| dbo:abstract
|
- كانت «المسألة اليهودية»، التي يشار إليها أيضًا باسم «المشكلة اليهودية»، عبارة عن نقاش واسع النطاق في المجتمع الأوروبي في القرنين التاسع عشر والعشرين يتعلق بالوضع والمعالجة المناسبين لليهود في المجتمع. كان النقاش مماثلة لما يسمى «» وتناولت وضع اليهود المدني والقانوني والوطني والسياسي كأقلية في المجتمع، لا سيما في أوروبا في في القرون 18 و19 و20 . بدأ النقاش بين المجتمعات والسياسيين والكتاب في أوروبا الغربية والوسطى متأثرين بعصر التنوير ومُثُل الثورة الفرنسية، وشملت القضايا القانونية والاقتصادية (على سبيل المثال الحصص اليهودية والفصل العنصري) والاستيعاب اليهودي والتنوير اليهودي. وقد استخدم التعبير من قبل الحركات المعادية للسامية من ثمانينيات القرن التاسع عشر فصاعداً، وبلغت ذروتها في عبارة النازية «الحل النهائي للمسألة اليهودية». وبالمثل، استخدم التعبير من قبل أنصار ومعارضي إقامة وطن يهودى مستقل أو دولة يهودية ذات سيادة. (ar)
- La qüestió jueva (de l'anglès, jewish question; posteriorment, en alemany, Judenfrage o Judensache) és el conjunt de circumstàncies que històricament envoltaven l'estatus desigual de les minories de jueus a Europa, especialment asquenazites, respecte a les poblacions majoritàries de cada Estat. Els assumptes a resoldre eren de tipus civil, legal i nacional, i es van començar a adreçar a l'època de la Il·lustració i la Revolució Francesa per part de polítics, escriptors i la societat en general. Entre els problemes que calia esmenar es trobaven els impediments legals i econòmics imposats als jueus, la igualtat dins la societat, l'emancipació jueva, i els temes sorgits de la Il·lustració jueva. Algunes d'aquestes qüestions, com l'assimilació dels membres de la diàspora o el sorgiment del sionisme, varen seguir sent actuals durant el segle xx. La discussió d'aquesta "qüestió jueva" a la dècada del 1880 vingué motivada per un auge de l'antisemitisme durant aquells anys, juntament amb els primers intents d'establir un estat jueu. (ca)
- Als „Judenfrage“ (auch: „Judensache“) wurden in Europa ab dem 18. Jahrhundert die Probleme bezeichnet, die sich aus der Jüdischen Emanzipation ergaben. Die Diskussion begann um 1750 in Großbritannien, um 1790 in der Französischen Revolution auch in Frankreich und wurde auch als jüdische Frage (englisch jewish question, französisch la question juive) bezeichnet. Diese Formulierung betonte eher den Anspruch der Juden auf eine politische Lösung ihrer Probleme mit Nichtjuden. Ab 1860 eigneten sich Judengegner den Begriff im Kontext des Nationalismus immer mehr an, um die jüdische Minderheit und das Judentum auf verschiedene Weisen als Hindernis der allgemeinen gesellschaftlichen Entwicklung zu beschreiben. Seit dem Börsenkrach von 1873 wurde der Begriff im Kaiserreich zu einem feststehenden Ausdruck des zeitgenössischen Antisemitismus, der Juden jede Fähigkeit zur Integration und Assimilation absprach und ihnen ein Weltherrschaftsstreben unterstellte („Weltjudentum“). Der Nationalsozialismus propagierte im Anschluss an die Deutschvölkische Partei eine „Endlösung der Judenfrage“. Ab 1941 tarnte und rechtfertigte dieser Ausdruck die Durchführung des Holocaust. (de)
- Fonto helpanta: [1] Per la esprimo Juda problemo oni precipe intencas referenci al la amplekso de eventoj ligitaj al la ĉeesto de la juda popolo inter diversaj popoloj de la mondo kaj al rilataj antaŭjuĝoj, miskomprenoj kaj malamoj kiuj igis malafacila ilian establiĝon laŭlonge de la historio. Tiu lokucio, krome, referencas aparte al la konduto praktikita, dum la 19-a kaj 20-a jarcentoj, de la eŭropaj ŝtatoj rilate al la judoj stabile kaj civitane loĝantaj en ili. Ekde la antikvaj epokoj, la ĉeesto de juda popolo en teritorio de Palestino, de ili iom post iom konkerita alestigis problemojn ligitajn al la kunĝojado de unika teritorio inter diversaj kulturoj. Jam tiam estis aktivaj kvereloj kaj konfliktoj kun la kunloĝantaj kaj najbaraj popoloj. Dum la 4-a jarcento, la palestina juda popolo komencis longan kaj intensan migradon al okcidento tra la Mediteraneo kaj al Proksima Oriento. Kvankam la juda diasporo koncentriĝis en religie paganaj ŝtatoj kaj do kontraste kontaktis la lokan politeismon, ĝi ne spertis facilan integriĝon. Eĉ ĉe la