| dbo:abstract
|
- الجرس أو الناقوس هو أداة موسيقية ذات صوت رنان تستخدم لأغراض موسيقية وللتنبيه في الكنائس والمدارس وللتنبيه من خطر ما في بعض المناطق والمؤسسات. يشبه الجرس الطبلة لكنه مفتوح من الجهة الأسطوانية الواسعة بعكس الطبلة التي تكون مكسوة بالجلد. في داخل الجرس تتدلى مطرقة كروية، وعندما يحرك الجرس تضرب المطرقة جوانب الجرس فيرتج الجرس محدثا صوتا رفيعا عاليا.الأجراس تتنوع في أحجامها فبعضها لا يتعدى حجمه حبة جوز وبعضا يصل وزنه لعدة أطنان وهي عادة تصنع من المعادن وخاصة النحاس سيما الضخمة منها. (ar)
- La campana és un instrument musical de percussió que ha tingut diverses afinacions al llarg dels segles. Als països mediterranis, les campanes s'utilitzen, sobretot, per a la comunicació, i són un signe comunitari, mentre que en les terres centrals d'Europa, i sobretot en els carillons, s'empren per tocar melodies. A les esglésies i escoles s'usen per marcar el pas del temps i les crides a missa o a classe. Es toquen mitjançant un batall o un martell exterior. La campanada és el so que fa una campana quan és colpida pel batall o per un objecte dur (martell). Els fonedors de campanes s'anomenaven senyers o mestres fonedors de senys. (ca)
- Zvon je samozvučný bicí nástroj kalichovitého tvaru, sloužící ke svolávání věřících k modlitbě nebo jiné signální funkci. Je tvořen tělem zvonu a srdcem, které je zavěšeno uprostřed těla zvonu a je pohyblivé (bicí součást zvonu). Velké zvony jsou odlévány zkušenými kovolijci, respektive zvonaři, ze zvláštní bronzové slitiny tzv. zvonoviny. Je možno setkat se také se zvony, které jsou odlity z oceli. Zvony bývají zdobeny nápisy a reliéfy a jsou zvukově naladěny na konkrétní tón. Malé zvony a zvonky mohou být vyráběny i z plechu lisováním či jinou vhodnou strojní technologií. Zvony se zabývá kampanologie. Zvony jsou nejčastěji používány v církevní praxi v chrámech, klášterech, kostelích a kaplích. V některých obcích mohou být zřízeny samostatné zvonice či zvoničky, církevní i světské (kupř. požární). Zvony slouží ke svolávání na mši, pro odzvánění času i při mimořádných společenských událostech, nejčastěji při úmrtích osob, kdy se zvoní umíráček, ale i při svatbách, narozeninách význačných osob, korunovacích panovníků, inauguracích volených hlav států apod. Zvonění je odedávna užíváno coby poplachový signál – například při požáru, povodních, při vpádu cizích vojsk, dnes také při . Dále se zvony a zvonky používají v symfonické hudbě jako zvláštní bicí nástroj. Velké zvony v katolických kostelích bývají pojmenovávány po světcích a musí být také řádně vysvěceny. Mezi významné památky patří hudební nástroje složené z většího počtu zvonů, tzv. zvonkohry. Osoba rozeznívající zvon se nazývá zvoník. (cs)
- Η καμπάνα (ή καμπανάκι για μικρές διαστάσεις) είναι ιδιόφωνο (άμεσης κρούσης) μουσικό όργανο, γνωστό από την αρχαιότητα. Πρόκειται για μεταλλική θολωτή κατασκευή συνήθως από μπρούντζο η οποία όταν δονείται παράγει ήχο. (el)
- Sonorilo estas memsona frapinstrumento de kalika formo, servanta al kunvokado de kredantoj al preĝo aŭ alia signala funkcio. Ĝi estas kreata per korpo de la sonorilo kaj koro, kiu estas pendigita meze de la korpo de sonorilo estante movebla (frapa parto de la sonorilo). Grandaj sonoriloj estas muldataj de spertaj , respektive de , el aparta bronza metala alojo, la t.n. . Ili estadas ornamitaj per skribaĵoj kaj reliefoj kaj ili estas persone agorditaj al konkreta tono. Malgrandaj sonoriloj kaj sonoriletoj povas esti produktataj ankaŭ el lado per aŭ per alia konvena maŝina teknologio. La sonoriloj estas plej ofte uzataj en eklezia praktiko en temploj, monaĥejoj, preĝejoj kaj kapeloj. En kelkaj municipoj povas esti establitaj memstaraj sonorilturoj aŭ , ekleziaj kaj profanaj (ekz. fajroestingistaj). La sonoriloj servas al kunvokado al mesoj, por sonorigi la tempon kaj dum eksterordinaraj komunaj eventoj, plej ofte dum mortoj de personoj, kiam oni sonoras per , sed ankaŭ dum geedziĝoj, naskiĝtagoj de signifaj personoj, kronadoj de regantoj, inaŭguradoj de elektitaj kapoj de ŝtatoj kaj simile. La sonorado estas de pratempoj uzata kvazaŭ alarma signalo - ekzemple dum incendio, inundo, dum invado de fremdaj soldataroj, hodiaŭ ankaŭ dum radia danĝero. Plu oni uzas sonorilojn kaj sonoriletojn en simfonia muziko kiel apartan frapinstrumenton. Grandaj sonoriloj estadas nomitaj laŭ beatigitaj personoj kaj ili devas ankaŭ laŭorde konsekritaj. La plej granda sonorilo en Ĉeĥio estas sonorilo , kiu troviĝas en turo de Katedralo de sankta Vito en Praga burgo. En pli malnova literaturo oni indikas ties pezon 16,5 tunojn, laŭ pli novaj taksoj ĝi estas proksimume je 3 tunojn malpli peza. Inter signifaj memorigaĵoj apartenas muzikaj instrumentoj konsistantaj el pli granda kvanto de sonoriloj, la t.n. sonorilludoj, el kiuj en Ĉeĥio la plej konata estas sonorilludo instalita en Hradčany en . (eo)
- A bell is a directly struck idiophone percussion instrument. Most bells have the shape of a hollow cup that when struck vibrates in a single strong strike tone, with its sides forming an efficient resonator. The strike may be made by an internal "clapper" or "uvula", an external hammer, or—in small bells—by a small loose sphere enclosed within the body of the bell (jingle bell). Bells are usually cast from bell metal (a type of bronze) for its resonant properties, but can also be made from other hard materials. This depends on the function. Some small bells such as ornamental bells or cowbells can be made from cast or pressed metal, glass or ceramic, but large bells such as a church, clock and tower bells are normally cast from bell metal. Bells intended to be heard over a wide area can range from a single bell hung in a turret or bell-gable, to a musical ensemble such as an English ring of bells, a carillon or a Russian zvon which are tuned to a common scale and installed in a bell tower. Many public or institutional buildings house bells, most commonly as clock bells to sound the hours and quarters. Historically, bells have been associated with religious rites, and are still used to call communities together for religious services. Later, bells were made to commemorate important events or people and have been associated with the concepts of peace and freedom. The study of bells is called campanology. (en)
- Eine Glocke ist ein kelchförmiges, halbkugelförmiges oder zylindrisches Gefäß aus gegossenem Metall, geschmiedetem Metallblech, Holz oder einem anderen Material, das zu den Aufschlagidiophonen mit bestimmter Tonhöhe gehört. Sie wird am stummen Scheitelpunkt fixiert, die für den Klang der Glocke maßgeblichen Schwingungen erreichen ihr Maximum am Rand. Dadurch unterscheidet sich die Glocke von einem Gong, dessen Schwingungen zum Mittelpunkt zunehmen. Eine Glocke wird mit einem Klöppel von innen (Klöppelglocke) oder mit einem harten Gegenstand von außen (klöppellose Glocke) am Rand angeschlagen, ein Gong dagegen in der Mitte. Regional und umgangssprachlich werden kleine Glocken (Glöckchen) als Schellen bezeichnet, instrumentenkundlich sind Schellen Gefäßrasseln mit einem ungefähr kugelförmigen Klangkörper, der bis auf eine meist spaltförmige Öffnung geschlossen ist und durch im Innern befindliche Kügelchen beim Schütteln angeregt wird. Die ältesten Glocken, die aus der Shang-Dynastie ab dem 15. Jahrhundert v. Chr. bekannt sind, zeigen ein hohes Niveau der Metallverarbeitung in der chinesischen Bronzezeit. Wie Konfuzius festlegte, bildeten die entsprechend den chinesischen Tonleitern auf exakte Tonhöhen gestimmten Glocken das Maß für die Musik. Glocken wurden in China bei Staatszeremonien, Begräbnissen und religiösen Ritualen verwendet. Bronzeglöckchen und Rasseln außerhalb Chinas sind aus Urartu und Lorestan frühestens ab dem 12. Jahrhundert v. Chr. überliefert. Die ältesten ägyptischen Glocken werden in das 9. Jahrhundert v. Chr. datiert. Die Römer und Kelten kannten Tierglöckchen. Die weite Verbreitung von Glöckchen von Zentralasien bis in den Mittelmeerraum im 1. Jahrtausend v. Chr. ist deren zugesprochener magischer Bedeutung zur Abwehr unheilbringender Kräfte zu verdanken. In den buddhistischen Tempeln