Randy Couture

W swojej karierze zapaśniczej czterokrotnie zdobył mistrzostwo USA w zapasach w stylu klasycznym: dwukrotnie w kategorii 90 kg (1990, 1993) i dwukrotnie w 97 kg (1997, 1999)^[3]. Dwukrotnie reprezentował kraj na mistrzostwach świata w zapasach i był rezerwowym reprezentantem USA na trzech igrzyskach olimpijskich (1988, 1992, 1996)^[4]. Złoty medalista Igrzysk Panamerykańskich z 1991 roku. Pięciokrotny medalista Mistrzostw Panamerykańskich, złoty z 1991 roku. Trzeci w Pucharze Świata w 1991 i 1992^[2]; piąty w 1990 i 1995^[5] roku.

W swoim debiucie, w 1997 roku wygrał turniej UFC 13. W październiku tego roku, po zwycięstwie nad Maurice’em Smithem, został po raz pierwszy mistrzem UFC wagi ciężkiej. Następnie odszedł z tej organizacji i związał się z japońską organizacją Rings^[3].

W 2000 roku powrócił do UFC i po pokonaniu Kevina Randlemana ponownie został mistrzem wagi ciężkiej. W 2001 roku wystartował w turnieju finałowym Rings, jednak przegrał przez poddanie z Valentijnem Overeemem. Następnie dwukrotnie obronił pas mistrzowski UFC w walkach z Pedro Rizzo, po czym stracił go na rzecz Josha Barnetta. Jednak po tej walce w organizmie Barnetta wykryto niedozwolone substancje, w wyniku czego odebrano mu tytuł i zdyskwalifikowano. W tej sytuacji zorganizowano walkę o wakujący pas mistrzowski i wyznaczono do niej Couture’a oraz Ricco Rodrigueza. Couture doznał dotkliwej porażki.

Wkrótce potem postanowił przenieść się do wagi półciężkiej. W czerwcu 2003 roku pokonał Chucka Liddella w walce o tymczasowy pas mistrzowski. Następnie, we wrześniu 2003 roku, wygrał z mistrzem tej kategorii wagowej, Tito Ortizem, stając się tym samym pierwszym zawodnikiem w historii UFC, który zdobył pas mistrzowski dwóch kategorii wagowych. Mistrzostwo stracił na rzecz Vitora Belforta, lecz już pół roku później odzyskał je, pokonując Belforta przez techniczny nokaut.

W 2005 roku został trenerem jednej z drużyn w reality show "The Ultimate Fighter". Drugim trenerem został Chuck Liddell i to za nim Couture spotkał się w kolejnej walce − został znokautowany już na początku starcia i stracił pas mistrzowski. Po raz trzeci walczył z Liddellem w lutym 2006 roku. Ponownie przegrał przed czasem, po czym ogłosił zakończenie sportowej kariery.

Powrócił jednak do oktagonu, aby w marcu 2007 roku zmierzyć się z młodszym o 13 lat, 15 kilogramów cięższym i wyższym o 20 centymetrów mistrzem wagi ciężkiej Timem Sylvią. Mimo 43 lat Couture zdominował Sylvię, wygrywając przez jednogłośną decyzję. Został pierwszym zawodnikiem w historii UFC, który pięciokrotnie sięgnął po pas mistrzowski. W sierpniu 2007 roku, broniąc mistrzostwa, pokonał przez techniczny nokaut Gabriela Gonzagę.

Po tym jak mistrz wagi ciężkiej PRIDE FC Fiodor Jemieljanienko oznajmił, że nie zamierza wiązać się z UFC Couture ponownie ogłosił zakończenie kariery, tłumacząc iż walka z Rosjaninem była jego ostatnim wyzwaniem w MMA. Do tej decyzji skłonił go też konflikt na tle finansowym z władzami UFC. Jednak niecały rok później podpisał z UFC nową umowę na kolejne 3 walki. Pierwsza z nich odbyła się 15 listopada 2008 roku na UFC 91 przeciwko Brockowi Lesnarowi. Jej stawką był tytuł mistrza wagi ciężkiej UFC. Couture przegrał poprzez TKO w drugiej rundzie. Po kolejnej porażce, tym razem z Antonio Rodrigo "Minotauro" Nogueirą, zdecydował się na powrót do wagi półciężkiej.

14 listopada 2009 roku pokonał przez jednogłośną decyzję Brandona Verę, a 6 lutego 2010 roku przed czasem Marka Colemana. 28 sierpnia 2010 roku wygrał przez poddanie z bokserem Jamesem Toneyem.

30 kwietnia 2011 roku w Toronto podczas UFC 129 został znokautowany kopnięciem frontalnym z wyskoku przez byłego mistrza UFC w wadze półciężkiej, Lyoto Machidę. Po tej walce blisko 48-letni Couture ogłosił zakończenie sportowej kariery^[6].

Zapasy:

• Igrzyska panamerykańskie
  • 1991: 1. miejsce w kat. 90 kg st. klasyczny (Hawana)

• Mistrzostwa Panamerykańskie
  • 1990: 2. miejsce w kat. 90 kg st. klasyczny (Colorado Springs)
  • 1991: 1. miejsce w kat. 90 kg st. klasyczny
  • 1992: 2. miejsce w kat. 90 kg st. klasyczny (Albany)
  • 1997: 3. miejsce w kat. 97 kg st. klasyczny (San Juan)
  • 1998: 2. miejsce w kat. 97 kg st. klasyczny (Winnipeg)

• Puchar Świata
  • 1991: 3. miejsce w kat. 90 kg st. klasyczny (Saloniki)
  • 1992: 3. miejsce w kat. 90 kg st. klasyczny (Besançon)

• National Collegiate Athletic Association
  • 1990, 1991, 1992: NCAA Division I All-American
  • 1990: NCAA Division I - 6. miejsce w kat. 86,4 kg
  • 1991: NCAA Division I - 2. miejsce w kat. 86,4 kg
  • 1992: NCAA Division I - 2. miejsce w kat. 86,4 kg

Mieszane sztuki walki:

• 1997: UFC 13 - 1. miejsce w turnieju wagi ciężkiej
• 1997-1998: Mistrz UFC w wadze ciężkiej
• 2000−2002: Mistrz UFC w wadze ciężkiej
• 2001: RINGS King of Kings - finalista turnieju
• 2003: Tymczasowy mistrz UFC w wadze półciężkiej
• 2003–2004: Mistrz UFC w wadze półciężkiej
• 2004–2005: Mistrz UFC w wadze półciężkiej
• 2007–2008: Mistrz UFC w wadze ciężkiej
• Członek Galerii Sławy UFC

• Randy Couture w bazie IMDb (ang.)
• Randy Couture w bazie Notable Names Database (ang.)
• Randy Couture Detailed Biography on MMA Wiki Bio