Azerbejdžanska Sovjetska Socijalistička Republika

Nakon završetka Ruskog građanskog rata i poraza snaga Azerbejdžanske Demokratske Republike, 28. aprila 1920. godine proglašena je Azerbejdžanska SSR. Vlast su pre toga preuzeli lokalni boljševici pod vođstvom Mirze Davuda i Narimana Narimanova, uz pomoć ruske Crvene armije.

Sovjetske republike Rusija, Jermenija i Azerbejdžan su, 13. oktobra 1921. godine, potpisali sa turskom vladom ugovor u Karsu. Tim ugovorom je dotadašnja Nahičevanska SSR postala Nahčivanska Autonomna Sovjetska Socijalistička Republika u sastavu Azerbejdžanske SSR.^[2]

Pod uticajem političkog pritiska iz Moskve, lideri Azerbejdžanske, Armenske i Gruzijske SSR su, 12. marta 1922. godine, osnovali uniju tih triju zemalja poznatu pod imenom Zakavkaske SFSR. Članovi Saveznog veća Zakavkaske SFSR bili su Nariman Narimanov (Azerbejdžan), Polikarp Mdivani (Gruzija) i Aleksandar Mijasnikjan (Jermenija). Prvi sekretar Komunističke partije TSFSR bio je Sergo Ordžonikidze.

Decembra 1922. godine, Zakavkaska SFSR je pristupila uniji sa Ruskom SFSR, te Ukrajinskom i Beloruskom SSR, koje su zatim 30. decembra 1922. godine zvanično osnovale Savez Sovjetskih Socijalističkih Republika. U decembru 1936. godine, je rasformirana Zakavkaska SFSR, jer članovi Saveznog veća nisu umeli da se dogovore oko nekih državnih pitanja. Posle toga su Azerska, Jermenska i Gruzijska SSR postale direktne članice Sovjetskog Saveza.

Posle 1921. godine, Vrhovno veće za narodnu ekonomiju pokrenulo je projekat osuvremenjivanja i industrijalizacije azerbejdžanskih polja nafte. Otkrivena su mnoga nova naftna polja, poput Iljičevog bazena, Kara-Čuhura, Lok-Batana i Kale. Nakon pokretanja kolektivizacije 1929. godine, Azerbejdžanska SSR je po prvi put postala drugi proizvođač čaja u SSSR-u nakon Gruzijske SSR. Naftna industrija Azerbejdžanske SSR, koja je zauzimala preko 60% sovjetske proizvodnje naftnih derivata, odlikovana je Ordenom Lenjina, 31. marta 1931. godine. Republika je po drugi put odlikovana Ordenom, prilikom proslave petnaeste godišnjice postojanja.

Po početku Velikog otadžbinskog rata, industrija Azerbejdžanske SSR proizvela je 25.4 miliona tona goriva, što je bio rekord u celoj istoriji azerbejdžanske naftne proizvodnje. Velika Britanija i Francuska tada su ozbiljno razmišljale o bombardovanju azerbejdžanskih naftnih polja, kako ne bi pala u ruke Hitlerovim snagama. Do kraja 1941. godine, velik broj Azera priključio se Narodnim dobrovoljačkim korpusima. Radnici na naftnim poljima pokrenuli su incijativu rada dvanaest časova dnevno, bez slobodnih dana ili proslava praznika sve do kraja rata, kako bi time pomogli sovjetskoj ekonomiji da izdrži ratne napore. Baku je Hitleru i njegovim generalima bio glavni strateški cilj, kako bi iskoristili naftna polja. Snage nemačkog Vermahta stigle su do Kavkaza, ali to je bio njihov krajnji domet kada su poraženi kod Staljingrada početkom 1943. godine. Od 700.000 do 800.000 Azera, koji su bili regrutovani u Crvenu armiju, poginulo je njih 400.000.

Važan događaj za Azere u Azerbejdžanskoj SSR bila je sovjetska okupacija severnog Irana, takođe pretežito naseljenog Azerima. Ovo je za posledicu imalo rast pan-azerbejdžanskog nacionalizma, oživljavanje azerskog jezika, koji je do tada bio potiskivan od persijskog. Novembra 1945. godine, u Tabrizu je pod sovjetskim pokroviteljstvom osnovana Narodna vlada Azerbejdžana, pod vođstvom Džafara Piševarija. Među Azerima je vladalo uverenje da će se dva Azerbejdžana uskoro ujediniti, ali je pod pritiskom Zapadnih sila Crvena armija morala da se povuče iz severnog Irana. Iranska vlada je uspostavila vladu nad iranskim Azerbejdžanom do kraja 1946. godine, a članovi Narodne vlade sklonili su se u Azerbejdžansku SSR.