Antikva Romio, al judoj estis rezervita bonvola kaj favora traktado. Romo fakte protektis judojn per aplikado de leĝoj entute toleremaj kaj, foje, aparte eksceptaj kun privilegioj Kun la divastiĝo de kristanismo en la Romia imperio ekde la 4-a jarcento, kaj ĝia proklamo al ŝtata religio (per la edikto de Tesaloniko, la sinteno kiun ĝis tiam tenis la romianoj kun la judoj radike ŝanĝiĝis kaj iom post iom falis la favoraj leĝoj. De tiam fakte komencis disvastiĝi tiu kontraŭeco antaŭe religia kaj poste rasa kiu, laŭ iuj historiistoj, kuŝas ĉe la bazo de la juda problemo. Kristanismo akuzis judojn pri la morto de Jesuo, kiu tamen, apostolo Petro atribuis al ilia nescio, Kaj persekutoj kontraŭ la unuaj judaj kristanaj komunumoj, ene kaj ekstere de Palestino (oni vidu la procesojn kontraŭ Sankta Paŭlo antaŭe en Korino - Agoj 19 – kaj poste en Jerusalemo, pro kio li fine devis apelacii al la romia Imperiestro por sin liberigi el la konsekvencoj de la akuzoj de judoj ĉe la romia lokaj aŭtoritatoj. Agoj kaj epistoloj pri tio atestas. Laŭ historiistoj, tiuj akuzoj certe povis influi la postan sintenon de kristanoj rilate juĝojn. Ĝis la 11-a jarcento la sociaj, politikaj kaj ekonomiaj postefikoj restis ĉirkaŭlimigitaj ĉar rilate tiun epokon ne eblas paroli pri planita persekuto kaj vastigita antijudismo. Rimarkindas ankaŭ nemaloftaj kulturaj interŝanĝoj, inter kristanoj kaj judoj, rilate bibliajn studojn. Pri "juda forpelo licas paroli nur komence de la 12-a kaj 13-a kaj 14-a jarcentoj, dum kiuj okazis la elpuŝo de judoj kiuj ĝenerale refuĝiĝis en Francio, Italio, Hispanio kaj Pollando; pli poste la francaj reĝoj, precipe sub la regado de Filipo la Belulo ili forigis el la franca lando kiam judoj rifuĝiĝis en Hispanio, Pollando, Hispanio kaj en la papa Avinjona ĉirkaŭurbo (vidu: Judoj de la Papo). Pri judoj okupiĝis ankaŭ la Kvara Laterana Koncilio (1215), kiu konfirmis ke judoj kaj islamanoj devis vesti per roboj kiuj ilin distingu el kristanoj (por judoj estis ordonitaj juda ĉapelo aŭ flava radeto algluita al vesto). Se al kristanoj estis malpermesite prunti rente, al judoj estis permesite prunti ankaŭ kun uzura rento: estis rajto de la unuopa ŝtato dekreti la renton de la prunto kiu povis atingi ankaŭ la 9% monate. Tiu ŝanĝiĝo de la kontraŭjuda fenomeno, laŭ iuj historiistoj, estas ŝuldebla al la evoluiĝo de la ekonomio: de tiu fondita precipe sur servoj kaj sur natura interŝanĝo (tipa de Feŭdismo al tiu fondita sur interŝanĝo de mono, de kiu judoj (paradokse per efiko de la limoj al entreprenoj ordonitaj al judoj pro kio ili trovis facila kaj deviga albordiĝon al la komerco kaj uzuro) havis grandan likvidan kvanton per kiu ili praktike kapablis financi entrepenojn kaj reĝojn, komercojn kaj papojn, kaj tio plimalbonigis ilian famon kaj, maldirekte, antisemitismon ĉar per ĝi oni esperis esti liberigita de la devo redoni. Ĝuste pro tio, judoj, almenaŭ kelkefoje, estis ellandigitaj el iuj ŝtatoj. Ekzemploj tipaj de tiu sinteno de ŝtataj aŭtoritatoj, jam dependigitaj ankaŭ en politikaj aferoj, laŭ iuj historiistoj, de la juda mono, estis: la forigo de judoj el Anglio iniciate de Henriko la 2-a, kaj el Francio kaj el Hispanio kaj el multaj eŭropaj landoj. La plej parolata forigo de judoj el iu lando estis tiu dekretita (1492) de la hispana reĝoj Fernando la 2-a kaj Izabela la 1-a, kiu etendiĝis al la Reĝlando de Napolo kaj ekzilante almenaŭ 80.000 judoj. (eo)
- La cuestión judía fue el nombre dado a un amplio debate en la sociedad europea relativa a la situación y el tratamiento de los judíos en la sociedad correspondiente. El debate involucró al estado civil, legal y nación de los judíos como una minoría dentro de la sociedad, sobre todo en Europa. El debate se inició dentro de las sociedades, políticos y escritores en Europa occidental y central, influenciados por el Siglo de las Luces y Revolución francesa. Los temas incluyen las restricciones y limitaciones contra judíos, temas jurídicos y económicos, la igualdad, emancipación judía e Ilustración judía. El término, sin embargo, también ha sido utilizado por los defensores del aumento del antisemitismo desde la década de 1880, así como por los proponentes y opositores del establecimiento de un estado judío. En el siglo XX, los líderes nazis en Alemania habían decidido deportar al pueblo judío. Heinrich Himmler fue el principal arquitecto del plan, y el Obersturmbannführer austro-alemán Adolf Eichmann lo llamó "la solución final de la cuestión judía" (en alemán, die Endlösung der Judenfrage). Este plan provocó la muerte sistemática, patrocinada por el estado, de seis millones de judíos por la Alemania nazi y sus colaboradores durante la Segunda Guerra Mundial. (es)
