| dbo:abstract
|
- Přívlastek (atribut) je větný člen, který rozvíjí jiný jmenný větný člen. Rozvíjeným členem bývá nejčastěji podstatné jméno, ale může jím být i zájmeno (např. my vedoucí), jmenná konstrukce, zpodstatnělé přídavné jméno nebo jmenná číslovka. Přívlastek bývá nejčastěji vyjádřen přídavným jménem (moudrý člověk), méně často zájmenem (náš domov), číslovkou (druhá šance), podstatným jménem (úpravy textu, úpravy v textu), zřídka i infinitivem (přání zdokonalit) nebo příslovcem (cesta domů). Přívlastek shodný vyjádřený holým nebo rozvinutým podstatným jménem se zpravidla nazývá přístavek. Obsahuje-li rozvíjející spojení i sloveso v aktivním tvaru, nenazývá se toto spojení přívlastkem, ale přívlastkovou vedlejší větou. (cs)
- Attribut, deutsch auch Beifügung oder Satzgliedteil, ist ein Begriff aus der Grammatik und bezeichnet im engen Sinn einen Ausdruck, der von einem Substantiv grammatisch abhängt. In diesem Sinn nennt man das Adjektiv schnell in schnelles Auto ein attributives Adjektiv, im Gegensatz zum prädikativen Gebrauch in dem Satz Das Auto ist schnell. In einem weiteren Sinn ist von Attributen jedoch auch mit anderen Arten von Bezugswörtern die Rede, z. B. für Konstruktionen mit einem Pronomen, Adjektiv oder Adverb. Nur Ausdrücke, die von einem Verb abhängen, werden nicht als Attribute bezeichnet, weil dies genau die Elemente sind, die als Satzglieder bezeichnet werden. In manchen Grammatiken wird die Bezeichnung (Satz-)Gliedteil als gleichbedeutend mit Attribut verwendet, wogegen andere (etwa die Dudengrammatik (2009)) dies ausdrücklich vermeiden. In der Regel soll nicht jeder beliebige Teil eines Satzglieds Attribut heißen, sondern nur Ergänzungen oder Angaben zum Kern eines Satzglieds, und dies unter Umständen nur bei substantivischen Satzgliedern. In dem Satz Der Hund bellt ist beispielsweise „der Hund“ ein Satzglied, aber keines seiner Teile ist ein Attribut (da der Teil „Hund“ der Kern des Satzglieds selbst ist und der Artikel eine Spezialfunktion hat, die weder unter Ergänzung noch Angabe fällt). (de)
- Le nom épithète est un nom qui suit directement un autre nom sans marque de détachement. Il est dépourvu de déterminant et n'est donc employé que pour ses propriétés sémantiques.En effet, il arrive souvent qu’un nom caractérise un autre nom à la manière d’un adjectif. Voici quelques exemples : date limite, jupe ballon, roman-fleuve, carte réseau, chandail mode, sauce pesto. Des enfants rois, des exemples types, des livres témoignages, des murs écrans, des opérations coups de poing, des restaurants bars, des talons aiguilles, des vaisseaux fantômes, un café crème, le style Picasso, des légumes vapeurs, etc. Le nom épithète peut être classifiant (= le nom qu’il complète est rangé dans une classe, un type) : une girafe mâle, un enfant prodige, un remède miracle, un film culte. Le nom épithète peut indiquer une relation avec le nom : le côté nord, la fin janvier, une pause café, une dépose minute. Le nom épithète peut être dénominatif (noms de fonctions, de lieux, de rues), suivi d’un nom propre : la rue Bonaparte, l’affaire Dreyfus, le Président Valéry Giscard d’Estaing, le philosophe Platon, le mont Athos. (fr)
- In grammar, a noun adjunct, attributive noun, qualifying noun, noun (pre)modifier, or apposite noun is an optional noun that modifies another noun; functioning similarly to an adjective, it is, more specifically, a noun functioning as a pre-modifier in a noun phrase. For example, in the phrase "chicken soup" the noun adjunct "chicken" modifies the noun "soup". It is irrelevant whether the resulting compound noun is spelled in one or two parts. "Field" is a noun adjunct in both "field player" and "fieldhouse". (en)