Ost- und Südostasiens hängen teilweise sehr große Glocken, die von den Gläubigen von außen angeschlagen werden und deren Klang als glückverheißend gilt. In den hinduistischen Tempeln in Indien verwenden Priester gelegentlich kleine Glöckchen in den Verehrungsritualen (puja). In den schwarzafrikanischen Kulturen kommen eiserne Glocken in einer großen Formenvielfalt vor, besonders klöppellose Einfachglocken und Doppelglocken, zu denen in Westafrika die gankogui gehört. Sie sind als Taktgeber für den Rhythmus der Musik unverzichtbar und haben manchmal eine magische Bedeutung. Frühchristlichen Mönchen in Westeuropa diente die aus Ägypten stammende Handglocke als Zeichen für den Gottesdienst. Seit dem 8. Jahrhundert wird von Glockentaufen berichtet, was auf die Verwendung größerer, stationärer Glocken schließen lässt. Vermutlich seit dem 10. Jahrhundert wurden Glocken im europäischen Mittelalter auch für musikalische Zwecke eingesetzt. Bis zum 12. Jahrhundert wurde der Guss der Kirchenglocken von Mönchen in den Klöstern durchgeführt. Ausgehend von den Glocken des Benediktinermönchs Theophilus Presbyter Anfang des 12. Jahrhunderts entwickelte sich im 14. Jahrhundert die ungefähre Form, die als Grundlage für die heutige Glockenrippe dient. (de)
- Una campana es un instrumento de percusión idiófono, su forma es de copa invertida y ahuecada que resuena acústicamente y vibra al ser golpeada. El implemento utilizado para su funcionamiento generalmente va suspendido dentro de la propia campana, es vertical y se le conoce con el nombre de «badajo» o «úvula», compuesto de una vara llamada caña y terminado en una bola que es la que golpea al instrumento. También puede utilizarse para su funcionamiento un mazo o un electromartillo, o en pequeñas campanas una pequeña esfera suelta encerrada dentro del cuerpo de la misma. Las campanas se fabrican generalmente de metal fundido, sobre todo de bronce, pero existen pequeñas campanas decorativas que se hacen de cerámica o vidrio. Estas varían en tamaño, desde pequeños accesorios de vestir hasta campanas de templos de más de 5 metros de altura, con un peso de muchas toneladas. Históricamente, las campanas están asociadas con los rituales religiosos, por ello, se han utilizado ampliamente para llamar a la comunidad (sean creyentes o no) a los eventos religiosos y seculares. Más tarde, las campanas fueron hechas para conmemorar acontecimientos importantes o a personas y se han asociado con los conceptos de paz y libertad. El estudio de las campanas se le conoce como «campanología». (es)
- Ezkila edo kanpaia ezkila-mihi batek jotzen duen metalezko instrumentua da. Musika egiteko erabil daiteke, bai eta erlijio ekitaldietarako ere. (eu)
- Soitheach cuasach cré-umha nó ábhair eile a chritheann nuair a bhuailtear é chun fuaim choimpléascach chlingíneach a dhéanamh. Má dhéantar an clog a thiúnadh, is féidir nóta ceoil d'airde ar leith a chloisteáil uaidh. Tá cloig, ar chruthanna is méideanna éagsúla, in úsáid le níos mó ná 4,000 bliain. B'fhéidir gurb é clog ollmhór an tSáir, an Tsarsky Kolokol sa Chreimil i Moscó, an ceann is mó ar Domhan, 6.9 m ar trastomhas is 200 tonna meáchain. Cruth cupáin bun os cionn atá ar an bhfathach seo, agus buailtear é le teanga atá crochta istigh ann. I gcásanna eile (na cloig mhóra i dteampaill Bhúdacha, mar shampla) buailtear an clog le slat throm chothrománach ar an taobh amuigh. (ga)
- Lonceng, Genta atau Bel adalah suatu peralatan sederhana yang digunakan untuk menciptakan bunyi. Bentuknya biasanya adalah sebuah tabung dengan salah satu sisi yang terbuka dan bergema saat dipukul. Alat untuk memukul dapat berupa pemukul panjang yang digantung di dalam lonceng tersebut atau pemukul yang terpisah. Menurut KBBI, lonceng memiliki dua pengertian, pertama lonceng adalah semacam bel yang dibunyikan untuk menentukan waktu atau memberitahukan sesuatu kejadian, sedangkan pengertian yang kedua, lonceng adalah jam besar atau arloji. Lonceng-lonceng besar pada umumnya terbuat dari logam namun lonceng-lonceng kecil dapat pula terbuat dari keramik atau porselen. (in)
