Wilk i Zając

Filmy powstawały w moskiewskim studiu filmowym Sojuzmultfilm. Premiera pierwszego odcinka miała miejsce 1 stycznia 1969 roku. Odcinki 17 i 18, których sponsorem był operator telefoniczny AMT, wyprodukowało Studio 13. 19 i 20. odcinek powstały w studiu Christmas Film.

Twórcą serii oraz głównych postaci, a także reżyserem odcinków powstałych w latach 1969–1993 był Wiaczesław Kotionoczkin. Odcinki 17 oraz 18 stworzył Władimir Tarasow. W 2005 roku syn twórcy oryginalnej wersji, Aleksiej Kotionoczkin, postanowił kontynuować dzieło ojca, reżyserując nową serię kreskówki, a później zakończył w 2006 roku.

W latach 1969–1986 swych głosów użyczali postaciom Anatolij Papanow (Wilkowi) i Kłara Rumianowa (Zającowi). Po śmierci Papanowa w 1987 roku wstrzymano produkcję odcinków w studiu Sojuzmultfilm. Dopiero w 1993 roku powrócono do produkcji serialu.

W 2019 roku studio Sojuzmultfilm zapowiedziało powstanie kolejnych odcinków, z okazji 50-lecia kreskówki^[7]. Premiera nowej serii, składającej się z 26 odcinków^[8], miała nastąpić wiosną 2020^[9] roku, ale nie nastąpiła w tym terminie.

 

• Wilk/Волк (Wołk) [voɫk] – postać negatywna, nienawidzi Zająca od momentu, jak ten, podlewając kwiaty na swoim balkonie, przez przypadek zgasił mu papierosa. W każdym z odcinków bajki próbuje złapać i zjeść Zająca, jednakże nigdy mu się to nie udaje (stąd zawołanie Wilka na końcu każdego odcinka: „Nu, Zajec! Nu pagadi!”, tłumaczone jako: „No, Zającu! Ja ci pokażę!”). Wilk nałogowo pali papierosy i jest w stanie wypalić naraz całą paczkę.
• Zając/Заяц (Zajac) ['zajɪʦ] – postać pozytywna, zawsze udaje mu się uciec przed Wilkiem. Zając jest postacią charakterystyczną: jeździ na łyżwach, śpiewa piosenki i występuje na scenie. Czasami zdarza mu się ratować Wilka z problemów.
• Inne postacie – oprócz Wilka i Zająca w bajce pojawiły się również inne postacie, między innymi bardzo wielki i silny Hipopotam. W niektórych odcinkach bajki pełni on uniwersalne funkcje sytuacyjne, np. rolę budowniczego na placu budowy, dyrektora muzeum, sprzedawcy w sklepie, odźwiernego itp. W niektórych odcinkach bajki pojawił się również, między innymi, czarodziej Kot i śpiewaczka Lisica lub Baba Jaga.

Ścieżka dźwiękowa serialu w większości składa się z fragmentów utworów, które nie powstały specjalnie na jego potrzeby. Wiele z nich to znane przeboje, głównie radzieckie. Pojawiają m.in. piosenki Piesnia o drugie (pol. Piosenka o przyjacielu) Włodzimierza Wysockiego (odcinek 1), Dżudżalarim (pol. Moje kurczaki, odcinek 6) i Milion ałych roz (pol. Milion szkarłatnych róż) Ałły Pugaczowej (odcinek 14). Wykorzystano także utwory wykonawców zachodnich, m.in. kilka utworów Digital Emotion (odcinek 14), Popcorn w wersji wykonywanej przez zespół Elektrik Cokernut (odcinek 10), kilka utworów Jamesa Lasta (odcinek 11), a także wiele standardów. W serialu wykorzystano także dwa polskie utwory: w odcinku 4 dwa razy pojawia się fragment Orkiestr dętych z repertuaru Haliny Kunickiej, a w odcinku 5 słychać utwór Ala ma kota Jerzego Woźniaka. Muzyka tytułowa została zaczerpnięta z utworu Vízisí^[10] (węg. narty wodne) węgierskiego kompozytora Tamása Deáka.

W 1969 roku powstał odcinek pilotażowy w reżyserii Giennadija Sokolskiego. Zając leży w dziecięcym wózeczku, za którym wilk zaczyna swój słynny pościg Nu, pogodi!. Film jest częścią serii Wesoła karuzela – Wesoła karuzela nr 1. Jest to pierwsza opowieść o Wilku i Zającu, z której zrodził się animowany serial telewizyjny Czekaj, ja ci pokażę!^[11][12].

Reżyserzy:

Odcinek	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20
Wiaczesław Kotionoczkin
Władimir Tarasow
Aleksiej Kotionoczkin

Scenarzyści:

Odcinek	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20
Feliks Kandel (Kamow)
Aleksandr Kurlandski
Arkadij Chajt

Głosy:

Odcinek	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20
Anatolij Papanow (Wilk)
Kłara Rumianowa (Zając)
Igor Chriszczenko (Wilk)
Olga Zwieriewa (Zając)
Oleg Anofrijew (Kapitan statku)
Giennadij Chazanow (Spiker)
Władimir Soszalski (Hipopotam)

Inscenizatorzy:

Odcinek	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20
Swietozar Rusakow
Aleksiej Kotionoczkin
Swietłana Dawidowa

Rysownicy:

Kompozytorzy:

Animatorzy:

Operatorzy:

Asystenci reżysera:

Operatorzy dźwięku:

Dyrektorzy:

Redaktorzy:

Montażyści:

Producenci:

Wilk i Zając (odcinek 4)^[32]:

• 1972: XVIII Międzynarodowy Festiwal Filmów Sportowych w Cortina d’Ampezzo (Włochy) – nagroda w kategorii filmów dla dzieci i srebrna nagroda włoskiego centrum sportowego;
• 1972: IV Festiwal filmów sportowych, Odessa – srebrny medal.

Odcinek 1-16

Pierwsze szesnaście odcinków nakręcono w latach 1969–1986:

Odcinek 17 i 18

Po śmierci Anatolija Papanowa w 1987 roku, aktora podkładającego głos Wilkowi, wstrzymano produkcję odcinków.

W 1993 roku, na 25-lecie kreskówki, stworzono dwa następne odcinki, ale siedemnasty odcinek wypuszczono w 1994 roku, a osiemnasty w 1995 roku. Odcinek osiemnasty jest poświęcony pamięci Anatolija Papanowa. Postaci Wilka podłożono kwestie wypowiadane przez Papanowa pochodzące z wcześniejszych odcinków. Oba odcinki wraz z Wiaczesławem Kotionoczkinem stworzył Władimir Tarasow.

Odcinek 19 i 20

W 2005 roku syn twórcy kreskówek Aleksiej Kotionoczkin postanowił stworzyć nową wersję kreskówki, tworząc dziewiętnasty i dwudziesty odcinek w 2006 roku. Głosu użyczali Igor Chriszczenko Wilkowi i Olga Zwieriewa Zającowi. Po 32 latach do pisania scenariusza wrócił też Feliks Kamow, który napisał scenariusz do pierwszych siedmiu odcinków. Oprócz niego scenariusz napisał również Aleksandr Kurlandski, który był scenarzystą w każdym odcinku.

Odcinek 1

• Władimir Wysocki i Państwowa Orkiestra Symfoniczna Kinematografii pod dyrekcją Władimira Wasiliewa – „Pieśń o przyjacielu”;
• Władimir Makarow – „Ostatnia elektryczka” (muzyka – Dawid Tuchmanow, tekst – Michaił Nożkin);
• Kwartet Borysa Tichonowa – „Walc wiosenny”;
• Orkiestra pod dyrekcją Wiaczesława Mieszczerina (solo na wibrafonie – Aleksander Seliwaczow) – „Skrzypi śnieg”;
• Orkiestra Berlińskiego Radia pod dyrekcją Gunthera Gollascha – „Bigband Galopp”;
• Kwartet Borysa Tichonowa – „Na wycieczce”^[33].

Odcinek 2

• Muslim Magomajew – „Diabelskie koło” (muzyka – Arno Babadżanian, tekst – Jewgienij Jewtuszenko);
• Sekstet Hazy'ego Osterwalda – „Der treue Husar”^[34].

•   Rossijskoje Teleradio, TV3
•   Telewizja Polska, TV Puls, Puls 2, Wojna i Pokój
•   0-6 TV
•   Bolajon
•   CCTV-14^[35]
•   Czerno More^[36]
•   Kurdsat^[37]
•   LNK^[38]
•   IRIB Pooya^[39]
•   Prima^[40]
•   Ťuki TV^[41], Dvojka^[42]
•   K1, NTN, Pixel TV, Humor TV^[43], ATR

• Przenośna konsola gier wideo Ну, погоди! (Elektronika IM-02, 1984)
• Ну, погоди! Выпуск 1: Погоня^[44] (5 kwietnia 2002)^[45]
• Ну, погоди! Выпуск 2: Круглый счёт^[46] (17 marca 2002)^[47]
• Ну, погоди! Выпуск 3: Песня для зайца^[48] (11 grudnia 2003)^[49]
• Ну, погоди! Выпуск 4: Догонялки^[50] (20 maja 2005)^[51]
• Ну, погоди! Выпуск 5: По следам зайца^[52] (24 grudnia 2010)^[53]

 

 

• We wrześniu 2010 r. Mennica Polska (producent) Niue (emitent) wydała drugą monetę z Wilkiem i Zającem w serii kolekcjonerskich monet „Bohaterowie kreskówek”^[54][55].
• W lipcu 2018 r., z okazji 50. rocznicy urodzin, Bank Rosji wydał okolicznościowe monety. Otrzymano srebrne monety o nominałach 3 rubli i monetach z metali nieszlachetnych, w nieżelaznych i zwykłych wzorach, o nominałach 25 rubli. Po jednej stronie monety znajdują się Zając i Wilk, a po drugiej rosyjski herb. Całkowity nakład serii wynosił ponad 500 tysięcy egzemplarzy.

• Nu Pagadi

• Wilk i Zając w bazie IMDb (ang.)
• Wilk i Zając w bazie Filmweb
• Strona o Wilku i Zającu w „Nostalgii, czyli portalu wspomnień”
• Muzeum Dobranocek Sala Wilka i Zająca. muzeumdobranocek.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-23)].
• Wilk i Zając w bazie Animator.ru
• Książki w serii tematycznej Wilk i Zając: Czekaj, ja ci pokażę! w bazie biblionetka.pl