- The Jewish question, also referred to as the Jewish problem, was a wide-ranging debate in 19th- and 20th-century European society that pertained to the appropriate status and treatment of Jews. The debate, which was similar to other "national questions", dealt with the civil, legal, national, and political status of Jews as a minority within society, particularly in Europe during the 18th, 19th, and 20th centuries. The debate began with Jewish emancipation in western and central European societies during the Age of Enlightenment and after the French Revolution. The debate's issues included the legal and economic Jewish disabilities (such as Jewish quotas and segregation), Jewish assimilation, and Jewish Enlightenment. The expression has been used by antisemitic movements from the 1880s onwards, culminating in the Nazi phrase of the "Final Solution to the Jewish Question". Similarly, the expression was used by proponents for and opponents of the establishment of an autonomous Jewish homeland or a sovereign Jewish state. (en)
- La question juive est une expression apparue à l'époque des Lumières, en Allemagne, qui faisait originellement référence à l'aptitude des Juifs à s'intégrer en Europe occidentale. La « question juive » est l'objet de questions de Napoléon Ier à l'Assemblée des notables. L'Empereur désirait savoir si l'intégration des Israélites dans la nation française posait ou non problème. La réponse en fut négative, ce qui ouvrit, entre autres, aux membres de cette communauté l'accès aux grades de commandement militaire. Cette locution n'est plus employée autant qu'auparavant, d'une part parce que la communauté juive a fondé l'État d'Israël, conçu comme un lieu de résidence permanent, et d'autre part parce que l'expression est associée à la solution finale mise en pratique par les nazis. Plusieurs ouvrages y sont consacrés :
* La Question juive, un livre de Bruno Bauer publié en 1843 ;
* Sur la Question juive, un article de Karl Marx publié en 1844. C'est une réponse à l'ouvrage de Bruno Bauer ;
* La question juive dans son contexte historique et propositions pour sa solution, un livre de Josef Ringo, publié en 1917 ;
* La Conception matérialiste de la question juive, un livre d'Abraham Léon, qui est un ensemble de notes écrites entre 1940 et 1944 ;
* La Question juive, une revue publiée par les éditions Le Pont entre 1940 et 1944 ;
* Réflexions sur la question juive, un essai de Jean-Paul Sartre publié en 1946. Si pour beaucoup, la question juive est en grande partie résolue avec la fondation de l'État d'Israël en 1948, elle continue d'alimenter la pensée contemporaine :
* , un ouvrage de Robert Misrahi publié en 1963 ;
* , un essai d'Albert Memmi publié en 1966 ;
* Le Monde moderne et la question juive, un livre d'Edgar Morin publié en 2006 ;
* Retour sur la question juive, d'Elisabeth Roudinesco, publié en 2009. Pendant l'occupation de la France par l'Allemagne et le régime de Vichy, plusieurs organismes antisémites sont créés, dont le nom fait référence aux « questions juives » :
* le Commissariat général aux questions juives ;
* l'Institut d'étude des questions juives. (fr)