- Une cloche (« du bas latin clocca, attesté en 550 dans le domaine anglais et importé sur le continent par les moines irlandais évangélisateurs de l'Europe ») est un instrument fait de métal, creux, ouvert, destiné à l'émission d'un son. C'est un instrument de percussion et un idiophone. Sa forme est habituellement un tambour ouvert et évidé d'une seule pièce qui résonne après avoir été frappé. Un objet de cette forme est dit campaniforme. La partie qui frappe le corps de la cloche est soit un battant, sorte de langue suspendue dans la cloche, soit une petite sphère libre comprise dans le corps de la cloche, soit un maillet ou un battant (souvent un tronc de bois suspendu par des cordes) séparé qui frappe la cloche depuis l'extérieur La cloche est généralement surmontée dans sa partie supérieure, au-dessus de l'axe support, d'une masse métallique ou de bois jouant le rôle de contrepoids : le mouton. L'ensemble des cloches est supporté par un ensemble complexe de poutres en bois, le beffroi : le bois absorbe les vibrations importantes, ce que ne pourrait faire directement une maçonnerie. Les cloches sont généralement et traditionnellement faites en airain (un bronze composé généralement en France de 78 % de cuivre et 22 % d'étain), mais certaines cloches ou clochettes peuvent être en fer, en fonte, ou en acier (fondeur Jacob Holtzer d'Unieux). Certaines petites cloches ou clochettes sont aussi faites en argent, en tombac (un laiton, alliage de cuivre et de zinc), en terre cuite, porcelaine, verre, cristal, etc. La diversité de leurs fonctions, croisée à la multiplicité de leurs usages, expliquent les nombreuses implications historiques qui entourent cet objet au symbolisme tant social que religieux. Les grandes cloches sont fondues (fabriquées) et coulées par le fondeur de cloches (ou encore « saintier »), et installées par les campanistes. L'étude des cloches s'appelle la campanologie et les collectionneurs de cloches des campanophiles. (fr)
- 종(鐘) 또는 벨(영어: bell, 독일어: Glocke, 프랑스어: cloche, 이탈리아어: campana)은 간단한 형태의 악기이다. 타악기이면서 체명악기이다. 종으로서의 벨은 매우 오랜 역사를 가지며 세계 여러 곳에 분포하고 있다. 중국의 종이 한반도에 도래한 범종(梵鐘)은 같은 종류이다. 중국에서는 기원전 1000년의 주대(周代)에 이미 조율된 종으로 악(종악)이 행하여졌다. 중국의 종이 유럽의 벨에 영향을 준 것은 충분히 생각할 수 있다. 유럽에서는 6세기경부터 교회에서 사용하였고 13세기경부터는 현재의 튤립형이 쓰이게 되었다. 그중 가장 발달한 것이 몇 개의 벨을 세트로 한 카리용(프랑스어: carillon)이다. 근대의 것은 반음계로 조율된 30-50개의 벨을 갖고, 음넓이도 3-4옥타브에 이른다. 이 카리용의 효과를 오케스트라에 쓰기 위하여 고압된 것이 튜불러벨, 또는 차임벨이다. 보통 18개의 금속 원통관을 틀의 아래로 매어 달고 상단을 해머로 때려 연주한다. 관은 상단을 막고 하단은 열려 있다. 길이·직경·두께로 음높이 및 음질이 변한다. 표준의 튜불러벨은 다1부터 바2음의 반음계로 조율된 음역을 가지며 오케스트라에서는 주로 극적, 또는 묘사적 목적으로 사용되는 일이 많다. 일반적으로 쇠로 만들어지지만, 작은 종들은 유리로 만들어지기도 한다. 작은 장식용 종부터 성당에서 사용하는 수 톤에 달하는 종 등 다양한 크기로 제작될 수 있다. (ko)
- Een klok is een metalen, meestal bronzen kelkvormig object, dat door ertegen te slaan een klank voortbrengt. Klokken hangen doorgaans in een (kerk)toren en dienden (en dienen soms nog) om de omwonende bevolking ergens op te attenderen of voor te waarschuwen, zoals een evenement of onraad. Vanouds werden kerkklokken gebruikt om de mensen op te roepen voor de kerkdienst - in sterk kerkelijke landen en streken kan men soms nog zien dat de mensen hun huis uit komen zodra de kerkklok begint te luiden; elders geschiedt het luiden alleen uit traditie. Ook wordt de klok gebruikt om de tijd aan te geven. Doorgaans worden klokken opgehangen in torens om als beiaard (of carillon), een muziekinstrument, dienst te doen. Klokken kunnen tot klinken gebracht worden door er met een hamer tegen te slaan of voorzien zijn van een klepel, een soort hamer die middenin de klok hangt. Beiaardklokken hangen stil en worden alleen door het bewegen van de klepel of door de hamer van het automatisch speelwerk tot klinken gebracht. Veel andere klokken zijn beweegbaar opgesteld en worden tot klinken gebracht door de klok te luiden, te bewegen waarbij de klepel tegen de klok komt te slaan. Een beiaard wordt niet geluid, maar bespeeld (via een stokkenklavier en klepels in de klok) of speelt automatisch (via hamers aan de buitenzijde van de klok). Klokken zijn kostbare symbolen en veel klokken zijn eeuwenoud. Vroeger werden ze gegoten door klokkengieters, die in tijd van oorlog ook kanonnen goten en ook vijzels maakten. (nl)
