Zygfryd Czempisz

Zygfryd Czempisz urodził się 9 września 1910 w Berlinie. Był wychowankiem Diany Katowice^[1]. W młodości uprawiał lekkoatletykę. W wieku szesnastu lat uczestniczył w zawodach lekkoatletycznych o odznakę Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Wygrał w skoku wzwyż, zaś z wynikiem 4,6 metra zajął drugie miejsce w skoku w dal^[2]. We wrześniu 1931 roku zajął trzecie miejsce w biegu na 200 metrów podczas zawodów lekkoatletycznych Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej o mistrzostwo Śląska w kategorii seniorów^[3]. W sekcji piłki nożnej grał na pozycji napastnika^[1][4]. W sierpniu 1932 roku wystąpił w barwach Iskry Łaziska Górne w przegranym sparingu (3:4, 7 sierpnia 1932 roku) przeciwko mistrzowi Śląska, Stowarzyszeniu Młodzieży Polskiej Panewniki. Czempisz był wówczas zgłoszony jako piłkarz Diany, przez co groziła mu dyskwalifikacja^[5][6]. W październiku 1933 roku zagrał dla reprezentacji Śląska, która poniosła porażkę w wyjazdowym meczu z Podokręgiem Bielsko-Biała (5:3, 15 października 1933 roku)^[7]. W grudniu strzelił hat tricka w towarzyskim spotkaniu z 06 Katowice, który został wygrany przez Dianę 2:5^[8]. Czempisz grał w drużynie piłkarskiej do końca 1934 roku. Dodatkowo reprezentował Pogoń Katowice, z którą zdobył mistrzostwo Polski w piłce ręcznej jedenastoosobowej^[1].

Do Ruchu Chorzów przeszedł w 1935 roku^[10][11]. Transfer zawodnika w kwietniu zatwierdził wydział gier i dyscypliny Polskiego Związku Piłki Nożnej^[12]. Czempisz miał spełniać rolę rezerwowego obrońcy, przez co na boisku pojawiał się pod nieobecność Huberta Wadasa^[13][14]. W barwach nowego zespołu zadebiutował w wygranym meczu przeciwko Wiśle Kraków (4:2, 14 kwietnia 1935 roku), który był rozegrany w ramach drugiej kolejki ligowej^[14]. W maju wystąpił w wygranej konfrontacji (5:2, 12 maja 1935 roku) reprezentacji Śląska z Lwowem^[15]. W sierpniu zagrał w nieoficjalnym spotkaniu reprezentacji Polski z Rapidem Wiedeń, w którym padł remis (2:2, 1 sierpnia 1935 roku)^[16]. We wrześniu ukazała się na łamach prasy informacja, jakoby miał przejść do Pogoni Lwów przez konflikt wywołany z władzami klubu^[17]. W sezonie 1935 Ruch obronił tytuł mistrzowski zdobyty w poprzednim roku^[10][18]. Czempisz zagrał w pięciu meczach ligowych^[19].

W lutym 1936 roku zagrał w wygranym sparingu przeciwko Naprzodowi Lipiny (3:0, 2 lutego 1936) i doznał po faulu Ryszarda Pieca złamania nogi poniżej kolana^[20]. Zdaniem lekarzy do treningów na boisku miał wrócić w kwietniu^[21]. W wyniku urazu opuścił dziesięć kolejek ligowych, zaś do występów na boisku wrócił w przegranym pojedynku przeciwko ŁKS–owi Łódź (4:1, 23 sierpnia 1936 roku)^[22]. Na początku sierpnia zagrał w spotkaniu piłki ręcznej o mistrzostwo Śląska, w którym Pogoń Katowice podejmowała Klub Sportowy Chorzów^[23]. W październiku podczas przegranej konfrontacji z Wisłą Kraków (3:1, 25 października 1936 roku) odnowiła mu się kontuzja, której doznał z początkiem roku^[24][25]. Sezon 1936 zakończył się kolejnym tytułem mistrza Polski zdobytym przez Ruch^[10]. Czempisz wystąpił w siedmiu spotkaniach ligowych^[22].

We wrześniu 1937 roku podczas wygranego meczu z ŁKS–em Łódź (4:3, 26 września 1937 roku) sprokurował w pierwszej połowie rzut karny po zagraniu piłki ręką^[26]. Ruch nie obronił tytułu mistrzowskiego z poprzedniego roku i zajął na zakończenie rozgrywek ligowych trzecie miejsce w tabeli^[10]. Czempisz zagrał w piętnastu kolejkach ligowych sezonu 1937^[27].

W sezonie 1938 Ruch odzyskał tytuł mistrzowski^[10]. Czempisz wystąpił w ośmiu spotkaniach ligowych, zaś od siódmej kolejki został zastąpiony na pozycji obrońcy przez Józefa Ibroma^[28]. Ze względu na wybuch II wojny światowej rozgrywki ligowe w sezonie 1939 nie zostały ukończone. Czempisz rozegrał ostatni mecz w barwach Ruchu przed okupacją przeciwko Warcie Poznań (5:2, 20 sierpnia 1939 roku). W niedokończonych rozgrywkach zagrał w pięciu spotkaniach, po czym został zmobilizowany do Wehrmachtu i zginął w czasie służby (brak danych o miejscu śmierci)^[28][1]. Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge, odpowiedzialne między innymi za utrzymanie niemieckich grobów z czasów II wojny światowej podaje, że Czempisz od 1 stycznia 1945 roku uznany był za zaginionego, a jego nazwisko figuruje w księdze pamiątkowej niemieckiego cmentarza Sammelfriedhof w Królewcu^[29].

•   Mistrzostwo Polski (3 razy) w sezonach: 1935, 1936, 1938^[1]
•   3. miejsce w mistrzostwach Polski w sezonie 1937^[1]

•   Mistrzostwo Polski w sezonie 1934^[1]

• Andrzej Gowarzewski, Joachim Waloszek: Ruch Chorzów. GiA Katowice, 1995. ISBN 83-902751-3-9.
• Marcin Rudy: Dzieje łaziskiego sportu. Urząd Miejski w Łaziskach Górnych, 2008.
• Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii. GiA Katowice, 2017. ISBN 978-83-88232-61-9.