- 修飾語（しゅうしょくご）、（英: modifier）あるいは修飾語句（しゅうしょくごく）とは、言語学の用語の一つである。 (ja)
- Een bepalend woord (Engels: modifier of soms qualifier) is een bepaling die uit slechts één woord bestaat. De functie komt nagenoeg volledig overeen met die van de bijvoeglijke en de bijwoordelijke bepaling, namelijk het verschaffen van meer informatie met betrekking tot een ander element (woord of zinsdeel) in dezelfde zin. De term "bepalend woord" wordt echter over het algemeen niet gebruikt voor een woordgroep, maar voor een enkel woord. In talen als het Engels en Nederlands doen vooral de bijvoeglijke naamwoorden, determinatoren en bijwoorden dienst als bepalende woorden. De eerste lexicale categorie verschaft nadere informatie met betrekking tot zelfstandige naamwoorden en zelfstandig gebruikte voornaamwoorden, de tweede verschaft nadere informatie met betrekking tot werkwoorden. Voor het Nederlands kan bij de bijvoeglijk bepalende woorden een nader onderscheid aangebracht: -- met verbuiging:
* bijvoeglijk naamwoord (adjectief)
* lidwoord (artikel)
* voornaamwoord (pronomen)-- zonder verbuiging:
* hoofdtelwoord (cardinalia)
* rangtelwoord (ordinalia) Bijvoeglijk bepalende woorden kunnen gestapeld worden:
* onze twee oudste buren Een bepalend woord doet lang niet altijd dienst als onafhankelijk zinsdeel en is vrijwel altijd een dependens bij een hoofd.Een bepalend woord doet weliswaar dienst als dependens, maar kan ook zelf weer nader bepaald worden. Een voorbeeld in het Nederlands is het zinsdeel:
* een zeer goed werkende aanpak. Hierin is het syntactische hoofd aanpak, waarvan het bepalend woord werkend de dependent is. Het woord goed is daarnaast bepalend bij werkend, en ten slotte is zeer weer bepalend bij goed. (nl)
- L'attributo (dal latino attributu(m), 'ciò che è attribuito', dal verbo attribuere, 'attribuire') è una categoria sintattica. L'attributo è costituito da un qualsiasi elemento aggettivale che determini un sostantivo (o sintagma nominale in genere) per precisarlo, attribuendogli specifiche qualificazioni o determinazioni. Sintatticamente, l'attributo dipende dal sostantivo che determina. Morfologicamente, concorda con esso. La tradizione ha legato il concetto di attributo primariamente agli aggettivi qualificativi, ma successivamente la linguistica moderna ha espanso il numero di categorie morfosintattiche che possono avere una funzione attributiva. (it)
- Przydawka (zwana również atrybutem) – część zdania określająca rzeczownik lub zaimek rzeczowny. Może być wyrażona przymiotnikiem (np. ładny kwiatek), zaimkiem przymiotnym (np. mój kwiatek), imiesłowem przymiotnikowym czynnym (np. rosnący kwiatek), imiesłowem przymiotnikowym biernym (np. podlany kwiatek), liczebnikiem (np. podlałem już trzeci kwiatek), wyrażeniem przyimkowym (np. sweter z wełny). Przydawka odpowiada na pytania: jaki?, jaka?, jakie?, który?, która?, które?, czyj?, czyja?, czyje?, ile?, ilu?, czego?, z czego?, od czego?. (pl)
- Определе́ние — второстепенный член предложения, обозначающий признак, качество, свойство предмета. Отвечает на вопросы: какой? который? чей? При разборе предложения подчёркивается волнистой линией. (ru)
- Attribut har inom grammatiken två funktioner: dels används attribut som bestämningar i fraser, dels som satsdelar. (sv)
- Озна́чення (лат. atributum) — другорядний член речення, що вказує на ознаку предмета. Воно відповідає на питання чий? (чия, чиє, чиї) який? (яка, яке, які) котрий? (котра, котре, котрі). Підкреслюється хвилястою лінією. Означення буває поширене або непоширене. Види означень:
* узгоджені — означення, виражене словом, що має такий самий рід (в однині), число й відмінок, що й означуване слово.
* неузгоджені — форми різних частин мови, що вказують на ознаку або належність предмета.