- La campana è una tipologia di strumento musicale, appartenente alla classe degli , definita come contenitori, suonati con un oggetto non sonoro, in cui la vibrazione è più debole vicino al vertice. Si differenziano dai gong, in cui invece la vibrazione è più forte vicino al vertice. Nelle campane da chiesa il suono è prodotto generalmente dalla percussione di un pendolo di ferro dolce detto batacchio (o battaglio) sulle pareti interne della campana stessa. Per quanto riguarda lo strumento occidentale è solitamente in bronzo, ed è utilizzato nel mondo cristiano per scandire il tempo dai campanili delle chiese e come richiamo per funzioni, ricorrenze ed eventi riguardanti la comunità; viene suonato dai campanari. (it)
- 鐘（かね、英: bell）は、音を出す金属製の器具。日本語の「鐘」は狭義には叩いたり撞（つ）いたりして音を出すもので、内部に装着した舌（ぜつ）などを振動させて音を出す鈴と区別する。広義には内部にぶら下げた舌（ぜつ）という分銅を振動させて音を出す器具も含めて「鐘」という。 (ja)
- Dzwon – instrument muzyczny należący do grupy idiofonów naczyniowych. Dzwon jest instrumentem perkusyjnym, gdyż źródłem dźwięku jest drganie całego instrumentu, pobudzanego uderzeniami serca lub bezpośrednimi uderzeniami za pomocą innego przedmiotu np. belki lub bijaka. Oprócz samodzielnych egzemplarzy, używanych głównie do celów sygnalizacyjnych i religijnych, istnieją również zespoły odpowiednio nastrojonych dzwonów, tworzących większe instrumenty – carillony. Uderzanie poszczególnych dzwonów w odpowiedniej kolejności pozwala na wygrywanie melodii i utworów wielogłosowych, wybijanych ręcznie czy za pośrednictwem specjalnej klawiatury przez carillonistę lub zaprogramowanej odpowiednim mechanizmem. (pl)
- Ко́локол — металлический ударный музыкальный и сигнальный инструмент, состоящий из полого купола (источника звука) и подвешенного по оси купола языка, издающего звук при ударе о купол. Колокол может висеть или быть закрепленным на качающемся основании краями купола вверх; в зависимости от конструкции звук возбуждается качанием либо купола (точнее, основания, на котором он закреплён), либо языка. В Западной Европе чаще раскачивают купол, в России — язык, что позволяет создавать чрезвычайно большие колокола («Царь-колокол»). Известны также колокола без языка, по которым бьют снаружи металлической или деревянной колотушкой. Обычно колокола отливают из так называемой колокольной бронзы, реже из железа, чугуна, серебра, камня, терракоты и даже из стекла. Наука, изучающая колокола, называется кампанология (от лат. campana — колокол и от λόγος — слово, смысл). (ru)
- Um sino é um dispositivo simples de produzir som. É um instrumento de percussão e um idiofone. A sua forma é aproximadamente um cone oco que ressoa ao ser golpeado. O instrumento de percussão pode ser uma lingueta suspensa dentro do sino, (também se usam os nomes "badalo" para a lingueta interna, ou "martelo", quando é uma peça que bate o sino por fora), de uma esfera pequena, livre, incluída dentro do corpo do sino, ou de um malho separado. Os sinos são feitos geralmente de bronze, mas os sinos pequenos podem também ser feitos de cerâmica ou de vidro, para decoração. A Igreja Católica e a Igreja Ortodoxa consideram os sinos uma peça sagrada, o sino representa um chamado para as missas nas igrejas. Os sinos podem ser de todos os tamanhos: dos acessórios minúsculos do vestido aos sinos da igreja que pesam toneladas. Um sino muito famoso é o Liberty Bell, que está em Filadélfia, nos EUA. O maior sino já fundido em bronze é o Tsar Kolokol, exposto atualmente no Kremlin de Moscovo, capital da Rússia. O mais antigo sino do mundo de expressão oficial portuguesa foi identificado na vila de Coruche, Portugal, datando de 1287. (pt)
