kraniec

 

wymowa:

IPA: [ˈkrãɲɛt͡s], AS: [krãńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) książk. koniec, granica czegoś

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kraniec	krańce
dopełniacz	krańca	krańców
celownik	krańcowi	krańcom
biernik	kraniec	krańce
narzędnik	krańcem	krańcami
miejscownik	krańcu	krańcach
wołacz	krańcu	krańce

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) limit, bariera, skraj, brzeg, krawędź

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. krańcowość ż

przym. krańcowy

przysł. krańcowo

związki frazeologiczne:

etymologia:

W dopełniaczu liczby mnogiej poprawna jest wyłącznie forma „krańców”. Forma „krańcy” jest błędna^[1][2].

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) extreme, extremity
• arabski: (1.1) غاية ż, أقصى
• francuski: (1.1) extreme, limite
• hebrajski: (1.1) קצה m (kace)
• jidysz: (1.1) עק m (ek)
• kazachski: (1.1) ернеу
• niemiecki: (1.1) Ende n, Rand m
• osmański: (1.1) صوڭ / صڭ (son), آخرت (âhiret), اوج (uc)
• włoski: (1.1) estremità ż, estremo m

źródła: