Sturmius

Sturmius^[1] ili Sveti Sturm (rijeđe Sturmio ili Sturmi) bio je učenik Svetog Bonifacija te osnivač i prvi opat benediktinskog samostana i opatije Fulda godine 742 ili 744. Na mjestu opata je proveo od 747. do 779.

Pretpostavlja se da je rođen u mjestu Lorch u današnjoj Austriji, te da je vjerojatno imao određene rodbinske veze a bavarskim vojvodama dinastije Agilolfing.

Sturm je Svetog Bonifacija sreo oko 735. godine, kada je Bonifacije provodio crkvenu reorganizaciju na području današnje Bavarske i Austrije (pri čemu su osnovane biskupije Salzburg, Regensburg i Würzburg). Tada se priključio Bonifaciju te obrazovao u benediktinskom samostanu Fritzlar gdje ga je poučavao opat Sv. Wigbert. Potom je radio kao misionar u današnjem sjevernom Hessenu gdje je 736. osnovao monastičko naselje "Haerulfisfeld" (Hersfeld). Godine 740. je zaređen kao svećenik u Fritzlaru, a godine 744. mu je Bonifacije naredio da osnuje samostan u oblasti Eichloha, koju je Bonifaciju darovao franački majordom Karloman. Sturm je za mjesto odabrao ruševine merovinškog kraljevskog logora iz 6. vijeka na obalama rijeke Fulda, a koje su 50 godina ranije uništili Saksonci.

Nakon što je 747-748. studirao u Benediktovom samostanu Monte Cassino, Sturm je od strane Bonifacija imenovan prvim opatom samostana Fulda. Godine 751. su Bonifacije i njegov pomoćnik Lullus ishodili poseban status za Fuldu, koja je došla neposredno pod nadležnost Papske stolice, učinivši je nezavisnom od uticaja lokalnih biskupa i svjetovnih vladara. Nakon smrti Sv. Bonifacija je to vodilo do ozbilni sukoba između Lullusa, tadašnjeg nadbiskupa Mainza i Sturmija. Usprkos toga je Sturm prevladao, te usprkos protivljenja biskupa Mainza i Utrechta, ishodio da se Bonifacije kao "apostol Njemačke", sahrani u Fuldi. Tako je Fulda postalo mjesto hodočašća za brojne narode, uključujući Bonifacijeve anglosaksonske zemljake, a što je dovelo do brojnih darova za Fuldu.

Iako je Sturm uglavnom uspijevao da se othrva pokušajima biskupa Mainza i Würzburga da Fuldu stave pod svoju vlast, od 763. do 765. je bio prognan u Jumièges (Normandija). Godine 765. ga je rehabiltirao franački kralj Pipin Mali, a godine 774. je Opatija Fulda dobila službenu kraljevsku zaštitu od Karla Velikog. Iste godine je Fulda dobila zadatak da šalje misionare na područje paganske Saksonije, te tako postala važno uporište za dalju Karlovu ekspanziju franačke države na to područje i nasilno pokrštavanje njenih stanovnika. Sturm je uspostavio opatiju sv. Bonifacija u Hamelnu (Hamelin). Godine 779. je pratio Karla na pohodu u Saksoniju, ali se tada razbolio i umro nakon povratka 17. decembra 779. Sahranjen je u tamošnjoj katedrali.

Sturma je godine 1139. kanonizirao papa Inocent II. Njegov život je postao predmetom hagiografije Vita Sturmi čiji je autor četvrti opat Fulde, [Eigil] (? - 822^[2]), njegov rođak koji je 20 godina proveo kao redovnik pod Sturmovim vodstvom.

• Nicolaus Heutger: Sturmius. In: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Bd. 11, Herzberg 1996, ISBN 3-88309-064-6, Sp. 149–150. (de)
• English translation of Eigil's Life of Saint Sturm Arhivirano 2011-06-28 na Wayback Machine-u
• Article on Sturm from "The Compass"

1. ↑ Pius Engelbert (njemački). Die Vita Sturmi. N.G. Elwert, 1968. 
2. ↑ Friedrich Wilhelm Bautz: Eigil (Egil), 4. Abt von Fulda. In: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Bd. 1, Hamm 1975, ISBN 3-88309-013-1, Sp. 1479. (de)