Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920

Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920 (od 1931 roku – Zarys historji wojennej formacji polskich 1918–1920) – polskie serie wydawnicze opisujące udział poszczególnych formacji Wojska Polskiego w walkach o niepodległość, w latach 1918–1920.

4 października 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski rozkazał pułkom piechoty, kawalerii i artylerii oraz dywizjonom artylerii konnej opracować, pod kierunkiem Wojskowego Biura Historycznego, „skróty swych szczegółowych historji z okresu ubiegłej wojny” oraz zapowiedział, że skróty te będą wydane drukiem w latach 1928-1929 z „okazji dziesięciolecia wskrzeszenia Wojska Polskiego”^[1].

W latach 1928–1934 ukazało się ogółem (?) zeszytów, w dwóch seriach (w serii I – 158 zeszytów). Wydawcą były Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona” przy ulicy Nowolipie 2 w Warszawie, a od listopada 1933 roku – Główna Drukarnia Wojskowa przy ulicy Przejazd 10 w Warszawie (zeszyt nr 185 poświęcony historii Tatarskiego Pułku Ułanów).

Autorami byli oficerowie Wojska Polskiego „odkomenderowani” do Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie, gdzie korzystali ze zgromadzonych tam materiałów oraz z pomocy redakcyjnej oficerów biura: Stanisława Biegańskiego, Jerzego II Dąbrowskiego, Stanisława Rutkowskiego i Bolesława Waligóry^[2]. Wydawanie zeszytów było finansowane przez zainteresowane oddziały wojskowe^[3].

W 1989 roku ukazały się pierwsze zeszyty serii „Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej”, których szata graficzna nawiązuje do zeszytów wydanych w latach 20. i 30. XX wieku.