Doktrina e shenjtë serbe

Doktrina e shenjtë serbe për asgjësimin dhe dëbimin e elementit shqiptar nga trojet etnike të tyre daton që nga lashtësia, që nga momenti i infiltrimit të popullit sllav në këto anë, në shekullin XII. Përzënia e shqiptarëve nga trojet e veta, si nga Qupria, Aleksinci etj. u frymëzua nga Millosh Obrenoviqi, i cili përdori të njëjtat forma si pasardhësit e tij, duke masakruar popullatën shqiptare dhe duke e detyruar atë që të largohet nga trojet e veta, për t’u mos u kthyer më kurrë atje. Kjo ide më vonë filloi të institucionalizohet në qarqet shoviniste serbe dhe filloi të bëhet shqetësim qenësor i tyre.

Nuk u mjaftua vetëm me pasuri por deshi edhe nderin shpirtëror.

Zhdukja e elementit shqiptar:
Lapiarët e Lidhjes së Prizrenit.

Personalitete dhe institucione më të njohura serbe që janë përpjekur për institucionalizimin dhe zbatimin e kësaj doktrine gjatë historisë kanë qenë:

Millosh Obrenoviqi^[1]
Ilija Garashanini - vepra Naçertanje^[1]; në vitin 1936 përpiloi materialin e fshehtë "Mbi zhdukjen e arnautëve (shqiptarëve)".^[2]
Vaso Çubrilloviqi ^[1]
Ivo Andriqi^[3]

Të tjerë

Programet serbe për shfarosjen e shqiptarëve

"Naçertanja" është platforma e Ilija Garashanit krijuar në bazë të Doktrinës së shenjtë serbe. "Naçertanja" konkretisht bazohej në programin e shfarosjes dhe dëbimit të shqiptarve me dhunë në përputhje me reagimet e opinionit të jashtëm ndërkombëtar. Kjo platormë e luftës speciale ka shërbyer si program i Pashiqit, Krajl Nikollës, Çubrilloviqit, Andriqit, Rankoviqit, Mugoshës, Tempos, Joviqit, Trajkoviqit, Millosheviçit.

Programet dhe planet serbe për shfarosjen e shqiptarëve dhe çdo gjëje shqiptare

Synimi i serbëve, që nga "Naçertanja" (1844) e deri te "Patkoi" (1999) ka qenë dhe është gjithnjë i njëjtë: jo si të jetohet me shqiptarët në Kosovë por si të shfarosen shqiptarët e Kosovës.

Zatën e tërë politika shtetërore serbe, që nga viti 1884, ishte një politikë kriminele ndaj të gjithë kombeve të tjera, veçmas atij shqiptar, ishte etnocid, dhe nuk mund të bëhet pastrimi i ndërgjegjjes shtetërore e as intelektuale pa i publikuar të gjitha ato projekte kriminale dhe pa i kërkuar sidomos popullit shqiptar falje publiksht, për të gjitha ato të zeza që i sollën në trojet e veta stërgjyshore që me shkeljen e këmbës në Dardaninë e lashtë e Kosovën historike.

Vetëm kështu, siç thotë Noel Malkolmi, serbët e thjeshtë do të jenë të lirë nga e kaluara e vendit të tyre, kur të mësohen të ballafaqohen me të vërtetën. Nuk ishte Millosheviçi ai që ngriti lart ndjenjat nacionale për një Serbi të Madhe të cilat shërbejnë si ushqim. Shkaku i të këqijave në Ballkan ka qenë nacionalizmi serb. Nacionalizmi në Serbi ka ekzistuar para Millosheviçit dhe do të ekzistojë edhe pas tij. Nuk ka dallim ndërmjet politikanëve e intelektualëve si dhe kishës nga Millosheviçi. Të mendosh ndryshe është një gabim i madh.

Politika pansllave serbe, për shfarosjen e shqiptarëve ekziton që nga përpilimi i "Naçertanies" më 1844.

"Idetë dhe planet për Serbi të Madhe etnikisht homogjene, i kanë rrënjët thellë në politikën e Serbisë, të kodifikuara me memorandumin intern “Naçertanje”, të ish-ministrit serb Ilija Garashanin, më 1844” (“Serbia’s Secret War”, Philip J. Cohen). Këto ide tanimë njihen botërisht. Fillet e “Naçertanjes” janë pjesë e programeve sllavomëdha të Rusisë, të cilat kanë marrë rrugë e kanë gjetur zbatim në periudhat e mëvonshme të regjimeve serbe, gjer në ditët e sotme, me një synim kryesor: dalja në detra të ngrohta nëpërmes zhdukjes dhe shpërnguljes së shqiptarëve." - Andi Ballshi nga "Vështrim mbi librin 'Sekreti i sundimt të botës' ", përkthyer nga Fatos Aliu, Tiranë, 2002.

Pos Naçertanies, nga e kanë burimin edhe planet dhe programet tjera për shfarosjen e shqiptarëve, me të cilat udhëhiqet edhe sot, dhe derisa të mos i nxjerrë nga sirtarët dhe t’i publikojë, këto plane, Serbia kurrë nuk do të shpëtohet.

Sipas historianit Dr. Hakif Bajrami, por edhe të tjerëve që janë marrë me këtë çështje, edhe sot ekzistojnë këto plane:

Më 1912, Milan Obradoviqi, përpiloi një program për shfarosjen e hebrenjve, duke i therur, duke i lënë të ngordhin urie dhe duke i tembur që të ikin nga sytë dhe këmbët!

Më 1913, programi i Vladan Gjorgjeviqit, për shfarosjen e shqiptarëve: “Krejt tokën ose asgjësim të populli kundërshtar”.

Programi i likuidimit të shqiptarëve, 1921: "Pushteti serb krijoi kampe përqendrimi për shqiptarë".

Programi i Çubroloviqit, 1937: "për shfarosje totale…1938, lidhja e Konventës me Turqinë dhe Greqinë për depërtiminin e shqiptarëve në Anadoll. Programi i Ivo Andriqit, 1939, programi i Moleviqit, 1941, programi i Drazha Mihailoviqit, 1942, programi i Çubroloviqit, 1944 e 1945. Më 1945 programi i një mësuesi serb nga Vushtrria, për shfarosjen e “arnautëve”, të cilin e zbatoi me përpikëri A. Rankoviqi. Programi për likuidimin e shqiptarëve, 1950. Memoradumi i Akademisë serbe, 1986, si dhe shumë ligje të tjera për kolonizimin, popullizimin e Kosovës me serbë që nga vitit 1865 deri më 1995. Më 1995, Millosheviçi dhe Arkani marrin vendim që të shfaroset 51 për qind e shqiptarëve të Kosovës dhe kjo trevë të serbizohet. Këto plane nuk ishin vetëm të intelektualeve e politkanëve serbë, por edhe plane të Kishës Ortodokse… Vlladan Gjorgjeviqi, kryeministër serb, (1913), në librin “Shqiptarët dhe Fuqitë e Mëdha”, shkruan se shqiptarët ishin "indianë të Evropës", të cilët të kujtojnë “njerëzit e lashtë, që flinin nëpër drunj, ku mbaheshin me bishtat e tyre”. Libri i Vlladanit nuk ishte satirë, por një shkrim luftarak për pengimin e themelimit të shtetit shqiptar… Për Millosheviçin shqiptarët, (1999), ishin “minj” dhe ankohej pse evropianët, “nuk po na lenë t’i vrasim…”.

Rastet dhe mënyrat e zbatimit

Raste të luftës speciale të udhëheura nga Doktrina e shenjtë serbe:

Rasti Kuku lele majko - 1999-2007
Rasti Entklavat - 1999-2007
Rasti Graqanica - 1999-2007
Rasti Martinoviq - 1984
Rasti dhunimi i plakave - 1985-1992, 1999-2007
Rasti shkatërrimi i varrezave - 1985-1992, 1999-2007
Rasti shkatërrimi i kishave^[4] - 1985-1992, 1999-2007
Rasti i revolucionit Jogurt - 1985-1992
Rasti i kthimit të 200 000 serbëve të shpërngulur - 2007
Rasti i nxënësve nga Tirana - 2005
Rasti i 17 marsit - 2004
Rasti i fotografisë së Titos - 1981-1983
Rasti letërnjoftimi - 1981-1999
Rasti Deviza - 1981-1999
Rasti Kuq e Zi - 1985-1999
Rasti Flamuri - 1968-1999
Rasti Shqiptar i ndershëm - 1985-1992
Rasti Helmimi - 1990-1995
Rasti Spektakli Beteja e Kosovës - 1992
Rasti Ora policore - 1981-1983, 1985-1987
Rasti Trupat Federale - 1989-1992
Rasti APJ Shtetrrethimi - 1981-1983, 1985-1987
Rasti Sindikata - 1985-1990
Rasti Minatorët - 1985-1990
Rasti Pasuli i Mences - 3-4 mars 1981
Rasti 12 nëntor 1912^[5]
Rasti Libri i kaltërt - 1974
Rasti Diferencimi - 1992-1999
Rasti Amendamenti - 1992
Rasti Parlamenti - Puçi televizi i parlamentit të Kosovës, 1992
Rasti Revolucion-Kundër'revolucion - 1981
Rasti informbyroisti - presekutime nën perden e politikës komuniste

Teoritë e doktrinës

Teoria Serbia humb në paqe
Teoria nën petkun e fesë
Teoria baba Rus
KOSOVO IS SERBIA (Kosova është Serbi) dhe zënia totale e zemrës
Serbia vetëm me Kosovën në BE

Letërsi shqipe

Spastrimet etnike dhe gjenocidi serb ndaj shqiptarëve të Sanxhakut të Nishit - Sabri Uka
Dëbimi i shqiptarëve nga Sanxhaku i Nishit 1877-1878 - Sabri Uka, Prishtinë, 1994
Gjenocidi i regjimeve serbe në hapësirat shqiptare - Fatmir Fehmiu

Letërsi ndërkombëtare

Albania’s Golgotha - Indictment of the Exterminators of the Albanian People - Leo Freundlich, 1913 (anglisht)
Albanska liga (Albanska kongra) - Jovan Haxhi Vasiljeviq Beograd, 1909
Rumeliden Geqlrei I, II - Bilall Shishmir Stamboll, 1979
Vranjska Kotlina I - Jovan Trifunovski Shkup ,1969
Putovanje po novoj Serbiji - Stefan L. Popoviq Beograd, 1950
Self-representation of the Serbian "civil class" in the 19th century; communicating through Dositej Obradovi - Wladimir Fischer, Vjenë[1]