Vera Albreht

Vera Kessler urodziła się w zamożnej rodzinie. Matka Marija Kessler z domu Trenz była Niemką, a ojciec Rudolph Kessler był Słoweńcem. Po urodzeniu Very rodzina przeprowadziła się do Novego Mesta, a w 1906 rodzina do Lublany^[1]. W ich domu bywali m.in. Ivan Cankar i Oton Župančič, Vladimir Levstik, Hinko Smrekar, Etbin Kristan. Po ukończeniu liceum w Lublanie Vera rozpoczęła studia na Akademii Ekonomicznej (Vienna Export Academy), ale z powodu wybuchu I wojny światowej nigdy nie skończyła nauki. Zamieszkała u siostry w Jesenice. Tam poznała Fran Albrehta i w 1919 roku wyszła za niego mąż. Pracowała w PEN Klubie, publikowała wiersze w pismach kobiecych. Wstąpiła do Międzynarodowej Ligi Kobiet na rzecz Pokoju i Wolności^[2].

Podczas II wojny światowej razem w ramach Frontu Wyzwolenia Ludu Słoweńskiego prowadzili audycje w Radiu Kričač. W 1944 roku Vera została wywieziona do obozu w Ravensbrück. Po wojnie przeniosła się z mężem do Lublany, gdzie pracowała jako publicystka i tłumaczka. Zmarła w Lublanie. Została pochowana na cmentarzu Žale^[3].

Proza

• 1957 – Lupinica
• 1960 – Nekoč pod Gorjanci
• 1964 – Babica in trije vnučki

Poezja

• 1950 – Mi gradimo
• 1950 – Orehi
• 1955 – Vesela abeceda
• 1958 – Živali pri delu in jelu
• 1965 – Pustov god
• 1967 – Jutro
• 1967 – Pri igri
• 1967 – Večer
• 1969 – ABC
• 1972 – Mornar
• 1972 – Slikarka
• 1977 – Ravensbriške pesmi
• 1978 – Dobro jutro

• 1963 – Red zaslug za ljudstvo s srebrno zvezdo (Order za zasługi dla ludu ze złotą gwiazdą)^[1]
• 1967 – Red bratstva in enotnosti (Order Braterstwa i Jedności)^[1]