- En klocka var ursprungligen en gjuten uppochnedvänd skål i metall och ett redskap avsett för ljudalstring, så kallad ringning. Den var således ett slagverksinstrument och en idiofon. Det senare betyder att slagverksinstrumentet har en efterklang i sig, och det är en tydlig och helt uppenbar egenskap hos klockan. — I denna artikel behandlas klockans historia fram till och med kristendomen, liksom klockans användning runtom i världen och även praktiskt i vardagslivet och inuti maskiner, etc. (sv)
- 鐘是一類中空的敲擊樂器，常見的形狀上窄下寬，呈倒碗形。東亞傳統上稱為「鐘」的樂器是從外敲擊的，而靠在內部的舌搖動的則稱為鈴，也有圓形的，也被視為鐘的一類。
* 重9万公斤的明宮鐘
* 永樂大鐘 (zh)
- Дзвін (староцерк.-слов. ка́мпанъ — від грец. καμπάνα < лат. campana), заст. колокі́л (прасл. *kolkolъ) — ударний музичний, а також сигнальний підвісний інструмент, часто зі сталі чи бронзи, у формі порожнистої, зрізаної знизу груші, в якій підвішений ударник (било, язик, діал. бо́вкало). У деяких дзвонів рухається било, в інших — у рух приводиться саме тіло. Існують і дзвони з молоточками — карильйони. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- الجرس أو الناقوس هو أداة موسيقية ذات صوت رنان تستخدم لأغراض موسيقية وللتنبيه في الكنائس والمدارس وللتنبيه من خطر ما في بعض المناطق والمؤسسات. يشبه الجرس الطبلة لكنه مفتوح من الجهة الأسطوانية الواسعة بعكس الطبلة التي تكون مكسوة بالجلد. في داخل الجرس تتدلى مطرقة كروية، وعندما يحرك الجرس تضرب المطرقة جوانب الجرس فيرتج الجرس محدثا صوتا رفيعا عاليا.الأجراس تتنوع في أحجامها فبعضها لا يتعدى حجمه حبة جوز وبعضا يصل وزنه لعدة أطنان وهي عادة تصنع من المعادن وخاصة النحاس سيما الضخمة منها. (ar)
- La campana és un instrument musical de percussió que ha tingut diverses afinacions al llarg dels segles. Als països mediterranis, les campanes s'utilitzen, sobretot, per a la comunicació, i són un signe comunitari, mentre que en les terres centrals d'Europa, i sobretot en els carillons, s'empren per tocar melodies. A les esglésies i escoles s'usen per marcar el pas del temps i les crides a missa o a classe. Es toquen mitjançant un batall o un martell exterior. La campanada és el so que fa una campana quan és colpida pel batall o per un objecte dur (martell). Els fonedors de campanes s'anomenaven senyers o mestres fonedors de senys. (ca)
- Η καμπάνα (ή καμπανάκι για μικρές διαστάσεις) είναι ιδιόφωνο (άμεσης κρούσης) μουσικό όργανο, γνωστό από την αρχαιότητα. Πρόκειται για μεταλλική θολωτή κατασκευή συνήθως από μπρούντζο η οποία όταν δονείται παράγει ήχο. (el)
- Ezkila edo kanpaia ezkila-mihi batek jotzen duen metalezko instrumentua da. Musika egiteko erabil daiteke, bai eta erlijio ekitaldietarako ere. (eu)
- Soitheach cuasach cré-umha nó ábhair eile a chritheann nuair a bhuailtear é chun fuaim choimpléascach chlingíneach a dhéanamh. Má dhéantar an clog a thiúnadh, is féidir nóta ceoil d'airde ar leith a chloisteáil uaidh. Tá cloig, ar chruthanna is méideanna éagsúla, in úsáid le níos mó ná 4,000 bliain. B'fhéidir gurb é clog ollmhór an tSáir, an Tsarsky Kolokol sa Chreimil i Moscó, an ceann is mó ar Domhan, 6.9 m ar trastomhas is 200 tonna meáchain. Cruth cupáin bun os cionn atá ar an bhfathach seo, agus buailtear é le teanga atá crochta istigh ann. I gcásanna eile (na cloig mhóra i dteampaill Bhúdacha, mar shampla) buailtear an clog le slat throm chothrománach ar an taobh amuigh. (ga)
- Lonceng, Genta atau Bel adalah suatu peralatan sederhana yang digunakan untuk menciptakan bunyi. Bentuknya biasanya adalah sebuah tabung dengan salah satu sisi yang terbuka dan bergema saat dipukul. Alat untuk memukul dapat berupa pemukul panjang yang digantung di dalam lonceng tersebut atau pemukul yang terpisah. Menurut KBBI, lonceng memiliki dua pengertian, pertama lonceng adalah semacam bel yang dibunyikan untuk menentukan waktu atau memberitahukan sesuatu kejadian, sedangkan pengertian yang kedua, lonceng adalah jam besar atau arloji. Lonceng-lonceng besar pada umumnya terbuat dari logam namun lonceng-lonceng kecil dapat pula terbuat dari keramik atau porselen. (in)
