Zajezdnia przy ulicy Głogowskiej

Budowa tej zajezdni rozpoczęła się w 1906 roku. Miała się ona stać drugą zajezdnią tramwajową w Poznaniu, a budowę motywowano m.in. chęcią zakupu nowego taboru. Po roku 1908 wybudowano jedną halę z  budynkiem warsztatowym oraz budynek administracyjny. Drugą dobudowano przed 1930 rokiem, która podobnie jak poprzednia była pięciotorowa.

Okres II wojny światowej nie spowodował żadnych zniszczeń zarówno hali jak i taboru. Właśnie z tej zajezdni wyjechał pierwszy tramwaj po zakończeniu wojny. Z biegiem lat sukcesywnie zwiększano moc podstacji trakcyjnej, co było spowodowane wzrostem przewozów pasażerskich.

W 1960 roku rozpoczęto budowę trzeciej hali co spowodowało dwukrotne zwiększenie pojemności zajezdni. Wszystkie hale, pochodzące z różnych lat, uzyskały nową wspólną fasadę. Zajezdnia ta stała się przelotowa a tory zostały połączone ze sobą w formie pętli. Dobudowano również sześć torów odstawczych poza halą. W 1962 roku do biurowca wybudowanego po lewej stronie od wjazdu do zajezdni przeprowadziła się z ul.  Gajowej dyrekcja MPK. W 1974 roku dobudowano następne trzy tory, a w 1978 roku ślepy tor z kanałem.

Od połowy lat 80-tych zajezdnia zaczęła być modernizowana a finalnym efektem była gruntowna przebudowa w latach 1998-2000. Postawiono wtedy nowe hale przystosowanie do obsługi wagonów niskopodłogowych, posiadające kanały rewizyjne oraz wybudowano myjnię i urządzono stanowiska pracy służące do obsługi zespołów elektrycznych i elektronicznych.

Obecnie zajezdnia przy ul. Głogowskiej jest domem dla wagonów generacji 105N, Siemensów Combino a także Moderusów Beta. Solarisy Tramino, które tu nocowały zostały przeniesione do zajezdni przy ul. Szwajcarskiej.