Qëllimi

Një qëllim^[1] është një gjendje mendore në të cilën agjenti angazhohet për një kurs veprimi. Të kesh planin për të vizituar kopshtin zoologjik nesër është një shembull i një qëllimi. Plani i veprimit është përmbajtja e synimit ndërsa angazhimi është qëndrimi ndaj kësaj përmbajtjeje. Gjendjet e tjera mendore mund të kenë si përmbajtje plane veprimi, si kur dikush admiron një plan, por ndryshojnë nga qëllimet pasi ato nuk përfshijnë një angazhim praktik për realizimin e këtij plani. Synimet e suksesshme sjellin kursin e synuar të veprimit, ndërsa qëllimet e pasuksesshme dështojnë. Synimet, si shumë gjendje të tjera mendore, kanë qëllimshmëri: ato përfaqësojnë gjendje të mundshme të punëve.

Teoritë e qëllimit përpiqen të kapin tiparet karakteristike të qëllimeve. Teoria besim-dëshirë është qasja tradicionalisht dominuese. Sipas një versioni të thjeshtë të tij, të kesh një qëllim nuk është gjë tjetër veçse të kesh dëshirë për të kryer një veprim të caktuar dhe besim se dikush do ta kryejë këtë veprim. Teoritë e besimit-dëshirës kritikohen shpesh duke u bazuar në faktin se as besimet dhe as dëshirat nuk përfshijnë një angazhim praktik për të kryer një veprim, gjë që shpesh ilustrohet në kundërshembuj të ndryshëm. Teoria e vlerësimit përpiqet ta kapërcejë këtë problem duke shpjeguar synimet në terma të vlerësimeve të pakushtëzuara. Kjo do të thotë se qëllimet nuk e paraqesin vetëm rrugën e synuar të veprimit si të mirë në një farë mënyre, siç është rasti për dëshirat, por si të mira të gjitha gjërat e konsideruara. Kjo qasje ka probleme në shpjegimin e rasteve të akrasisë, d.m.th që agjentët nuk synojnë gjithmonë atë që ata e shohin si rrugën më të mirë të veprimit. Një teori e lidhur ngushtë i identifikon qëllimet jo me vlerësime të pakushtëzuara, por me dëshira mbizotëruese. Ai thotë se synimi për të bërë diçka konsiston në dëshirën më të madhe për atë. Kundërshtarët e kësaj qasjeje kanë artikuluar kundërshembuj të ndryshëm me qëllimin për të treguar se qëllimet jo gjithmonë përkojnë me dëshirën më të fortë të agjentit. Një qasje e ndryshme ndaj teorive të përmendura deri më tani është për shkak të Elizabeth Anscombe dhe mohon dallimin midis qëllimeve dhe veprimeve. Sipas saj, të synosh një qëllim është tashmë një formë e veprimit drejt këtij qëllimi dhe për rrjedhojë jo një gjendje e veçantë mendore. Ky rrëfim përpiqet të shpjegojë rastet në të cilat qëllimet dhe veprimet duket se ndahen, si kur agjenti aktualisht nuk po bën asgjë për të realizuar planin e tij ose në rastin e veprimeve të dështuara. Teoria e vetë-referencialitetit sugjeron që qëllimet janë vetë-referuese, d.m.th se ato nuk përfaqësojnë vetëm kursin e synuar të veprimit, por përfaqësojnë edhe veten si shkak i veprimit. Por pretendimi se kjo ndodh në nivelin e përmbajtjes së qëllimit është kontestuar.

Termi "qëllim" i referohet një grupi fenomenesh të ndërlidhura. Për këtë arsye, teoricienët shpesh dallojnë lloje të ndryshme qëllimesh për të shmangur keqkuptimet. Dallimi më i diskutuar është ai midis synimeve të ardhshme dhe atyre të menjëhershme. Synimet e ardhshme, të njohura gjithashtu si "qëllime të mëparshme", përfshijnë plane për të ardhmen. Ato mund të ndahen sipas asaj se sa larg planifikojnë përpara: qëllimet e afërta përfshijnë plane për atë që dikush dëshiron të bëjë menjëherë, ndërsa qëllimet distale kanë të bëjnë me një të ardhme më të largët. Qëllimet e menjëhershme, nga ana tjetër, janë qëllime që drejtojnë agjentin gjatë kryerjes së veprimit në fjalë. Ata quhen gjithashtu qëllime "qëllime në veprim" ose qëllime "të lidhura me aktin". Termi "qëllim" zakonisht i referohet mjeteve ose qëllimeve të parashikuara që motivojnë agjentin. Por në disa raste, mund t'i referohet efekteve anësore të parashikuara që nuk janë as mjet dhe as qëllim për agjentin. Në këtë rast, ndonjëherë përdoret termi "qëllim i zhdrejtë". Synimet janë racionalisht të vlerësuara: ato janë ose racionale ose irracionale. Synimet e ndërgjegjshme janë forma paradigmatike e qëllimit: në to, agjenti është i vetëdijshëm për qëllimet e tyre. Por është sugjeruar se veprimet mund të udhëhiqen edhe nga qëllime të pavetëdijshme për të cilat agjenti nuk është i vetëdijshëm.

Formimi i qëllimeve ndonjëherë paraprihet nga shqyrtimi i drejtimeve alternative premtuese të veprimit dhe mund të ndodhë në vendime, në të cilat agjenti zgjedh midis këtyre alternativave. Synimet janë përgjegjëse për fillimin, mbështetjen dhe përfundimin e veprimeve dhe shpesh përdoren për të shpjeguar pse njerëzit përfshihen në një sjellje të caktuar. Të kuptuarit e sjelljes së të tjerëve për sa i përket qëllimeve ndodh tashmë në fëmijërinë e hershme. I rëndësishëm në këtë kontekst është roli i gjesteve, treguesit, vëmendjes dhe lëvizjes së syve për të kuptuar qëllimet e të tjerëve dhe për të krijuar qëllime të përbashkëta. Në filozofinë e veprimit, një pyetje qendrore është nëse është e vërtetë për të gjitha veprimet e qëllimshme që ato shkaktohen apo shoqërohen me qëllime. Teoria e veprimit të arsyetuar synon të parashikojë sjelljen bazuar në mënyrën se si qëndrimet paraekzistuese dhe normat subjektive përcaktojnë qëllimet e sjelljes. Në etikë, parimi i qëllimit thotë se nëse një veprim është moralisht i lejueshëm ndonjëherë varet nga qëllimi i agjentit për kryerjen e këtij veprimi.

• Gjendja mendore

1. ^ "Kuptimi i fjalës Synim ‹ FJALË". fjale.al. Marrë më 2023-12-01.