- Persoalan Yahudi (The Jewish Question) adalah nama yang diberikan untuk serangkaian perdebatan di kalangan warga Eropa terkait status dan perlakuan yang pantas bangsa Yahudi di dalam masyarakat. Pembahasannya meliputi status sipil, hukum, dan nasional orang Yahudi selaku kaum minoritas di Eropa. Perdebatan ini dimulai oleh masyarakat, politikus, dan penulis di Eropa Barat dan Tengah yang dipengaruhi Zaman Pencerahan dan Revolusi Prancis. Isu yang diangkat meliputi hukum dan ekonomi Yahudi, kesetaraan, , dan . Istilah ini juga sering digunakan oleh para pendukung antisemitisme sejak 1880-an serta pendukung maupun penentang negara Yahudi. Pada abad ke-20, pemerintahan Nazi di Jerman memutuskan untuk memusnahkan bangsa Yahudi. Heinrich Himmler merupakan perancang rencana ini, dan pemimpin Jerman Nazi Adolf Hitler menyebutnya sebagai "solusi akhir bagi persoalan Yahudi" (bahasa Jerman: die Endlösung der Judenfrage). Rencana ini diwujudkan dengan genosida sistematis enam juta orang Yahudi oleh pemerintah Jerman Nazi dan kolaboratornya pada Perang Dunia II, yang kemudian dikenal sebagai Holokaus. (in)
- 유대인 문제는 유럽 사회에서 유대인의 적절한 위치와 그들에 대한 대우를 놓고 벌어진 광범위한 논쟁을 가리키는 말이다. 특별히 유럽에서 소수자였던 유대인이 시민으로서, 법적으로, 국민으로서 어떤 위치를 가지는지에 대한 논쟁이 있었다. 이러한 논쟁은 계몽주의와 프랑스 혁명의 이상에 영향을 받은 서유럽과 중앙유럽에서 정치인들과 작가들 사이에서 시작되었다. 주요한 논점은 (예를 들어, 와 분리 정책 등), , , 등이었다. "유대인 문제"라는 표현은 1880년대부터 반유대주의 운동에 의해 사용되어, 나치의 선전 문구에서 "유대인 문제에 대한 최종 해결책"과 같이 사용되기에 이르렀다. 비슷하게, 자주적인 유대인의 조국, 혹은 주권적인 의 설립에 대한 찬성론자와 반대론자들도 이 표현을 사용하였다. (ko)
- Het Joods vraagstuk of Jodenvraagstuk (Engels: Jewish question) was een breed maatschappelijk debat in Europa over de status van Joden in de nationale staten. Het debat was vergelijkbaar met andere zogenaamde "nationale vragen" en ging over de civiele, juridische, nationale en politieke status van de Joden als minderheid in de samenleving, met name in Europa in de 18e en 19e eeuw. Het debat werd gestart door politici en schrijvers in West- en Midden-Europa naar aanleiding van de Verlichting en de idealen van de Franse Revolutie. Het vraagstuk ging onder meer over de juridische en economische beperkingen voor Joden (bijvoorbeeld Joodse quota en segregatie), Joodse assimilatie, emancipatie en Verlichting. De term werd ook gebruikt door voor- en tegenstanders van de oprichting van een Joodse staat. De uitdrukking is gebruikt door antisemitische bewegingen vanaf de jaren 1880, culminerend in de nazi-term Endlösung der Judenfrage, de volgens de nazi's definitieve oplossing van het vraagstuk in de vorm van de Holocaust. (nl)
- Con l'espressione questione ebraica si fa riferimento al complesso di vicende legate alla presenza del popolo ebraico nel mondo e ai relativi pregiudizi, malintesi e odi che ne hanno reso difficile lo stanziamento in luogo stabile nel corso della storia. Tale locuzione inoltre è da ricondurre alla condotta tenuta, durante il XIX e XX secolo, dagli stati europei nei confronti degli ebrei che vivevano in essi. Durante il IV secolo la popolazione ebraica palestinese diede inizio ad una lunga migrazione attraverso il Mediterraneo e il Vicino Oriente. Benché la presenza ebraica si fosse concentrata in stati di culto pagano e dunque entrasse in contrasto con il locale politeismo, essa non incontrò difficoltà di integrazione. Anzi presso i Romani, agli ebrei fu riservato un trattamento benevolo e favorevole. Roma infatti salvaguardò gli ebrei attraverso una applicazione della legge complessivamente tollerante. Con la diffusione del Cristianesimo nell'impero a partire dal IV secolo, e la sua proclamazione come religione di Stato (attraverso l'editto di Tessalonica), l'approccio che fin ad allora i Romani avevano tenuto con gli Ebrei mutò radicalmente. Da allora infatti prese a diffondersi quell'avversione politica. Il Cristianesimo accusava l'ebraismo di essere stato responsabile della morte di Cristo, e perciò si ritenne che a tal delitto dovesse corrispondere un castigo, cioè che il popolo ebraico dovesse essere destinato alla dispersione e a non trovare mai in futuro luogo stabile entro il quale stabilirsi. Questa tesi tuttavia, che si ritiene essere alla base dei diversi aspetti della questione ebraica, non tiene conto alcuno di quella che è la realtà storica, quale si esplica nelle asserzioni del tempo e nello stesso Nuovo Testamento. Fino all'XI secolo i contraccolpi sociali, politici ed economici relativi al mito ebraico, rimasero circoscritti. A questa epoca infatti non si può parlare di una persecuzione pianificata o di un antigiudaismo diffuso su vasta scala. Di vero "bando giudaico" è