Willis Lee

Willis Augustus Lee urodził się w miejscowości Natlee w stanie Kentucky. Akademię Marynarki Wojennej ukończył w 1908 roku. Jego pierwszym przydziałem był pancernik „Idaho”^[1]. Już podczas studiów był członkiem drużyny strzeleckiej US Navy, w 1907 roku zostając, jako jedyny w historii, mistrzem kraju w strzelaniu z pistoletu i karabinu^[2]. Kolejnymi przydziałami były: krążownik pancernopokładowy USS „New Orleans” (CL-22) i kanonierka „Helena”, następnie pancerniki „Idaho” oraz „New Hampshire”. Na pokładzie tego ostatniego wziął udział w okupacji Veracruz w 1914 roku^[1].

Pod koniec 1918 i na początku 1919 roku służył na niszczycielach USS „O’Brien” (DD-51) oraz USS „Lea” (DD-18), operujących z bazy w Queenstown w Irlandii^[1]. W 1920 roku wszedł w skład amerykańskiej reprezentacji na Letnie Igrzyska Olimpijskie w Antwerpii. W drużynie strzeleckiej zdobył pięć złotych (karabin małokalibrowy 50 m; karabin dowolny 300 m 3 postawy; karabin wojskowy 300 m leżąc; karabin wojskowy 600 m leżąc; karabin wojskowy 300 i 600 m leżąc), jeden srebrny (karabin wojskowy 300 m stojąc) oraz jeden brązowy (biegnący jeleń 100 m strzał pojedynczy) medal^[2].

W latach 20. dowodził między innymi trzema niszczycielami: „Fairfax”, „William B. Preston” i „Lardner” oraz transportowcem „Antares”. W 1929 roku ukończył kurs dla starszych oficerów w Naval War College. W kolejnych latach obejmował różne funkcje na morzu i w sztabie, dowodził między innymi pancernikiem „Pennsylvania” i lekkim krążownikiem „Concorde”, w grudniu 1938 roku został szefem sztabu admirała Harolda R. Starka, zaś w styczniu 1941 roku komendantem dywizjonu ćwiczebnego^[1]. W lutym 1942 roku został awansowany do stopnia kontradmirała (Rear Admiral) i mianowany asystentem szefa sztabu dowódcy floty^[3].

W sierpniu 1942 roku został skierowany na Pacyfik, jako dowódca 6. Dywizjonu Pancerników (Battleship Division 6), z „Washingtonem” jako swym okrętem flagowym. Podczas walk o Guadalcanal zwycięsko dowodził swymi okrętami w nocnej bitwie 14 i 15 listopada, zatapiając japoński pancernik „Kirishima". Za tę akcję został odznaczony Navy Cross – najwyższym odznaczeniem marynarki. W 1943 roku objął dowództwo nad siłami pancerników Floty Pacyfiku. Awansował do stopnia wiceadmirała (Vice Admiral).

W późniejszym okresie wojny brał udział w ataku na Nauru i osłonie operacji ofensywnych lotniskowców. 1 maja 1944 roku dowodził bombardowaniem Ponape, następnie wspierał ogniem swych pancerników desant na Saipan^[1]. W maju 1945 roku został wysłany na Atlantyk, gdzie miał kierować opracowaniem skutecznej metody zapobiegania atakom kamikaze^[3]. Zmarł na atak serca na pokładzie swej jednostki flagowej, starego pancernika „Wyoming", 25 sierpnia 1945 roku^[1].

Poza Navy Cross, był odznaczony Legion of Merit oraz dwukrotnie Distinguished Service Medal^[1]. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington^[3].