- 종(鐘) 또는 벨(영어: bell, 독일어: Glocke, 프랑스어: cloche, 이탈리아어: campana)은 간단한 형태의 악기이다. 타악기이면서 체명악기이다. 종으로서의 벨은 매우 오랜 역사를 가지며 세계 여러 곳에 분포하고 있다. 중국의 종이 한반도에 도래한 범종(梵鐘)은 같은 종류이다. 중국에서는 기원전 1000년의 주대(周代)에 이미 조율된 종으로 악(종악)이 행하여졌다. 중국의 종이 유럽의 벨에 영향을 준 것은 충분히 생각할 수 있다. 유럽에서는 6세기경부터 교회에서 사용하였고 13세기경부터는 현재의 튤립형이 쓰이게 되었다. 그중 가장 발달한 것이 몇 개의 벨을 세트로 한 카리용(프랑스어: carillon)이다. 근대의 것은 반음계로 조율된 30-50개의 벨을 갖고, 음넓이도 3-4옥타브에 이른다. 이 카리용의 효과를 오케스트라에 쓰기 위하여 고압된 것이 튜불러벨, 또는 차임벨이다. 보통 18개의 금속 원통관을 틀의 아래로 매어 달고 상단을 해머로 때려 연주한다. 관은 상단을 막고 하단은 열려 있다. 길이·직경·두께로 음높이 및 음질이 변한다. 표준의 튜불러벨은 다1부터 바2음의 반음계로 조율된 음역을 가지며 오케스트라에서는 주로 극적, 또는 묘사적 목적으로 사용되는 일이 많다. 일반적으로 쇠로 만들어지지만, 작은 종들은 유리로 만들어지기도 한다. 작은 장식용 종부터 성당에서 사용하는 수 톤에 달하는 종 등 다양한 크기로 제작될 수 있다. (ko)
- 鐘（かね、英: bell）は、音を出す金属製の器具。日本語の「鐘」は狭義には叩いたり撞（つ）いたりして音を出すもので、内部に装着した舌（ぜつ）などを振動させて音を出す鈴と区別する。広義には内部にぶら下げた舌（ぜつ）という分銅を振動させて音を出す器具も含めて「鐘」という。 (ja)
- Dzwon – instrument muzyczny należący do grupy idiofonów naczyniowych. Dzwon jest instrumentem perkusyjnym, gdyż źródłem dźwięku jest drganie całego instrumentu, pobudzanego uderzeniami serca lub bezpośrednimi uderzeniami za pomocą innego przedmiotu np. belki lub bijaka. Oprócz samodzielnych egzemplarzy, używanych głównie do celów sygnalizacyjnych i religijnych, istnieją również zespoły odpowiednio nastrojonych dzwonów, tworzących większe instrumenty – carillony. Uderzanie poszczególnych dzwonów w odpowiedniej kolejności pozwala na wygrywanie melodii i utworów wielogłosowych, wybijanych ręcznie czy za pośrednictwem specjalnej klawiatury przez carillonistę lub zaprogramowanej odpowiednim mechanizmem. (pl)
- En klocka var ursprungligen en gjuten uppochnedvänd skål i metall och ett redskap avsett för ljudalstring, så kallad ringning. Den var således ett slagverksinstrument och en idiofon. Det senare betyder att slagverksinstrumentet har en efterklang i sig, och det är en tydlig och helt uppenbar egenskap hos klockan. — I denna artikel behandlas klockans historia fram till och med kristendomen, liksom klockans användning runtom i världen och även praktiskt i vardagslivet och inuti maskiner, etc. (sv)
- 鐘是一類中空的敲擊樂器，常見的形狀上窄下寬，呈倒碗形。東亞傳統上稱為「鐘」的樂器是從外敲擊的，而靠在內部的舌搖動的則稱為鈴，也有圓形的，也被視為鐘的一類。
* 重9万公斤的明宮鐘
* 永樂大鐘 (zh)
- Дзвін (староцерк.-слов. ка́мпанъ — від грец. καμπάνα < лат. campana), заст. колокі́л (прасл. *kolkolъ) — ударний музичний, а також сигнальний підвісний інструмент, часто зі сталі чи бронзи, у формі порожнистої, зрізаної знизу груші, в якій підвішений ударник (било, язик, діал. бо́вкало). У деяких дзвонів рухається било, в інших — у рух приводиться саме тіло. Існують і дзвони з молоточками — карильйони. (uk)
- Zvon je samozvučný bicí nástroj kalichovitého tvaru, sloužící ke svolávání věřících k modlitbě nebo jiné signální funkci. Je tvořen tělem zvonu a srdcem, které je zavěšeno uprostřed těla zvonu a je pohyblivé (bicí součást zvonu). Velké zvony jsou odlévány zkušenými kovolijci, respektive zvonaři, ze zvláštní bronzové slitiny tzv. zvonoviny. Je možno setkat se také se zvony, které jsou odlity z oceli. Zvony bývají zdobeny nápisy a reliéfy a jsou zvukově naladěny na konkrétní tón. Malé zvony a zvonky mohou být vyráběny i z plechu lisováním či jinou vhodnou strojní technologií. Zvony se zabývá kampanologie. (cs)
- A bell is a directly struck idiophone percussion instrument. Most bells have the shape of a hollow cup that when struck vibrates in a single strong strike tone, with its sides forming an efficient resonator. The strike may be made by an internal "clapper" or "uvula", an external hammer, or—in small bells—by a small loose sphere enclosed within the body of the bell (jingle bell). (en)
- Sonorilo estas memsona frapinstrumento de kalika formo, servanta al kunvokado de kredantoj al preĝo aŭ alia signala funkcio. Ĝi estas kreata per korpo de la sonorilo kaj koro, kiu estas pendigita meze de la korpo de sonorilo estante movebla (frapa parto de la sonorilo). Grandaj sonoriloj estas muldataj de spertaj , respektive de , el aparta bronza metala alojo, la t.n. . Ili estadas ornamitaj per skribaĵoj kaj reliefoj kaj ili estas persone agorditaj al konkreta tono. Malgrandaj sonoriloj kaj sonoriletoj povas esti produktataj ankaŭ el lado per aŭ per alia konvena maŝina teknologio. (eo)