* прикладки — означення, що виражене іменником. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- In grammar, a noun adjunct, attributive noun, qualifying noun, noun (pre)modifier, or apposite noun is an optional noun that modifies another noun; functioning similarly to an adjective, it is, more specifically, a noun functioning as a pre-modifier in a noun phrase. For example, in the phrase "chicken soup" the noun adjunct "chicken" modifies the noun "soup". It is irrelevant whether the resulting compound noun is spelled in one or two parts. "Field" is a noun adjunct in both "field player" and "fieldhouse". (en)
- 修飾語（しゅうしょくご）、（英: modifier）あるいは修飾語句（しゅうしょくごく）とは、言語学の用語の一つである。 (ja)
- Przydawka (zwana również atrybutem) – część zdania określająca rzeczownik lub zaimek rzeczowny. Może być wyrażona przymiotnikiem (np. ładny kwiatek), zaimkiem przymiotnym (np. mój kwiatek), imiesłowem przymiotnikowym czynnym (np. rosnący kwiatek), imiesłowem przymiotnikowym biernym (np. podlany kwiatek), liczebnikiem (np. podlałem już trzeci kwiatek), wyrażeniem przyimkowym (np. sweter z wełny). Przydawka odpowiada na pytania: jaki?, jaka?, jakie?, który?, która?, które?, czyj?, czyja?, czyje?, ile?, ilu?, czego?, z czego?, od czego?. (pl)
- Определе́ние — второстепенный член предложения, обозначающий признак, качество, свойство предмета. Отвечает на вопросы: какой? который? чей? При разборе предложения подчёркивается волнистой линией. (ru)
- Attribut har inom grammatiken två funktioner: dels används attribut som bestämningar i fraser, dels som satsdelar. (sv)
- Озна́чення (лат. atributum) — другорядний член речення, що вказує на ознаку предмета. Воно відповідає на питання чий? (чия, чиє, чиї) який? (яка, яке, які) котрий? (котра, котре, котрі). Підкреслюється хвилястою лінією. Означення буває поширене або непоширене. Види означень:
* узгоджені — означення, виражене словом, що має такий самий рід (в однині), число й відмінок, що й означуване слово.
* неузгоджені — форми різних частин мови, що вказують на ознаку або належність предмета.
* прикладки — означення, що виражене іменником. (uk)
- Přívlastek (atribut) je větný člen, který rozvíjí jiný jmenný větný člen. Rozvíjeným členem bývá nejčastěji podstatné jméno, ale může jím být i zájmeno (např. my vedoucí), jmenná konstrukce, zpodstatnělé přídavné jméno nebo jmenná číslovka. Přívlastek bývá nejčastěji vyjádřen přídavným jménem (moudrý člověk), méně často zájmenem (náš domov), číslovkou (druhá šance), podstatným jménem (úpravy textu, úpravy v textu), zřídka i infinitivem (přání zdokonalit) nebo příslovcem (cesta domů). Přívlastek shodný vyjádřený holým nebo rozvinutým podstatným jménem se zpravidla nazývá přístavek. (cs)
- Attribut, deutsch auch Beifügung oder Satzgliedteil, ist ein Begriff aus der Grammatik und bezeichnet im engen Sinn einen Ausdruck, der von einem Substantiv grammatisch abhängt. In diesem Sinn nennt man das Adjektiv schnell in schnelles Auto ein attributives Adjektiv, im Gegensatz zum prädikativen Gebrauch in dem Satz Das Auto ist schnell. (de)
- Le nom épithète est un nom qui suit directement un autre nom sans marque de détachement. Il est dépourvu de déterminant et n'est donc employé que pour ses propriétés sémantiques.En effet, il arrive souvent qu’un nom caractérise un autre nom à la manière d’un adjectif. Voici quelques exemples : date limite, jupe ballon, roman-fleuve, carte réseau, chandail mode, sauce pesto. Des enfants rois, des exemples types, des livres témoignages, des murs écrans, des opérations coups de poing, des restaurants bars, des talons aiguilles, des vaisseaux fantômes, un café crème, le style Picasso, des légumes vapeurs, etc. (fr)
- L'attributo (dal latino attributu(m), 'ciò che è attribuito', dal verbo attribuere, 'attribuire') è una categoria sintattica. L'attributo è costituito da un qualsiasi elemento aggettivale che determini un sostantivo (o sintagma nominale in genere) per precisarlo, attribuendogli specifiche qualificazioni o determinazioni. Sintatticamente, l'attributo dipende dal sostantivo che determina. Morfologicamente, concorda con esso. (it)
- Een bepalend woord (Engels: modifier of soms qualifier) is een bepaling die uit slechts één woord bestaat. De functie komt nagenoeg volledig overeen met die van de bijvoeglijke en de bijwoordelijke bepaling, namelijk het verschaffen van meer informatie met betrekking tot een ander element (woord of zinsdeel) in dezelfde zin. De term "bepalend woord" wordt echter over het algemeen niet gebruikt voor een woordgroep, maar voor een enkel woord. Bijvoeglijk bepalende woorden kunnen gestapeld worden:
* onze twee oudste buren
* een zeer goed werkende aanpak. (nl)
|