possibile parlare intorno ai secoli XII e XIII, durante i quali si verificarono estesi episodi di antisemitismo e furono varate leggi che pianificavano la cacciata degli ebrei dagli stati cristiani d'Europa, come col Concilio Lateranense IV del 1215 a seguito del quale si decisero restrizioni di ogni genere contro gli ebrei, come la loro segregazione nei ghetti. Inoltre si procedette attraverso la progettazione di norme precise, affinché il cittadino ebreo fosse distinto dal resto del popolo e tutti i giudei fossero esclusi dalle attività sociali ed economiche. Tale evoluzione del fenomeno antigiudaico secondo alcuni storici va rintracciata nell'evoluzione dell'economia da fondata prevalentemente sui servizi e sul baratto (tipica del feudalesimo, basato sulla servitù della gleba) a fondata sullo scambio di moneta, della quale gli Ebrei (che li portò alla pratica del commercio e dell'usura) avevano notevoli disponibilità liquide. La concessione di crediti da parte degli Ebrei ai ceti economicamente più deboli per finanziare le loro attività di sussistenza (pertanto incapaci di generare profitti aggiuntivi tali da permettere il superamento della soglia di sopravvivenza) generava il più delle volte una spirale di debiti che era sempre più difficile estinguere. Gli Ebrei inoltre, giovandosi almeno inizialmente del supporto delle autorità laiche ed ecclesiastiche (esse stesse forti debitrici dei banchieri ebrei), potevano contare su alleati potenti in grado di infliggere punizioni a coloro che risultavano insolventi. Ciò inevitabilmente suscitava il risentimento del popolo nei confronti delle autorità filo-ebraiche e degli Ebrei stessi. Pertanto il più delle volte le autorità preferirono allinearsi alla posizione dei ceti meno abbienti e privare gli Ebrei dei loro diritti, arrivando ad espellerli dallo Stato, in un'ottica di consolidamento del consenso (basato sulla comune religione dei sudditi e dei regnanti e sull'eliminazione della minaccia posta dallo strapotere economico della minoranza ebraica). Esempi tipici di questa svolta nell'atteggiamento delle autorità nei confronti degli Ebrei sono riscontrabili nella cacciata degli Ebrei dall'Inghilterra (regno estremamente tollerante verso gli ebrei specie sotto il regno di Enrico II) ad opera di Giovanni Senzaterra e in proporzioni maggiori il bando dei Giudei dalla Spagna. Una vera e propria ondata di antigiudaismo pervase il continente quando, nella Spagna in cui si consolidava il cattolicesimo come religione di Stato, dopo un piano di sistematica oppressione si giunse con l'ingiunzione del 31 marzo 1492, varata da Ferdinando d'Aragona e Isabella di Castiglia, alla decisiva espulsione di almeno 80.000 ebrei dalla penisola iberica e dai Regni di Napoli e Sicilia. Ben presto anche in Europa si diffuse il fanatismo religioso di bande che cariche di odio e avversione razziale, operavano per un confuso ed immotivato spargimento di sangue. Tale assetto sociale assieme al mito del popolo ebraico "assassino di Cristo", rimasero vivi sino all'epoca illuminista durante la quale dotti intellettuali iniziarono a prendere coscienza e ad approfondire quale macroscopica ingiustizia l'Europa avesse saputo trascinare e plasmare nel corso dei secoli. Nel corso del XVIII secolo infatti la soppressione ebrea ebbe una battuta d'arresto: nel 1781 l'Imperatore Giuseppe II fece pubblicare una patente di tolleranza per gli Ebrei e in Francia con la Rivoluzione francese e durante l'Impero napoleonico si accordò che a questi fosse concesso il diritto a possedere la cittadinanza francese (v.Nota 1). Pian piano iniziò anche l'abbattimento radicale degli ostacoli che li tenevano da numerosi secoli ai margini della società civile. Una emancipazione simile a quella di Giuseppe II, si allargò poi anche agli altri stati europei: nel 1866 all'Inghilterra, nel 1870 alla Germania e nel 1917 alla Russia. Anche nel Piemonte del 1848, con l'art. 24 dello Statuto Albertino, fu accordata agli israeliti la totalità dei diritti civili e politici. Leggi simili saranno estese al resto della penisola nel corso degli anni. Tuttavia, quantunque nell'epoca dei lumi si fosse sensibilmente placato il clima di ostilità nei confronti degli ebrei (rimanendo comunque saldo un antisemitismo riposto), esso ricomparve più distruttivo che mai nel corso dei secoli XIX e XX. Nella Russia zarista si verificarono violentissime sommosse antiebraiche, che assunsero il nome di pogrom (dal russo Погром che significa distruzione), spesso incitate dalle stesse autorità politiche per veicolare lo scontento popolare degli anni delle rivoluzioni del 1905 e 1917 verso l'intransigenza religiosa. La più feroce e violenta persecuzione che il popolo ebraico abbia mai patito fu tuttavia pianificata e condotta dalla Germania nazista di Adolf Hitler ed è conosciuta come "soluzione finale della questione ebraica". (it)
- Judefrågan, politisk problemställning "rörande judarnas ställning i samhället". Användes som begrepp från första halvan av 1800-talet till andra världskrigets slut, ofta med antisemitisk innebörd. (sv)
- A questão judaica foi uma questão levantada, particularmente na Europa Ocidental e Central, durante a Revolução Francesa, no século XIX por sociedades, políticos e escritores sobre as deficiências jurídicas e econômicas da comunidade judaica em sua emancipação e assimilação. O termo se tornou intimamente associado ao aumento do moderno antissemitismo na década de 1870. Ao longe, o mais notável uso da expressão foi pelos nazistas, no início do século XX, culminando na implementação da solução final durante a II Guerra Mundial. O sionismo foi um subproduto do debate sobre a "questão judaica", sendo uma das opções para a resolução das questões suscitadas pelo antissemitismo. Segundo o estudioso do Holocausto, Lucy Dawidowicz, o termo "Questão Judaica", introduzido na Europa Ocidental era uma expressão neutra para a atitude negativa em direção à aparente e persistente singularidade dos judeus como um povo sobre o pano de fundo do aumento dos nacionalismos políticos e das novas-nação estados. (pt)
- Евре́йский вопро́с — дискуссия в европейском обществе XIX и XX веков о положении евреев. Дискуссия, схожая с другими национальными вопросами, состояла в обсуждении гражданского, правового, национального и политического статуса евреев как меньшинства в европейском обществе. Термин «еврейский вопрос» вначале появился в ходе дебатов по Еврейскому биллю в 1753 году, давшему евреям гражданские права в Англии. Дискуссия началась в обществах Западной и Центральной Европы политиками и писателями, находящимися под влиянием эпохи Просвещения и идеалов Великой французской революции. Дискуссия включала в себя обсуждение ограничений, наложенных на евреев, таких как процентная норма и сегрегация, ассимиляция и эмансипации евреев, Еврейского просвещения. Выражение также использовалось антисемитскими движениями, начиная с 1880-х годов и заканчивая нацистской фразой «окончательное решение еврейского вопроса», означавшей физическое уничтожение европейских евреев. Рауль Хильберг рассматривал политику нацистов как продолжение христианского антисемитизма: Христианские миссионеры говорили нам (евреям), в сущности, следующее: вы не имеете права жить среди нас как евреи. Пришедшие им на смену светские правители провозгласили: вы не имеете права жить среди нас. Наконец, немецкие нацисты постановили: вы не имеете права жить… Следовательно, нацисты не отбросили прошлое, они основывались на нём. Не они начали этот процесс, они лишь завершили его. (ru)
- Єврейське питання — в загальному значенні звичайно відноситься до способу життя євреїв, до основ співіснування їх з неєвреями. Термін «єврейське питання» спочатку з'явився в ході дебатів по Єврейському біллю в 1753 році, який дав євреям цивільні права в Англії. Згідно з Отто Д. Калкою з Єврейського Університету в Єрусалимі, термін «єврейське питання» став широко розповсюджуватися в XIX сторіччі при обговоренні питання рівноправності євреїв в Німеччини (Judenfrage). В останній чверті XIX і на початку XX-го століття, термін використовувався багатьма авторами, які пропонували різні рішення «єврейського питання» від асиміляції до автономії. Нацистська Німеччина застосовувала цей термін в 1930 — 1940-х роках як евфемізм для позначення дискримінації євреїв, передбачаючи «остаточне вирішення єврейського питання» в процесі знищення європейського єврейства. (uk)
