Islamska astronomija

Islamska astronomija ili, rjeđe, arapska astronomija, je izraz koji se koristi za astronomiju koja se razvila, odnosno bila karakterističan za islamski svijet u srednjem vijeku ili tzv. Zlatnom dobu islama. Pod time se podrazumijevaju svi astronomski tekstovi, otkrića ili dostignuća od oko 8. do 15. vijeka na širokom području koje je uključivalo Bliski istok, Sjevernu Afriku, al-Andalus, Centralnu Aziju i Indiju i autore koji su koristili arapski jezik kao lingua francu. Za islamsku astronomiju je karakterističnu da je zahvaljujući vlasti Kalifata, odnosno vezama među muslimanskim državama koje su ga naslijedile, astronomima na raspolaganju bio široki i raznovrsni korpus prethodnih astronomskih dostignuća i tradicija, prije svega vezan uz grčku, sasanidsku i indijsku astronomiju; islamski astronomi su ta znanja asimilirali i na njihovom temelju sagradili novu tradiciju koja je, pak, značajno uticala na susjedna područja, odnosno razvoj bizantske, zapadnoevropske i kineske astronomije.

Islamska astronomska dostignuća se, između ostalog, ogledaju u zvjezdanim katalozima sa preko 10.000 unosa, kao i brojnim imenima zvijezdima (Aldebaran, Altair), kao i astronomskim pojmovima (poput azimuta), koji su u druge jezike došli upravo iz arapskog.