Pendimi (fe)

Pendimi (teube) gjuhësisht don të thotë: kthim, kurse qëllimi është: të kthehesh nga mëkati. Veprim njerëzorë pas një apo më tepër veprimeve të kryera më parë e që rezultati i tyre nuk është i kënaqëshem apo dëshpërues për personin përkatës.

Pendimi në religjion paraqitet si veprim njerëzorë pas një mëkati. Për të predikohet në shtëpitë fetare nga të parët e fesë të cilët bazohen në shkrimt e profetëve të religjionit përkatës por që në fakt të gjitha e paraqesin "pendimin" si dukuri njerëzore që falet nga fuqia mbinatyrore Zot.

Enes ibën Maliku transmeton se Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë : “Allahu gëzohet më tepër kur robi i Tij pendohet se sa ndonjëri prej jush nëse do të kishte qenë në një shkretëtirë të madhe me devenë e tij, e ajo papritmas humbet, e mbi të ka pasur të ngarkuar ushimin dhe pijen e tij. (pasi që e kërkon) humbë shpresat se mund ta gjej, shkon dhe shtrihet nën hijen e një druri. Pasi që humbë shpresat, duke pushuar, papritmas sheh devenë që është kthyer pranë tij. E kapë atë për kapistrin e saj dhe nga gëzimi i madh thotë: o Allahu im, Ti je robi im kurse unë jam zoti yt, gabon për shkak gëzimit të madh.” (Buhariu dhe Myslimi)