Willa Muszyńskiego i Urbanowicza w Warszawie

Dwurodzinny budynek zaprojektowany przez Bohdana Pniewskiego powstał w latach 1935–1936 dla adwokata Stefana Urbanowicza^[3] i inżyniera Leszka Muszyńskiego^[4]. Został zaprojektowany w stylu ekskluzywnego funkcjonalizmu, zbliżonego do architektury Franka Lloyda Wrighta^[2]. W budynku podzielonym na dwie części zaprojektowano dwa mieszkania (nr 6 i 8) z oddzielnymi wejściami^[5]. Na jego tyłach znajduje się ogród^[6].

We wnętrzach architekt przyjął układ: niski parter przeznaczony do pracy, reprezentacyjny wysoki parter i mieszkalne piętro^[7]. Elewację i ogrodzenie obłożono rustyką z piaskowca^[2]. W płaszczyźnie muru osadzono boczną ścianę ganku składającą się z 25 dziurkowanych kwadratowych płyt^[8]. Na płaskim dachu budynku powstały tarasy rekreacyjne^[2]. We wnętrzach zastosowano marmury „Dębnik”, „Barwinek” i „Racławice” oraz ściankę działową z alabastru^[7].

Po II wojnie światowej willa została przejęta przez Skarb Państwa^[6]. W 1989 roku znalazła się w zarządzie Kancelarii Prezydenta^[6]. W czasie prezydentury Lecha Wałęsy połowa budynku (nr 8) została zwrócona potomkom Urbanowicza^[6]. Druga połowa (nr 6) została odkupiona od dawnych właścicieli i była później wynajmowana przez Kancelarię Prezydenta, najpierw Polskiej Radzie Biznesu, a następnie Konfederacji Lewiatan^[6]. W późniejszych latach połowa nr 8 trafiła z powrotem do Skarbu Państwa i zaczęła być zarządzana przez podlegający Ministerstwu Obrony Narodowej (MON) Stołeczny Zarząd Infrastruktury^[9]. Pod nr 6 ulokowano biura MON^[5].

W 1991 willa i ogrodzenie zostały wpisane do rejestru zabytków^[1].