Zamek w Rohatynie

Do poważnego zniszczenia warowni doprowadziły wojny z Kozakami oraz polsko-rosyjskie w XVII w.^[2] Według spisów podskarbińskich z 1770 r. w skład starostwa niegrodowego w Rohatynie wchodziły: miasto Rohatyn, zamek i pięć wsi^[3]. W tym okresie posiadaczem dóbr był Józef Bielski^[3]. Od 24 czerwca 1775 r. majątek trafił do księżnej Zofii Lubomirskiej, oddany przez rząd austriacki jako częściowe wynagrodzenie za zajęcie jej rodowych posiadłości w Dobromilu^[3].

Warownia składała się z trzech budynków mieszkalnych z piwnicami oraz pomieszczeń gospodarczych: kuchni, piekarni i spiżarni, położonych w drugiej jej części. Dwie bramy, zabezpieczone mostami zwodzonymi, umożliwiały wjazd do zamku^[2]. Jedna droga do warowni poprowadzona była przez cmentarz, o czy wspomina lustracja z 1663 r.: Wjazd do zamku od miasta prowadzi przez cmentarz; zamek jest dokoła otoczony wałem; pokoje są na piwnicach wybudowane; trzy budynki nakryte dachami, ale bardzo słabe, na lato będą rozbierane i stawiane inne; po drugiej stronie zamku: kuchnia, piekarnia, spiżarnia^[3].

• Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IX, Warszawa, 1880–1902, ss. 692-94.

• Rohatyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 692 .
• Zamek w Rohatynie