Paul Krugman

Paul Robin Krugman (ur. 1953) – ekonomista amerykański, twórca tzw. Nowej Geografii Ekonomicznej – teorii wyjaśniającej m.in. zjawiska związane z procesem globalizacji – a także Nowej Teorii Handlu Międzynarodowego.

• Bogaci Amerykanie, którzy świetnie prosperują dzięki systemowi „ustawionemu” pod ich korzyści, dostają szału, kiedy ktoś wskaże, jak bardzo ten system jest właśnie „ustawiony”. Rok temu baronów finansowych rozwścieczyła łagodna krytyka prezydenta Obamy. Uznali go niemal za socjalistę, bo poparł „regułę Volckera”, która zakazałaby wdawania się w ryzykowne spekulacje tym bankom, które korzystają z gwarancji rządowych.
  • Źródło: Piotr Stasiński, Histeria amerykańskich bogaczy, wyborcza.pl, 15 października 2011

• Ekonomiści, którzy całe swoje zawodowe życie poświęcili na tłumaczenie teorii równowagi cyklu gospodarczego, odkrywają teraz, że powierzyli swoje oszczędności Berniemu Madoffowi.
  • Economists who have spent their entire careers on equilibrium business cycle theory are now discovering, in effect, that they invested their savings with Bernie Madoff. (ang.)
  • Źródło: blog Paula Krugmana, 27 stycznia 2009
  • Zobacz w Wikipedii: Bernard Madoff

• Fakt numer jeden: Obama nie jest lewicowcem, tylko umiarkowanym konserwatystą. Fakt numer dwa: dziś zmorą amerykańskiej polityki są prawicowi radykałowie.
  • Źródło: Zakładnik Republikanów, „The New York Times”, tłum. „Forum”, 1 sierpnia 2011.

• Konserwatywne argumenty (przeciwko teorii Keynesa) są tylko powtórką podejścia Ministerstwa Skarbu z lat 20.
  • Źródło: blog Paula Krugmana, 31 marca 2011
  • Zobacz też: John Maynard Keynes

• Niemcy rujnują swoich sąsiadów i gospodarkę światową. Zmuszają kraje południowej Europy do redukcji deficytów budżetowych, ale same nie zmniejszają swojej nadwyżki eksportowej. I jeszcze robią z siebie ofiarę.
  • Źródło: „Forum”, 22 listopada 2013.
  • Zobacz też: Niemcy

• Od dłuższego czasu w Europie i USA nie mówi się o niczym innym jak tylko o oszczędnościach. Polityka zwalczania bezrobocia poszła w kąt. I to wbrew opinii publicznej. (...) Jakby tego było mało, Europejski Bank Centralny i Rezerwa Federalna (USA) zamierzają podnosić stopy procentowe, jakby chciały pogorszyć sytuację. Dokąd to nas zaprowadzi? Do powielenia błędu z 1937 roku, kiedy to przedwczesny program oszczędności zachwiał amerykańską gospodarką, która dopiero co zaczęła się podnosić po Wielkim Kryzysie.
  • Źródło: Floyd Norris, ... i odpuść nam nasze długi, „The New York Times”, tłum. „Forum”, 25 lipca 2011.
  • Zobacz też: bezrobocie

• „Panowie wszechświata z Wall Street” w głębi duszy wiedzą, że ich postawa jest moralnie nie do obrony. Zdobyli ogromne majątki dzięki zawiłym operacjom finansowym, które zwykłym Amerykanom pożytku nie przyniosły, natomiast wepchnęły nas w kryzys zagrażający bytowi milionów ludzi.
  • Źródło: Piotr Stasiński, Histeria amerykańskich bogaczy, wyborcza.pl, 15 października 2011

• To nie buntownicy z Wall Street są antyamerykańscy, oni chcą po prostu, by ich wysłuchano. Prawdziwymi ekstremistami są oligarchowie Ameryki, którzy próbują zdusić wszelką krytykę i dociekanie źródeł ich bogactwa.
  • Źródło: Piotr Stasiński, Histeria amerykańskich bogaczy, wyborcza.pl, 15 października 2011
  • Zobacz też: Okupujmy Wall Street

• To, co zrobiła Standard & Poor's można określić jednym słowem – hucpa. To tak, jakby młodzieniec zamordował swoich rodziców, a potem prosił o łaskę, ponieważ jest sierotą.
  • Źródło: Patrycja Maciejewicz, Leszek Baj, Wojna ratingowa, „Gazeta Wyborcza”, 9 sierpnia 2011.

• To nie tylko katastrofa Obamy i jego partii. Nie tylko dowód, że szantaż w polityce jest dopuszczany. To prosta droga, którą Ameryka zmierza w stronę statusu bananowej republiki. Najgorszą rzeczą, jaką można zrobić gospodarce w depresji, jest obciąć wydatki rządowe, bo to wpędza gospodarkę w jeszcze większą depresję. W ostatecznym rozrachunku nie zmniejszamy deficytu, tylko go zwiększamy. Bo zatrzymana gospodarka będzie przynosić mniejsze dochody. A Republikanie zachęceni faktem, że Obama w obliczu zagrożenia zawsze się poddaje. Jak wtedy, kiedy przedłużył ulgi podatkowe Busha (dla najbogatszych). Jak wiosną, kiedy grozili mu, że nie przyjmą budżetu. Jak teraz, kiedy poddał się na gigantyczną skalę.
  • Opis: o kapitulacji przed mającymi większość w Izbie Reprezentantów Republikanami, w sprawie porozumienia wokół podniesienia limitów zadłużenia.
  • Źródło: Mariusz Zawadzki, Ameryka przebija sufit, „Gazeta Wyborcza”, 2 sierpnia 2011.
  • Zobacz też: Barack Obama