Ulica Kalwaryjska w Krakowie

Najwcześniejszy odcinek ulicy Kalwaryjskiej – od Rynku Podgórskiego do skrzyżowania z ulicą Smolki – został wytyczony w latach 1787–1789 jako odcinek drogi łączący miasto Podgórze z traktem biegnącym ze Lwowa do Wiednia. Z kolei od skrzyżowania z ul. Smolki do Ronda Matecznego jest częścią dawnego traktu Węgierskiego. Zabudowę ulicy rozpoczęto na początku XIX wieku po jej południowej stronie. Północną stronę drogi zabudowano w połowie XIX wieku po osuszeniu terenu^[1].

• 1789–1910 – Trakt Izdebnicki
• 1910–1940 – Kalwaryjska
• 1940–1945 – Zakopanerstrasse
• 1945–1950 – Kalwaryjska
• 1950–1990 – Wincentego Pstrowskiego
• od 1990 – Kalwaryjska

Zabudowę ulicy stanowią głównie jedno- i dwupiętrowe kamienice z lat 1890-1910.

• kamienice nr 1, 4, 17, 29, 32 i 90, zaprojektowane przez Stanisława Serkowskiego
• kamienice nr 54 i 60, zaprojektowane przez Józefa Taborskiego
• hala K.S. Korona z lat 1958-1960

•  
  Widok z Rynku Podgórskiego na zachód. Prawa strona numery parzyste.
•  
  Widok w rejonie skrzyżowania z ul. Długosza na północny wschód (2016).
•  
  Hala, basen i hotel KS Korona,
  ul. Kalwaryjska 9-15.
•  
  Kamienica (ok. 1890),
  ul. Kalwaryjska 14.
•  
  Modernistyczna kamienica,
  ul. Kalwaryjska 28.
•  
  Kamienica (ok. 1910),
  ul. Kalwaryjska 37.
•  
  ul. Kalwaryjska 66
  Kamienica (proj. Jan Pytel, 1911)
•  
  Kamienica, ul. Kalwaryjska 42
•  
  Widok na północ od przystanku tramwajowego „Rondo Matecznego”
•  
  Kamienica, ul. Kalwaryjska 12
•  

• Kalwaryjska, ulica. W: Encyklopedia Krakowa. Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 355. ISBN 83-01-13325-2.
• Praca zbiorowa Zabytki Architektury i budownictwa w Polsce. Kraków, Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, Warszawa 2007, ISBN 978-83-9229-8-1 s. 188–191