- 犹太人问题是 19 至 20 世纪期間欧洲社会中就犹太人的合适地位和待遇的一场广泛辩论。这論題与其他「國族問題」的类似辩论一樣，涉及犹太人在 18 至 20 世纪的欧洲作为社会中少数群体的公民、法律、民族和政治地位。 这场辩论由來自西欧和中欧社会、受到启蒙时代和法国大革命理想影响的政治家和作家所发起。辩论的要點包括針對犹太人的法律和经济歧視（例如和種族隔离）、、犹太解放运动和犹太启蒙运动等等。 从 1880 年代起，反犹运动一直利用此術語，并以納粹時期的用語「犹太人问题的最终解决方案」達至高峰。同样地，此論調亦被建立一个自治的犹太家园或犹太主权国家的支持者和反对者所使用。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- 유대인 문제는 유럽 사회에서 유대인의 적절한 위치와 그들에 대한 대우를 놓고 벌어진 광범위한 논쟁을 가리키는 말이다. 특별히 유럽에서 소수자였던 유대인이 시민으로서, 법적으로, 국민으로서 어떤 위치를 가지는지에 대한 논쟁이 있었다. 이러한 논쟁은 계몽주의와 프랑스 혁명의 이상에 영향을 받은 서유럽과 중앙유럽에서 정치인들과 작가들 사이에서 시작되었다. 주요한 논점은 (예를 들어, 와 분리 정책 등), , , 등이었다. "유대인 문제"라는 표현은 1880년대부터 반유대주의 운동에 의해 사용되어, 나치의 선전 문구에서 "유대인 문제에 대한 최종 해결책"과 같이 사용되기에 이르렀다. 비슷하게, 자주적인 유대인의 조국, 혹은 주권적인 의 설립에 대한 찬성론자와 반대론자들도 이 표현을 사용하였다. (ko)
- Judefrågan, politisk problemställning "rörande judarnas ställning i samhället". Användes som begrepp från första halvan av 1800-talet till andra världskrigets slut, ofta med antisemitisk innebörd. (sv)
- 犹太人问题是 19 至 20 世纪期間欧洲社会中就犹太人的合适地位和待遇的一场广泛辩论。这論題与其他「國族問題」的类似辩论一樣，涉及犹太人在 18 至 20 世纪的欧洲作为社会中少数群体的公民、法律、民族和政治地位。 这场辩论由來自西欧和中欧社会、受到启蒙时代和法国大革命理想影响的政治家和作家所发起。辩论的要點包括針對犹太人的法律和经济歧視（例如和種族隔离）、、犹太解放运动和犹太启蒙运动等等。 从 1880 年代起，反犹运动一直利用此術語，并以納粹時期的用語「犹太人问题的最终解决方案」達至高峰。同样地，此論調亦被建立一个自治的犹太家园或犹太主权国家的支持者和反对者所使用。 (zh)
- كانت «المسألة اليهودية»، التي يشار إليها أيضًا باسم «المشكلة اليهودية»، عبارة عن نقاش واسع النطاق في المجتمع الأوروبي في القرنين التاسع عشر والعشرين يتعلق بالوضع والمعالجة المناسبين لليهود في المجتمع. كان النقاش مماثلة لما يسمى «» وتناولت وضع اليهود المدني والقانوني والوطني والسياسي كأقلية في المجتمع، لا سيما في أوروبا في في القرون 18 و19 و20 . بدأ النقاش بين المجتمعات والسياسيين والكتاب في أوروبا الغربية والوسطى متأثرين بعصر التنوير ومُثُل الثورة الفرنسية، وشملت القضايا القانونية والاقتصادية (على سبيل المثال الحصص اليهودية والفصل العنصري) والاستيعاب اليهودي والتنوير اليهودي. (ar)
- La qüestió jueva (de l'anglès, jewish question; posteriorment, en alemany, Judenfrage o Judensache) és el conjunt de circumstàncies que històricament envoltaven l'estatus desigual de les minories de jueus a Europa, especialment asquenazites, respecte a les poblacions majoritàries de cada Estat. Els assumptes a resoldre eren de tipus civil, legal i nacional, i es van començar a adreçar a l'època de la Il·lustració i la Revolució Francesa per part de polítics, escriptors i la societat en general. Entre els problemes que calia esmenar es trobaven els impediments legals i econòmics imposats als jueus, la igualtat dins la societat, l'emancipació jueva, i els temes sorgits de la Il·lustració jueva. Algunes d'aquestes qüestions, com l'assimilació dels membres de la diàspora o el sorgiment del sio (ca)
- Als „Judenfrage“ (auch: „Judensache“) wurden in Europa ab dem 18. Jahrhundert die Probleme bezeichnet, die sich aus der Jüdischen Emanzipation ergaben. Die Diskussion begann um 1750 in Großbritannien, um 1790 in der Französischen Revolution auch in Frankreich und wurde auch als jüdische Frage (englisch jewish question, französisch la question juive) bezeichnet. Diese Formulierung betonte eher den Anspruch der Juden auf eine politische Lösung ihrer Probleme mit Nichtjuden. (de)
- Fonto helpanta: [1] Per la esprimo Juda problemo oni precipe intencas referenci al la amplekso de eventoj ligitaj al la ĉeesto de la juda popolo inter diversaj popoloj de la mondo kaj al rilataj antaŭjuĝoj, miskomprenoj kaj malamoj kiuj igis malafacila ilian establiĝon laŭlonge de la historio. Tiu lokucio, krome, referencas aparte al la konduto praktikita, dum la 19-a kaj 20-a jarcentoj, de la eŭropaj ŝtatoj rilate al la judoj stabile kaj civitane loĝantaj en ili. (eo)
- The Jewish question, also referred to as the Jewish problem, was a wide-ranging debate in 19th- and 20th-century European society that pertained to the appropriate status and treatment of Jews. The debate, which was similar to other "national questions", dealt with the civil, legal, national, and political status of Jews as a minority within society, particularly in Europe during the 18th, 19th, and 20th centuries. (en)
