do MPK Poznań. Wóz #1415 w niedalekiej przyszłości przewidziany jest do naprawy w celu przywrócenia historycznego wyglądu.

Autobus miejski o długości 12 m wyprodukowany przez firmę Jelcz. Jest to pierwszy polski niskowejściowy autobus z silnikiem MAN. Pojazd powstał przez obniżenie przodu w modelu 120M co skutkuje sporą różnicą wysokości między przodem i tyłem pojazdu, a co za tym idzie dwoma stromymi stopniami w środku. Z uwagi na ogólną ciasnotę panującą wewnątrz oraz wygląd zewnętrzny przyjęło się slangowe określenie "gniot" oznaczające ten model autobusu. W roku 1995 do MPK dotarł pierwszy niskopodłogowy (a raczej niskowejściowy) autobus - Jelcz M121M - jeden z pierwszych, który wyjechał z fabryki w Laskowicach. Jest to zarazem pierwszy autobus, który został pomalowany w nowe barwy MPK.

Jest to 18-metrowy autobus MAN trzeciej generacji, całkowicie niskopodłogowy. Silnik jest umieszczony za tylną osią. Pojazd ma nowoczesną sylwetkę i w zależności od wersji mają 3 lub 4 pary drzwi. Dzięki rezygnacji z siedzeń "na półtorej osoby" podróż przebiega w bardziej komfortowych warunkach niż w pozostałych MANach. Stanowisko kierowcy jest wyposażone w regulowane: położenie zawieszonego pneumatycznie fotela, nachylenie kąta kolumny kierownicy i tablicy rozdzielczej oraz posiada klimatyzację. W latach 2016-2020 wycofano siedem MANów NG313, pozostawiono jeden na pojazd zabytkowy.