| dbo:abstract
|
- La Supremacía Merciana fue el período de la historia anglosajona entre el 600 y el 900, cuando el reino de Mercia dominó la Heptarquía anglosajona. Sir Frank Stenton aparentemente acuñó la frase, argumentando que Offa de Mercia, que gobernó entre los años 757 y 796, logró efectivamente la unificación de Inglaterra al sur del estuario de Humber. La opinión escolástica sobre la relación entre los reinos de Wessex y Mercia en esta época sigue dividida. Si bien el período preciso de la supremacía merciana sigue siendo incierto —depende de si se incluyen en ella los reinados de Penda (c. 626-655) y Wulfhere (658-675)—, se acepta en general que el final de la era se sitúa en torno al año 825, tras la derrota del rey Beornwulf en la batalla de Ellandun, librada cerca de la moderna Swindon. señaló: «los mercianos destacan como los más exitosos, con diferencia, de los diversos pueblos anglosajones primitivos hasta finales del siglo IX»; con la excepción de los tres años bajo la dominación de Northumbria, esto es cierto entre los años 633 y 825. Tildado por Beda el Venerable de «némesis de la Northumbria anglosajona», Penda de Mercia llevó a cabo una pronta expansión de su reino, pero su reinado terminó con su muerte en la batalla y con un breve período de tres años en el que Northumbria gobernó sobre los mercianos. La rebelión contra Northumbria del hijo de Penda, Wulfhere, en 658, precedió inmediatamente a la restauración del reino de Penda y a un período de expansión en el que la influencia de Mercia alcanzó el sur de la Isla de Wight. Durante esta expansión, Mercia perdió, sin embargo, su provincia del Reino de Lindsey, arrebatada por Northumbria en 661. La reconquistó Etelredo de Mercia tras la del 679, acontecimiento que dio a Mercia la hegemonía en la Gran Bretaña anglosajona durante más de un siglo. El dominio de Mercia sobre los reinos anglosajones de Essex, Sussex y Kent parece haber sido tenue hasta el 716, cuando Etelredo de Mercia restauró la hegemonía de Mercia por más de cuarenta años. El advenimiento de Offa en 757 supuso el comienzo de una edad de oro para Mercia. Algunos historiadores han sugerido que la victoria de Offa sobre los galeses y los sajones occidentales de Wessex estableció la supremacía de Mercia que perduró hasta el año 825, cuando Egberto de Wessex apoyó una rebelión de los anglosajones orientales contra Beornwulf de Mercia, cuya derrota en Ellandun puso fin a la hegemonía merciana. (es)
- The Mercian Supremacy was the period of Anglo-Saxon history between c. 716 and c. 825, when the kingdom of Mercia dominated the Anglo-Saxon Heptarchy in England. Sir Frank Stenton apparently coined the phrase, arguing that Offa of Mercia, who ruled 757–796, effectively achieved the unification of England south of the Humber estuary. Scholastic opinion on the relationship between the kingdoms of Wessex and Mercia at this time remains divided. While the precise period during which the Mercian Supremacy existed remains uncertain – depending upon whether one includes the reigns of Penda (c. 626–655) and Wulfhere (658–675) – the end of the era is generally agreed to be around 825, following the defeat of King Beornwulf at the Battle of Ellandun (near present-day Swindon). Nicholas Brooks noted that "the Mercians stand out as by far the most successful of the various early Anglo-Saxon peoples until the later ninth century" and with the exception of three years under Northumbrian domination, this is true between the years 633 and 825. Recorded by Bede as the nemesis of early Anglo-Saxon Northumbria, Penda of Mercia achieved an early expansion of his kingdom's territory, but his reign ended with his death in battle, which was followed by a brief three-year period when Northumbria ruled over the Mercians. The rebellion against Northumbria by Penda's son Wulfhere in 658 immediately preceded the restoration of Penda's kingdom and a period of expansion in which Mercia's influence reached as far south as the Isle of Wight. During this period of