Toyota Highlander

Toyota Highlander I (XU20)

Toyota Highlander z roczników 2001-2003
Inne nazwy	Toyota Kluger (w Japonii i Australii)
Producent	Toyota
Zaprezentowany	2000
Okres produkcji	listopad 2000 – maj 2007
Miejsce produkcji	Japonia: Miyawaka, Fukuoka (fabryka Miyata)
Następca	Toyota Highlander II Toyota Vanguard (XA30) (dla modelu Kluger w Japonii)
Dane techniczne
Segment	Duży SUV
Silniki	2,4 l 2AZ-FE I4 3,0 l 1MZ-FE V6 3,3 l 3MZ-FE V6
Skrzynia biegów	4-biegowa automatyczna U140E/140F/241E 5-biegowa automatyczna U151E/F
Długość	2001: 4681 mm 2002–03: 4684 mm 2004–07: 4689 mm Hybryda: 4714 mm
Szerokość	1826 mm
Wysokość	2001–05 4WD: 1689 mm 2001–05 Limited 4WD: 1745 mm 2003–05 FWD: 1679 mm 2003–05 Limited FWD: 1735 mm 2006–07 FWD: 1725 mm 2006–07 Hybryda 4WD i FWD: 1735 mm Hybryda 4WD: 1750 mm
Rozstaw osi	2715 mm
Masa własna	1716 kg
Liczba miejsc	5 lub 7

Highlander pierwszej generacji (lub Kluger w Japonii i Australii) dzielił platformę ze modelem Lexus RX / Toyota Harrier z serii XU30. Pojawił się w konfiguracjach pięciomiejscowych (2001–2007) i siedmioosobowych (2004–2007). Sprzedaż modelu okazała się dużym sukcesem na wielu rynkach na całym świecie. Highlander był standardowo wyposażony w napęd na przednie koła i oferował napęd na wszystkie koła (stały podział momentu obrotowego w proporcji 50:50). W przeciwieństwie do Toyoty 4Runner i konkurentów takich jak Jeep Grand Cherokee czy Chevrolet TrailBlazer, Highlander miał nadwozie samonośne, dzięki czemu zapewniał więcej komfortu na drodze. Wpływ na komfort jazdy miało także niezależne tylne zawieszenie.

Highlander był dostępny w Stanach Zjednoczonych w trzech wersjach wyposażenia: wersji podstawowej, Sport i Limited. Model podstawowy i Limited były dostępne od premiery Highlandera, podczas gdy model Sport został wprowadzony w marcu 2006 roku. W Japonii Kluger był uważany za pojazd luksusowy, ponieważ przekraczał japońskie limity wyznaczone przez przepisy regulujące pojemność silnika i wymiary zewnętrzne.

W 2004 roku aluminiowe felgi w wersji Limited zostały zmienione z sześcioramiennych na pięcioramienne. Koła wersji podstawowej zostały zmienione ze stalowych na felgi aluminiowe. Model Sport miał charakterystyczny wzór grilla, odróżniający go od innych wersji. Stylistyka kół służy również do rozróżnienia wersji napędowych – hybryda ma unikalną konstrukcję z podwójnymi ramionami.

Kluger został wprowadzony do Australii w październiku 2003 roku. Był dostępny w trzech wersjach: CV, CVX i Grande. Limitowana edycja modelu CV Sport została wprowadzona w 2006 roku. W Australii nie był dostępny model hybrydowy. Jedynym oferowanym silnikiem był 3,3-litrowy 3MZ-FE V6. Typowe zużycie paliwa przy zastosowaniu australijskiego standardowego systemu testowania wynosił 12,3 l / 100 km.

Silniki:

2001–2007 2,4 L 2AZ-FE I4,116 kW (155 KM)

2001–2003 3,0 l 1MZ-FE V6, 151 kW (203 KM)

2004–2007 3,3 l 3MZ-FE V6, 168 kW (225 KM)

Silnik o pojemności 3,0 litra był w stanie rozpędzić Klugera od 0 do 60 mil na godzinę w około 8,8 sekundy. W 2004 roku Kluger otrzymał nowy 3,3-litrowy silnik V6, aby konkurować z mocniejszymi silnikami V6 oferowanymi przez konkurentów, głównie Nissana Murano i Hondę Pilot. Większy silnik umożliwił Klugerowi rozpędzenie się od 0 do 97 km/h (60 mil/h) w 7,8 sekundy.