- Una campana es un instrumento de percusión idiófono, su forma es de copa invertida y ahuecada que resuena acústicamente y vibra al ser golpeada. El implemento utilizado para su funcionamiento generalmente va suspendido dentro de la propia campana, es vertical y se le conoce con el nombre de «badajo» o «úvula», compuesto de una vara llamada caña y terminado en una bola que es la que golpea al instrumento. También puede utilizarse para su funcionamiento un mazo o un electromartillo, o en pequeñas campanas una pequeña esfera suelta encerrada dentro del cuerpo de la misma. (es)
- Eine Glocke ist ein kelchförmiges, halbkugelförmiges oder zylindrisches Gefäß aus gegossenem Metall, geschmiedetem Metallblech, Holz oder einem anderen Material, das zu den Aufschlagidiophonen mit bestimmter Tonhöhe gehört. Sie wird am stummen Scheitelpunkt fixiert, die für den Klang der Glocke maßgeblichen Schwingungen erreichen ihr Maximum am Rand. Dadurch unterscheidet sich die Glocke von einem Gong, dessen Schwingungen zum Mittelpunkt zunehmen. Eine Glocke wird mit einem Klöppel von innen (Klöppelglocke) oder mit einem harten Gegenstand von außen (klöppellose Glocke) am Rand angeschlagen, ein Gong dagegen in der Mitte. Regional und umgangssprachlich werden kleine Glocken (Glöckchen) als Schellen bezeichnet, instrumentenkundlich sind Schellen Gefäßrasseln mit einem ungefähr kugelförmige (de)
- Une cloche (« du bas latin clocca, attesté en 550 dans le domaine anglais et importé sur le continent par les moines irlandais évangélisateurs de l'Europe ») est un instrument fait de métal, creux, ouvert, destiné à l'émission d'un son. C'est un instrument de percussion et un idiophone. Sa forme est habituellement un tambour ouvert et évidé d'une seule pièce qui résonne après avoir été frappé. Un objet de cette forme est dit campaniforme. (fr)
- La campana è una tipologia di strumento musicale, appartenente alla classe degli , definita come contenitori, suonati con un oggetto non sonoro, in cui la vibrazione è più debole vicino al vertice. Si differenziano dai gong, in cui invece la vibrazione è più forte vicino al vertice. (it)
- Een klok is een metalen, meestal bronzen kelkvormig object, dat door ertegen te slaan een klank voortbrengt. Klokken hangen doorgaans in een (kerk)toren en dienden (en dienen soms nog) om de omwonende bevolking ergens op te attenderen of voor te waarschuwen, zoals een evenement of onraad. Vanouds werden kerkklokken gebruikt om de mensen op te roepen voor de kerkdienst - in sterk kerkelijke landen en streken kan men soms nog zien dat de mensen hun huis uit komen zodra de kerkklok begint te luiden; elders geschiedt het luiden alleen uit traditie. Ook wordt de klok gebruikt om de tijd aan te geven. Doorgaans worden klokken opgehangen in torens om als beiaard (of carillon), een muziekinstrument, dienst te doen. (nl)
- Um sino é um dispositivo simples de produzir som. É um instrumento de percussão e um idiofone. A sua forma é aproximadamente um cone oco que ressoa ao ser golpeado. O instrumento de percussão pode ser uma lingueta suspensa dentro do sino, (também se usam os nomes "badalo" para a lingueta interna, ou "martelo", quando é uma peça que bate o sino por fora), de uma esfera pequena, livre, incluída dentro do corpo do sino, ou de um malho separado. Os sinos são feitos geralmente de bronze, mas os sinos pequenos podem também ser feitos de cerâmica ou de vidro, para decoração. (pt)
- Ко́локол — металлический ударный музыкальный и сигнальный инструмент, состоящий из полого купола (источника звука) и подвешенного по оси купола языка, издающего звук при ударе о купол. Колокол может висеть или быть закрепленным на качающемся основании краями купола вверх; в зависимости от конструкции звук возбуждается качанием либо купола (точнее, основания, на котором он закреплён), либо языка. В Западной Европе чаще раскачивают купол, в России — язык, что позволяет создавать чрезвычайно большие колокола («Царь-колокол»). Известны также колокола без языка, по которым бьют снаружи металлической или деревянной колотушкой. Обычно колокола отливают из так называемой колокольной бронзы, реже из железа, чугуна, серебра, камня, терракоты и даже из стекла. (ru)
|