expansion, Mercia lost its province of the Kingdom of Lindsey to Northumbria in 661, but its recapture by Æthelred of Mercia following the Battle of the Trent in 679 secured Mercia's position as the dominant Anglo-Saxon power for over a century. Mercia's hold over the Anglo-Saxon kingdoms of Essex, Sussex and Kent seems to have been tenuous until 716, when Æthelbald of Mercia restored Mercia's hegemony for over forty years. Offa's accession in 757 heralded the beginning of a golden age for Mercia. Some historians have suggested that Offa's defeat of the Welsh and the West Saxons of Wessex established the Mercian Supremacy, which remained unchallenged until 825 when Egbert of Wessex supported an East Anglian rebellion against Beornwulf of Mercia, whose defeat at Ellendun effectively brought the Supremacy to an end. (en)
- Hegemonia Mercji – okres we wczesnośredniowiecznej historii Brytanii, gdy królestwo Mercji zdominowało heptarchię anglosaską. Angielski historyk Frank Stenton jest uważany za twórcę tego terminu. Twierdził, że Offa, który rządził w latach 757-796 osiągnął zjednoczenie Anglii na obszarze rozciągającym się na południe od ujścia rzeki Humber. Dokładna periodyzacja hegemonii Mercji pozostaje niepewna. Jej początek może być datowany różnie w zależności od tego, czy zaczyna się za panowania Pendy (ok. 626-655), czy (658-675). Z kolei koniec epoki jest powszechnie akceptowany i przyjmuje się go na około 825 rok, kiedy to po klęsce króla w bitwie pod Ellandun w pobliżu obecnego Swindon dominacja Mercji bezpowrotnie się zakończyła. Król Penda zapoczątkował wczesne podboje Mercji, ale jego panowanie zakończyło się śmiercią w bitwie pod Winwaed, po czym nastąpił w kraju trzyletni okres panowania królestwa Nortumbrii. Bunt przeciwko najeźdźcom wszczął syn Pendy Wulfar w 658 roku, w wyniku czego królestwo Mercji zostało przywrócone i rozpoczęła się ponowna ekspansja, która dotarła na południe, aż po Wyspę Wight. W 661 Mercja chwilowo utraciła swoją prowincję Królestwo Lindsey na rzecz Nortumbrii, ale następny król Aethelred odzyskał to terytorium po w 679 roku. Tym samym zabezpieczona została supremacja Mercji na następne 150 lat. Następnie dominacja Mercji nad anglosaskimi królestwami Esseksu, Susseksu i Kentu wydawała się być słabsza aż do 716, kiedy król Aethelbald odnowił ją na następne czterdzieści lat. Późniejsze wstąpienie na tron Offy w 757 zapowiadało początek złotej ery dla Mercji. Pokonanie przez Offę Walijczyków i zachodnich Sasów z Wesseksu ustanowiło szczyt mercjańskiej hegemonii, która pozostała nienaruszona aż do wspomnianego już 825 roku, gdy bretwalda Egbert z Wesseksu wsparł wschodnich Anglów w buncie przeciwko królowi Beornwulfowi, pokonanemu pod Ellandum, co zakończyło hegemonię. (pl)
|
| rdfs:comment
|
- La Supremacía Merciana fue el período de la historia anglosajona entre el 600 y el 900, cuando el reino de Mercia dominó la Heptarquía anglosajona. Sir Frank Stenton aparentemente acuñó la frase, argumentando que Offa de Mercia, que gobernó entre los años 757 y 796, logró efectivamente la unificación de Inglaterra al sur del estuario de Humber. La opinión escolástica sobre la relación entre los reinos de Wessex y Mercia en esta época sigue dividida. (es)
- The Mercian Supremacy was the period of Anglo-Saxon history between c. 716 and c. 825, when the kingdom of Mercia dominated the Anglo-Saxon Heptarchy in England. Sir Frank Stenton apparently coined the phrase, arguing that Offa of Mercia, who ruled 757–796, effectively achieved the unification of England south of the Humber estuary. Scholastic opinion on the relationship between the kingdoms of Wessex and Mercia at this time remains divided. (en)
- Hegemonia Mercji – okres we wczesnośredniowiecznej historii Brytanii, gdy królestwo Mercji zdominowało heptarchię anglosaską. Angielski historyk Frank Stenton jest uważany za twórcę tego terminu. Twierdził, że Offa, który rządził w latach 757-796 osiągnął zjednoczenie Anglii na obszarze rozciągającym się na południe od ujścia rzeki Humber. (pl)
|