Wyspy Komandorskie
Komandory, Wyspy Komandorskie[1] (ros. Командорские острова; ang. Commander Islands lub Komandorski Islands) – grupa bezleśnych wysp na wschód od Półwyspu Kamczatki, na Dalekim Wschodzie Rosji, na Morzu Beringa. Należą do nich: Wyspa Beringa, Wyspa Miedziana (Miednyj) i dwie małe wysepki. Największą miejscowością jest Nikolskoje na Wyspie Beringa.
 Zdjęcie satelitarne | |
| Państwo | |
|---|---|
| Akwen | |
| Wyspy | |
| Powierzchnia |
1846 km² |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
Mapa
| |
Położenie na mapie Kraju Kamczackiego  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
 54°50′N 166°35′E/54,833333 166,583333
| |
Większość wysp obejmuje Komandorski Rezerwat Biosfery[2].
Historia
edytujWyspy nazwano ku czci Vitusa Beringa, który zmarł tam w roku 1741, po rozbiciu się statku „Święty Piotr”. Aleuci (Unanganie) przybyli na te wyspy na początku XIX wieku z Wysp Aleuckich. Większość z Aleutów zamieszkujących dziś Wyspę Beringa przybyło z wyspy Atka, a ci żyjący na Wyspie Miednyj – z wyspy Attu. Dziś ludność wysp składa się z ok. 2/3 Rosjan i 1/3 Aleutów; źródłem utrzymania jest rybołówstwo oraz polowania na wieloryby i inne ssaki morskie.
W 1943 roku na otwartym morzu, ok. 160 km na południe od wysp, miała miejsce japońsko-amerykańska bitwa morska, nazwana potem bitwą koło Wysp Komandorskich.
Przyroda
edytujWyspy porasta tundra i jest to na północnej półkuli najdalej na południe wysunięte stanowisko tego typu krajobrazu. Nie ma tu lasów, tylko w osłoniętych dolinach rzecznych występują zarośla wiklinowe, jarzębinowe i brzozowe. W podobnych siedliskach rosną też barszcz i wiązówka kamczacka (Filipendula formosa). W wodach przybrzeżnych obficie rosną wodorosty, w szczególności listownica. Na wybrzeżach licznie występują zwierzęta: kałan morski, uchatek grzywiasty, koticzak niedźwiedziowaty (zimą odpływający ku Japonii) oraz inne uchatkowate. Żywią się one dorszowatymi, głowonogami, skorupiakami, kiżuczami i śledziami pacyficznymi. Na powierzchni wysp i nad nimi żyją: lis niebieski (odmiana lisa polarnego), maskonur złotoczuby, fulmar zwyczajny, mewa trójpalczasta i pardwy[3].
Zobacz
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej: Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych Świata. Maciej Zych (redaktor). Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2013, s. 238. ISBN 978-83-254-1988-2.
- ↑ Меню [online], komandorsky.ru [dostęp 2021-10-12].
- ↑ S.P. Susłow, Geografia fizyczna azjatyckiej części ZSRR, PWN, Warszawa, 1961, s. 535-536
Bibliografia
edytuj- Richard Ellis, Encyclopedia of the Sea, New York: Alfred A. Knopf, 2001.