Od 1950-ih godina, u Azerbejdžanskoj SSR potaknut je period ubrzane urbanizacije i industrijalizacije. Međutim, od 1960-ih opala je važnost azerbejdžanske naftne industrije, delimično zbog intenzivnije prerade nafte u ostalim regionima Sovjetskog Saveza. Još jedan od problema bio je rast tenzija između Jermenaca i Azera oko Nagorno-Karabaha. Moskva je zbog toga na čelo Azerbejdžanske KP 1969. godine postavila Hejdara Alijeva. Alijev je bio uspešan u poboljšanju ekonomskih uslova i odnosa između Azera i Jermenaca. Nakon pokretanja Perestrojke, Alijev se protivio Gorbačovljevim reformama, nakon čega ga je ovaj prisilno penzionisao.^[3]

Etničke tenzije potakle su osnivanje brojnih opozicionih organizacija, od kojih je najznačajnija bila Narodni Front Azerbejdžana. Međutim, u organizaciji je kraja 1989. godine došlo do rascepa između modernista i konzervativnih islamista. Rascep je uzrokovao nasilje usmereno protiv Jermenaca, zbog čega je Sovjetska armija upućena da smiri stanje. Nemiri su kulminirali nakon što su sovjetski vojnici u suzbijanju nereda ubili 132 demonstranta u Bakuu, 20. januara 1990. godine. Azerbejdžan je usvojio deklaraciju o neovisnosti 30. avgusta 1991. godine, a nakon raspada Sovjetskog Saveza 25. decembra, pristupio je Zajednici nezavisnih država.

 

• Predsednik Privremenog revolucionarnog komniteta
  • Mirza Davud (28. april 1920. – 16. maj 1920.)
  • Nariman Narimanov (16. maj 1920. – 21. maj 1921.)
• Predsednik Centralnog izvršnog komiteta
  • Muktar Hadžijev (21. maj 1921. – 6. maj 1922.)
  • Samed Alijev (6. maj 1922. – 14. mart 1930.)
  • Gazanfar Musabekov (14. mart 1930. – decembar 1931.)
  • Sultan Efendijev (13. decembar 1931. – 10. jun 1937.)
  • Mir Kasumov, в.д. (jul 1937. – 19. jul 1938.)
• Predsednik Vrhovnog sovjeta
  • Mir Jakubov (19. jul 1938. – 21. jul 1938.)
• Predsednik Prezidijuma vrhovnog sovjeta
  • Mir Kasumov (21. jul 1938. – 23. april 1949.)
  • Nazar Hajdarov (23. april 1949. – 9. mart 1954.)
  • Mirza Ibrahimov (9. mart 1954. – 23. januar 1958.)
  • Iljas Abdulajev (23. januar 1958. – 26. novembar 1959.)
  • Saftar Džafarov (26. novembar 1959. – 16. novembar 1961.)
  • Mamed Iskenderov (29. decembar 1961. – 25. decembar 1969.)
  • Kurban Halilov (25. decembar 1969. – 30. decembar 1985.)
  • Sulejman Tatlijev (30. decembar 1985. – 22. jun 1989.)
  • Elmira Kafarova (22. jun 1989. – 18. maj 1990.)

• Predsednik Veća narodnih komesara
  • Nariman Narimanov (maj 1921. – april 1922.)
  • Gazanfar Musabekov (april 1922. – 14. mart 1930.; v.d. do 6. mаја 1922.)
  • Dadaš Bunijatzade (14. mart 1930. – 23. oktobar 1932.)
  • Mir Bagirov (23. oktobar 1932. – 12. decembar 1933.)
  • Husein Rahmanov (12. decembar 1933. – 22. avgust 1937.)
  • Timur Kulijev (22. avgust 1937. – 29. mart 1946.)
• Predsednik Veća ministara
  • Timur Kulijev (29. mart 1946. – 18. april 1953.)
  • Mir Bagirov (18. april 1953. – 17. avgust 1953.)
  • Timur Kulijev (17. avgust 1953. – 1. mart 1954.)
  • Sadih Ragimov (1. mart 1954. – 8. jul 1958.)
  • Veli Ahundov (8. jul 1958. – 10. jul 1959.)
  • Mamed Iskenderov (10. jul 1959. – 29. decembar 1961.)
  • Enver Alikanov (29. decembar 1961. – 10. april 1970.)
  • Ali Ibrahimov (10. april 1970. – 22. januar 1981.)
  • Gasan Seidov (22. januar 1981. – 27. januar 1989.)
  • Ajaz Mutalibov (27. januar 1989. – 25. januar 1990.)
  • Hasan Hasanov (25. januar 1990. – 7. februar 1991.)^[4]

• Azerbejdžan
• Azerbejdžanska Demokratska Republika
• Azerbejdžanska komunistička partija
• Nagorno-Karabah
• Nahčivan
• Zakavkaska SFSR

 

Azerbejdžanska Sovjetska Socijalistička Republika na Wikimedijinoj ostavi

• Istoriя gosudarstva i prava Azerbaйdžanskoй SSR. B., Akademiя nauk SSR, 1964.
• Graždanskiй kodeks Azerbaйdžanskoй SSR. Б., Verhovnji sovet, 1964.
• Madatov, G. Azerbaijan During the Great Patriotic War. Baku, 1975.
• Nezavisimja gazeta, 12 August 1992, pp. 1–2