Zerwikaptur (herb szlachecki)

Barwy herbu są podawane różnie przez różne źródła.

• Najstarsze źródło, herbarz arsenalski z pocz. XVI^[1]podaje w polu srebrnym trzy szare głowy kozie w słup. W ten sam sposób blazonuje herb Zerwikaptur Longinusa Podbipięty Henryk Sienkiewicz w powieści Ogniem i mieczem.
• Kasper Niesiecki w Herbarzu polskim (wyd.Bobrowicza, 1839-1846) określa pole tarczy jako brudne (sic!) a głowy jako szare.
• Johannes Baptista Rietstap w Armorial général (1884-1887) umieszcza głowy barwy naturalnej w polu czarnym.
• W heraldycznym malarstwie ściennym na zamku w Baranowie Sandomierskim w polu czerwonym zostały umieszczone białe (srebrne) głowy.

Ustalenie właściwych, pierwotnych barw herbu jest bardzo trudne, ze względu na brak średniowiecznych pieczęci z jego wizerunkiem. Z tego samego powodu niejasny jest wygląd klejnotu.

Najczęściej w klejnocie umieszczane jest trzy lub pięć piór strusich.

Rok powstania: według podania pomiędzy 1106 a 1120. Legenda mówiąca o ścięciu trzech głów jednym cięciem miecza wykorzystana została przez Henryka Sienkiewicza w Ogniem i mieczem (Podbipięta herbu Zerwikaptur). Pieczęci jak i zapisek średniowiecznych brak. Herb znany z Klejnotów Długoszowych, herbarzyka Ambrożego i tzw. herbarza arsenalskiego^[2]. Rody herbu Zerwikaptur zamieszkiwały w ziemi krakowskiej, podlaskiej i na Mazowszu. Źr.: Herby Szlachty Polskiej.

Bionetowski, Cieszkowski, Ciszkiewicz, Dobrogwił, Drogosław, Kasperowicz, Koziegłowski, Mielniczek, Minołgański, Pasiowski, Podbipięta, Połłupięta, Tyniewicki, Tytko, Zbigwicz, Zerwikaptur, Zgleczewski.

• herbowni
• rycerstwo

• Herb w serwisie www.jurzak.pl
• ornatowski. ornatowski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-06-15)].
• Herby szlacheckie. Herb Zerwikaptur i herbowni. (pol.)