[go: up one dir, main page]

wymowa:
IPA[mʲisṭʃ], AS[mʹisṭš], zjawiska fonetyczne: zmięk.wygł.udziąs. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba najlepsza w czymś
(1.2) rzem. najwyższy stopień kształcenia zawodowego; zob. też mistrz w Wikipedii
(1.3) hist. przełożony w niektórych zakonach rycerskich
(1.4) sport. zwycięzca zawodów sportowych, w szczególności mistrzostw
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.4) Teraz razem ze słoweńskim szkoleniowcem ma zapewnić włocławianom obronę tytułu mistrza Polski[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) mistrz olimpijski / Polski / Europy / światamistrz ceremoniimistrz grymistrz kierownicymistrz zenmistrz wszechwag
(1.2) mistrz kowalstwazegarmistrz
(1.3) wielki mistrz
synonimy:
(1.1) as, maestro, koryfeusz
(1.2) majster
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) wirtuoz
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. mistrzostwo n
forma żeńska mistrzyni ż
przym. mistrzowski
przysł. mistrzowsko, po mistrzowsku
związki frazeologiczne:
etymologia:
st.pol. mistr[3] < niem. Meister[4], czes. mistr[5] < łac. magister[6]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać  Hasło „mistrz” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. Fakt, nr 01.03 (2), Warszawa, 2004 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Katarzyna Jasińska, Dariusz R. Piwowarski, Magister, mistrz, majster – o drogach przenikania wyrazów łacińskich do polszczyzny, „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego”, z. LXXV/2019, s. 49.
  4. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 136.
  5. Wielki słownik języka polskiego PWN, red. Stanisław Dubisz, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2018, ISBN 978–83–01–19910–4.
  6. Krystyna Długosz-Kurczabowa, Stanisław Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2001, s. 365.