Japoński i australijski Kluger od początku otrzymał konsolę środkową zintegrowaną z deską rozdzielczą, podczas gdy północnoamerykański Highlander początkowo nie miał tej zintegrowanej konsoli środkowej. Zmianę tę wprowadzono do niego w USA oraz w Kanadzie w wersji Limited w 2001 roku w roczniku 2002, zaś we wszystkich wersjach w Kanadzie w 2003 roku w roczniku 2004. We wczesnych Highlanderach mniejsza, niezintegrowana, samodzielna konsola środkowa była dostępna jako opcja, montowana fabrycznie lub przez dealera.

W 2003 roku, w modelu na rok 2004, Highlander z silnikiem V6 o pojemności 3,3 litra otrzymał nową pięciobiegową automatyczną skrzynię biegów, zastępującą czterobiegową automatyczną skrzynię biegów. Czterocylindrowy silnik nadal był sparowany ze starą czterobiegową skrzynią. W tym samym roku wprowadzono również opcjonalny trzeci rząd siedzeń dla dwóch osób. Konsola środkowa, która wcześniej była zarezerwowana wyłącznie dla najwyższego poziomu wyposażenia, stała się teraz standardem we wszystkich wersjach wyposażenia. Konstrukcja samonośna została nieznacznie zmodyfikowana za siedzeniami drugiego rzędu, aby uwzględnić wgłębienie w podłodze bagażnika, w którym można było umieścić opcjonalne siedzenia trzeciego rzędu. W modelach bez siedzeń w trzecim rzędzie to zagłębienie zostało przekształcone w schowek. Subtelne zmiany w przednim grillu, przednich i tylnych zderzakach, reflektorach i tylnych światłach (tylne światła LED pojawiły się w późniejszych wersjach hybrydowych) dopełniają główne zmiany w ramach faceliftingu 2003.

Od 2005 roku Highlandery sprzedawane w Kanadzie były oferowane tylko z silnikiem V6 i z napędem na wszystkie koła. Debiutująca w 2005 roku wersja hybrydowa była dostępna z automatycznie załączanym napędem na cztery koła, który Toyota określa jako 4WD-i, przy czym tylne koła napędzane są oddzielnym silnikiem elektrycznym.

ABS, wspomaganie hamowania i elektroniczny rozdział siły hamowania były standardem, a kontrola stabilności pojazdu i kontrola trakcji były dostępne jako opcja w rocznikach 2001–2003 i stały się standardem w roczniku 2004 (hybrydy są standardowo wyposażone w system zintegrowanego zarządzania dynamiką pojazdu VDIM). Standardem w 2004 roku był również monitor ciśnienia w oponach. Zamontowane z przodu boczne poduszki powietrzne były opcjonalne w modelach z roczników 2001–2006, natomiast boczne kurtynowe poduszki powietrzne z przodu i dla drugiego rzędu były opcjonalne w modelach z roczników 2004–2006. Boczne poduszki powietrzne stały się standardem w modelach z rocznika 2007, a kurtyny powietrzne również zyskały w tym roku czujnik dachowania.

W testach zderzeniowych amerykańskiego Insurance Institute for Highway Safety (IIHS) Highlander otrzymał najwyższą ocenę „dobry” w teście zderzeniowym czołowego z przesunięciem. IIHS podało, że Highlander miał jeden z najniższych wskaźników śmiertelności wśród kierowców wśród wszystkich pojazdów, a wśród SUV-ów tylko Toyota 4Runner miała niższy wskaźnik śmiertelności wśród kierowców. W raporcie przeanalizowano pojazdy z roczników modelowych 2001–2005 w Stanach Zjednoczonych.

Wersja hybrydowa, Highlander Hybrid, zadebiutowała w 2005 roku. Samochód był napędzany układem Hybrid Synergy Drive opartym na 3,3-litrowym silniku V6 3MZ-FE. Model był oferowany w wersji FWD lub AWD. Hybrydowy układ napędowy został zaprezentowany na North American International Auto Show w 2004 roku i wprowadzono go na rynek w lipcu 2005 roku jako model z rocznika 2006. Pompę wspomagania układu kierowniczego, pompę cieczy chłodzącej i sprężarkę klimatyzacji zmieniono z napędu pasowego na napędzany elektrycznie. Do układu hybrydowego włączono zmodyfikowany alternator.

Highlander Hybrid był pierwszym siedmioosobowym pojazdem hybrydowym^[2]. Dzięki dodatkowej mocy silników elektrycznych poprawiły się osiągi, szczególnie przy większych prędkościach. California Air Resources Board przyznała mu klasę emisji SULEV. Niemal identyczny napęd trafił do Lexusa RX 400h. Modele z napędem na wszystkie koła mogły ciągnąć przyczepę do 1600 kg.