- La cuestión judía fue el nombre dado a un amplio debate en la sociedad europea relativa a la situación y el tratamiento de los judíos en la sociedad correspondiente. El debate involucró al estado civil, legal y nación de los judíos como una minoría dentro de la sociedad, sobre todo en Europa. El debate se inició dentro de las sociedades, políticos y escritores en Europa occidental y central, influenciados por el Siglo de las Luces y Revolución francesa. Los temas incluyen las restricciones y limitaciones contra judíos, temas jurídicos y económicos, la igualdad, emancipación judía e Ilustración judía. (es)
- Persoalan Yahudi (The Jewish Question) adalah nama yang diberikan untuk serangkaian perdebatan di kalangan warga Eropa terkait status dan perlakuan yang pantas bangsa Yahudi di dalam masyarakat. Pembahasannya meliputi status sipil, hukum, dan nasional orang Yahudi selaku kaum minoritas di Eropa. Perdebatan ini dimulai oleh masyarakat, politikus, dan penulis di Eropa Barat dan Tengah yang dipengaruhi Zaman Pencerahan dan Revolusi Prancis. Isu yang diangkat meliputi hukum dan ekonomi Yahudi, kesetaraan, , dan . (in)
- La question juive est une expression apparue à l'époque des Lumières, en Allemagne, qui faisait originellement référence à l'aptitude des Juifs à s'intégrer en Europe occidentale. La « question juive » est l'objet de questions de Napoléon Ier à l'Assemblée des notables. L'Empereur désirait savoir si l'intégration des Israélites dans la nation française posait ou non problème. La réponse en fut négative, ce qui ouvrit, entre autres, aux membres de cette communauté l'accès aux grades de commandement militaire. Plusieurs ouvrages y sont consacrés : (fr)
- Con l'espressione questione ebraica si fa riferimento al complesso di vicende legate alla presenza del popolo ebraico nel mondo e ai relativi pregiudizi, malintesi e odi che ne hanno reso difficile lo stanziamento in luogo stabile nel corso della storia. Tale locuzione inoltre è da ricondurre alla condotta tenuta, durante il XIX e XX secolo, dagli stati europei nei confronti degli ebrei che vivevano in essi. (it)
- Het Joods vraagstuk of Jodenvraagstuk (Engels: Jewish question) was een breed maatschappelijk debat in Europa over de status van Joden in de nationale staten. Het debat was vergelijkbaar met andere zogenaamde "nationale vragen" en ging over de civiele, juridische, nationale en politieke status van de Joden als minderheid in de samenleving, met name in Europa in de 18e en 19e eeuw. (nl)
- Евре́йский вопро́с — дискуссия в европейском обществе XIX и XX веков о положении евреев. Дискуссия, схожая с другими национальными вопросами, состояла в обсуждении гражданского, правового, национального и политического статуса евреев как меньшинства в европейском обществе. Выражение также использовалось антисемитскими движениями, начиная с 1880-х годов и заканчивая нацистской фразой «окончательное решение еврейского вопроса», означавшей физическое уничтожение европейских евреев. Рауль Хильберг рассматривал политику нацистов как продолжение христианского антисемитизма: (ru)
- A questão judaica foi uma questão levantada, particularmente na Europa Ocidental e Central, durante a Revolução Francesa, no século XIX por sociedades, políticos e escritores sobre as deficiências jurídicas e econômicas da comunidade judaica em sua emancipação e assimilação. O termo se tornou intimamente associado ao aumento do moderno antissemitismo na década de 1870. Ao longe, o mais notável uso da expressão foi pelos nazistas, no início do século XX, culminando na implementação da solução final durante a II Guerra Mundial. (pt)
- Єврейське питання — в загальному значенні звичайно відноситься до способу життя євреїв, до основ співіснування їх з неєвреями. Термін «єврейське питання» спочатку з'явився в ході дебатів по Єврейському біллю в 1753 році, який дав євреям цивільні права в Англії. Нацистська Німеччина застосовувала цей термін в 1930 — 1940-х роках як евфемізм для позначення дискримінації євреїв, передбачаючи «остаточне вирішення єврейського питання» в процесі знищення європейського єврейства. (uk)
|