Wojciech Jaroszewski

Wnuk Tadeusza Smoluchowskiego – polskiego chemika i alpinisty.

Był synem Zdzisława Józefa Jaroszewskiego, doktora nauk medycznych, psychiatry, oraz Marii Eryki ze Smoluchowskich. W związku z wybuchem II wojny światowej Wojciech Jaroszewski zmuszony był uciekać wraz z matką i siostrą z Poznania do Lwowa, by w maju 1940 roku powrócić na tereny Generalnego Gubernatorstwa. Maturę zdał w 1951 roku w Starogardzie Gdańskim, a następnie rozpoczął studia w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W 1952 roku przeniósł się do Warszawy, by kontynuować naukę na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1957 roku obronił pracę magisterską pod kierunkiem profesora Edwarda Passendorfera, której tematem była geologia pasma (wierchu) Świerkul. Późniejsze badania Wojciecha Jaroszewskiego skupiły się na zagadnieniach tektoniki i geologii strukturalnej Tatr. Owocem tych prac była rozprawa doktorska z 1965 roku pt. Budowa geologiczna górnej części Doliny Kościeliskiej w Tatrach. Swych badań nie ograniczał jedynie do terenu Tatr – jego rozprawa habilitacyjna z 1972 roku dotyczyła zjawisk występujących w Górach Świętokrzyskich. W 1982 roku Rada Państwa nadała naukowcowi tytuł profesora nadzwyczajnego. W Rzeczypospolitej Polskiej tytuł uznany jako tytuł tzw. profesora belwederskiego.

W 1974 roku został wydany podręcznik jego autorstwa pt. Tektonika uskoków i fałdów, który uzyskał dobre recenzje w pismach branżowych, został również przetłumaczony na języki: angielski, rosyjski i chiński. Sam Jaroszewski został zaproszony do rady redakcyjnej pisma Journal of Structural Geology. Swe badania prowadził także za granicą: wyjeżdżał do azjatyckiej części Związku Radzieckiego (Kaukaz, Tienszan) oraz do Bułgarii. Otrzymywał również prośby o recenzowanie tektonicznych programów badawczych z Anglii i Stanów Zjednoczonych.

Oprócz działalności naukowej Wojciech Jaroszewski aktywnie uczestniczył w życiu społecznym. Był jednym z założycieli Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk, aktywnie uczestniczył w dyskusjach na temat polskiej nauki, pisywał do gazet (m.in. do „Polityki”, „Kultury” oraz „Życia Warszawy”). Odrębną dziedziną jego aktywności było krajoznawstwo. Wraz ze swoimi studentami bywał w Pieninach, Tatrach, Górach Świętokrzyskich, okolicach Krakowa i Sudetach. Wędrował po Beskidach, Bieszczadach, Roztoczu, Kaszubach i ziemi lubuskiej. Kajakiem lub pontonem przemierzał rzeki Mazowsza, zimą wyprawiał się na Bagna Biebrzańskie. W 1964 roku został wydany przewodnik turystyczny jego autorstwa pt. Trasy narciarskie na północnej Suwalszczyźnie i Wzgórzach Szeskich. Pisał również artykuły do prasy turystycznej i krajoznawczej, m.in. do „Poznaj Swój Kraj”, „Poznaj Świat” oraz „Taternika”. Od 1989 roku był członkiem reaktywowanego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Przez wiele lat był członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego^[1].

Po śmierci został pochowany na Cmentarzu Leśnym w Laskach.

• Tektonika uskoków i fałdów (1974, 1981),
• Słownik geologii dynamicznej wraz z Leszkiem Marksem i Andrzejem Radomskim (1985),
• Tektonika wraz z Ryszardem Dadlezem (1994).

• Jerzy B. Miecznik: Na cmentarzu w Laskach – o Profesorze Wojciechu Jaroszewskim. Przegląd Geologiczny, vol. 59, nr 1, 2011. [dostęp 2013-11-04].
• Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1. Brak numerów stron w książce wersja internetowa www.z-ne.pl, dostęp [2013-11-04].