Toyota Highlander II

Toyota Highlander II z roczników 2008-2010
Inne nazwy	Toyota Kluger (Australia)
Producent	Toyota
Projektant	Ian Cartabiano
Zaprezentowany	2007
Okres produkcji	maj 2007 – 2013 październik 2009 – listopad 2013 (USA)
Miejsce produkcji	Japonia: Miyawaka, Fukuoka (fabryka Miyata) Chiny: Guangzhou USA: Princeton, Indiana (TMMI)
Poprzednik	Toyota Highlander I
Następca	Toyota Highlander III
Dane techniczne
Segment	Duży SUV
Silniki	2.7 l 1AR-FE I4 3.5 l 2GR-FE V6 3.3 l 3MZ-FE V6 (w układzie hybrydowym) 3.5 l 2GR-FXE V6 (w układzie hybrydowym)
Skrzynia biegów	5-biegowa automatyczna U151E 6-biegowa automatyczna U760E
Napęd	benzynowy, hybrydowy
Długość	4785 mm
Szerokość	2008-2010: 1910 mm 2011-2013: 1917 mm
Wysokość	2008-2010: 1760 mm 2011-2013: 1729 mm
Rozstaw osi	2789 mm
Masa własna	1835 kg
Liczba miejsc	5 lub 7

Toyota zaprezentowała drugą generację Highlandera i Highlandera Hybrid na targach Chicago Auto Show 2007. W Ameryce sprzedaż benzynowej wersji rozpoczęła się w lipcu, a hybrydy pod koniec września. Highlander i Highlander Hybrid drugiej generacji nie były sprzedawane w Japonii. Pięciomiejscową wersję zastąpił inny model – Toyota Venza.

Początkowo jedynym napędem Highlandera drugiej generacji był 3,5-litrowy silnik V6 2GR-FE o mocy 270 KM (201 kW), współpracujący z pięciobiegową przekładnią automatyczną. Czterocylindrowy silnik został wycofany z produkcji, ale dodany ponownie w 2009 roku. Podczas gdy 3,5-litrowy silnik ma 55 KM mocy więcej niż poprzedni 3,3-litrowy silnik V6, a wzrost wymiarów wraz ze zwiększoną izolacją akustyczną dodał około 22 kg do masy własnej pojazdu, wynoszącej około 180 kg, zużycie paliwa nieznacznie spadło. Szacunkowe zużycie paliwa dla Highlandera z napędem na przednie koła według EPA wynosiło 13 l / 100 km^[3].

W 2009 roku Toyota ponownie wprowadziła do gamy całkowicie nowy, 4-cylindrowy silnik 1AR-FE I4 o pojemności 2,7 l, z certyfikatem ULEV-II, w połączeniu z sześciobiegową przekładnią automatyczną i napędem na przednie koła. Auto z tym silnikiem mieściło 5 osób. Silnik 2,7 l generował 187 KM (139 kW) mocy przy 5800 obr./min i 252 Nm maksymalnego momentu obrotowego przy 4100 obr./min. Czterocylindrowy silnik zużywał według EPA 12 l/100 km paliwa.

Do początków 2010 roku były oferowane te same trzy wersje wyposażenia (podstawowa, Sport i Limited). W 2010 roku wersja SE zastąpiła wersję Sport. Highlander z silnikiem V6 nadal był dostępny z napędem na przód lub na wszystkie koła. Nowością był układ elektrycznego wspomagania kierownicy (EPS). Modele Sport i Limited otrzymały standardową kamerę cofania z 3,5-calowym wyświetlaczem LCD. Wyposażenie opcjonalne obejmowało skórzaną tapicerkę, podgrzewane fotele, nawigację na ekranie dotykowym, nowy system inteligentny kluczyk, ulepszony system stereo JBL Synthesis, system multimedialny z DVD na tylnych siedzeniach z 9-calowym ekranem oraz pakiet holowniczy zwiększający możliwości holowania do 2260 kg.

Model XU40 był początkowo produkowany wyłącznie w fabryce Miyata w Miyawaka w prefekturze Fukuoka w Japonii na wszystkie światowe rynki począwszy od maja 2007 roku. Produkcja w Chinach na potrzeby lokalnego rynku została rozpoczęta 25 maja 2009 r. przez GAC Toyota w Guangzhou^[4]. Toyota zamierzała produkować Highlandera z rocznika 2011 w Blue Springs w stanie Mississippi na rynek północnoamerykański, jednak w zamian umieszczono tam linię produkcyjną Corolli, a Highlander jest montowany w Toyota Motor Manufacturing Indiana w Princeton w stanie Indiana, począwszy od roku modelowego 2010. Produkowane tu auta odpowiadają za większość sprzedaży modelu w Ameryce Północnej^[5]. Produkcja Highlandera w TMMI rozpoczęła się w październiku 2009 roku i ograniczała się do aut z silnikami benzynowymi. Hybrydy nadal były importowane z Japonii aż do premiery XU50, czyli Highlandera trzeciej generacji, kiedy cała produkcja z wyjątkiem Chin została skonsolidowana w TMMI.

W Australii nowa generacja Klugera została wprowadzona na rynek w sierpniu 2007 roku. Dostępne były trzy wersje: KX-R, KX-S i Grande. Wszystkie odmiany były dostępne z napędem na 2 koła lub na wszystkie koła. Podstawowy model KX-R był oferowany z pięcioma lub siedmioma siedzeniami, podczas gdy wyższe wersje miały tylko siedem miejsc. Specyfikacje były w większości podobne do amerykańskiego Highlandera, dzieląc ten sam 3,5-litrowy silnik V6 2GR-FE i pięciobiegową automatyczną skrzynię biegów.

 

 

 

• R4 2,4 l (2362 cm³), 4 zawory na cylinder, DOHC
• Układ zasilania: wtrysk EFi
• Stopień sprężania: 9,6:1
• Średnica cylindra × skok tłoka: 88,50 mm × 96,00 mm
• Moc maksymalna: 160 KM (118 kW) przy 5600 obr./min
• Maksymalny moment obrotowy: 221 N•m przy 4000 obr./min

• V6 3,0 l (2994 cm³), 4 zawory na cylinder, DOHC
• Układ zasilania: wtrysk EFi
• Stopień sprężania: 10,5:1
• Średnica cylindra × skok tłoka: 87,50 mm × 83,00 mm
• Moc maksymalna: 220 KM (162 kW) przy 5800 obr./min
• Maksymalny moment obrotowy: 304 N•m przy 4400 obr./min

W 2010 roku Highlander i Highlander Hybrid na rok 2011 zostały poddane pewnym zmianom. Ogólnie sylwetka się nie zmieniła, ale przód został znacznie zmodyfikowany, otrzymując nowe przednie reflektory, nowe czarne nakładki na progi z chromowanymi akcentami i nowy przedni grill. Konwencjonalne silniki na rok 2011 pozostały niezmienione, choć czterocylindrowy silnik o pojemności 2,7 litra został udostępniony dla wersji wyposażenia SE – wcześniej był dostępny tylko w wersji podstawowej. Standardowe wyposażenie zostało rozbudowane m.in. o dwustrefową klimatyzację, elektryczny zamek, elektryczne szyby, tempomat i wielofunkcyjny system bezkluczykowy.

All models come standard with enhanced Vehicle Stability Control which immediately alters electric powering steering assist w/traction control (hybrids come standard with VDIM), anti-lock brakes, brake assist and electronic brakeforce distribution.

Wszystkie wersje Highlandera drugiej generacji były standardowo wyposażone w udoskonalony system kontroli stabilności pojazdu VSC (hybrydy są standardowo wyposażone w VDIM), ABS, wspomaganie hamowania i elektroniczny rozdział siły hamowania. Standardem była również monitor ciśnienia w oponach, poduszka kolanowa kierowcy, boczne poduszki powietrzne przednich foteli, boczne kurtyny powietrzne dla wszystkich trzech rzędów, a także czujnik dachowania i aktywne przednie zagłówki. Standardowy był także układ wspomagający wjazd pod wzniesienie HAC (Hill Start Assist Control), który zapobiega staczaniu się do tyłu na pochyłościach, a wspomaganie zjazdu ze wzniesienia Downhill Assist Control (DAC) jest standardem w wersjach z napędem na wszystkie koła.

Amerykańska agencja Insurance Institute for Highway Safety IIHS przyznała Highlanderowi najwyższą ocenę Good (dobry) w teście zderzenia czołowego z przesunięciem czołowym, a także Good we wszystkich podkategoriach z wyjątkiem kategorii „Głowa / szyja”, która jotrzymała drugą najwyższą ocenę Acceptable. Ocenę Good samochód otrzymał także w zderzeniu bocznym, w tym we wszystkich dziewięciu szczegółowych kategoriach. Highlander został również oceniony jako Good w teście wytrzymałości dachu. Model znalazł się wśród samochodów wyróżnionych tytułem Top safety pick.

Według australijskiej agencji ANCAP Kluger otrzymał ocenę 5/5 gwiazdek, ale tylko 1/4 gwiazdki za ochronę pieszych^[6].

Hybrydowy Highlander drugiej generacji został wyposażony w układ Hybrid Synergy Drive, który umożliwia korzystanie z trybu elektrycznego na krótkich dystansach i przy ograniczonej prędkości. Waga i koszt zostały obniżone w stosunku do poprzedniej generacji hybrydy^[7].

Większe wymiary i nowe funkcje spowodowały wzrost masy auta o 220 kg. Highlander Hybrid był dostępny tylko z napędem na wszystkie koła. Agencja EPA oceniła jego zużycie paliwa na 8,7 l/100 km.

Początkowo Highlander Hybrid 2. generacji był napędzany układem opartym na 3,3-litrowym silniku 3MZ-FE V6 o mocy 208 KM. Łączna moc napędu to 235 KM. Kierowca mógł wybrać podczas jazdy bezemisyjny tryb EV, jeśli pozwalały na to warunki, oraz tryb ECON, który ograniczał przyspieszenie, a podczas nabierania prędkości zmniejszał siłę działania klimatyzacji. Auto wykorzystuje baterię niklowo-metalowo-wodorkową o pojemności 1,9 kWh.

Highlander Hybrid z rocznika 2011 otrzymał zmiany stylistyczne, a w układzie hybrydowym pojawił się 3,5-litrowy silnik V6 2GR-FXE o mocy 245 KM. Moc auta wzrosła o 7 kW (10 KM). Zużycie paliwa wynosiło teraz 8 l/100 km według EPA.

Prototypowy Highlander FCHV-adv stanowił nową wersję konceptu Toyota FCHV z 2001 roku, zbudowanego na Highladnerze poprzedniej generacji. Miał bezemisyjny napęd na wodorowe ogniwa paliwowe i był zasilany sprężonym wodorem, ze średnim zużyciem paliwa 109,9 km / kg. Jego potwierdzony zasięg wynosił 431 mil^[8][9].

Chińska wersja Highlandera (model ASU40/GSU45) została zaprezentowana w 2009 roku na 13. Międzynarodowych Targach Motoryzacyjnych w Szanghaju Shanghai International Automobile Industry Exhibition^[10].

Toyota Highlander III

Toyota Highlander III
Inne nazwy	Toyota Kluger (Australia)
Producent	Toyota
Projektant	Matt Sperling
Zaprezentowany	2013
Okres produkcji	2013–2019
Poprzednik	Toyota Highlander II
Następca	Toyota Highlander IV
Dane techniczne
Segment	Duży SUV
Silniki	2.0 l 8AR-FTS I4 turbo (Chiny) 2.7 l 1AR-FE I4 3.5 l 2GR-FE V6 3.5 l 2GR-FXE V6 (w układzie hybrydowym) 3.5 l 2GR-FKS V6 (od 2016)
Skrzynia biegów	6-biegowa automatyczna U660E/760E 8-biegowa automatyczna UA80E/UA80F (2016–2019)
Napęd	benzynowy, hybrydowy
Długość	4854 mm
Szerokość	1925 mm
Wysokość	1730 mm
Rozstaw osi	2789 mm
Masa własna	2045 kg
Dane dodatkowe
Pokrewne	Toyota Harrier (XU60) Lexus RX (AL20)

27 marca 2013 r. Toyota zaprezentowała trzecią generację XU50 Highlandera na targach w Nowym Jorku, z planami dotarcia do dealerów pojazdów na początku 2014 r. Produkcja rozpoczęła się 5 grudnia. Ta wersja jest dłuższa i szersza niż poprzednia generacja. Auto straciło kanciaste linie na rzecz stylistyki bardziej przypominającej obecne na rynku SUV-y i crossovery^[11].

Kolejne zmiany to ośmioosobowe wnętrze, przesuwany do tyłu drugi rząd siedzeń ułatwiający zajęcie miejsc z tyłu oraz miękkie w dotyku materiały na desce rozdzielczej. Samochód otrzymał także systemy bezpieczeństwa czynnego - układ ostrzegania o zjechaniu z pasa ruchu, ostrzegania o niebezpieczeństwie kolizji z poprzedzającym samochodem i monitorowania martwego pola. Na amerykańskim rynku w standardzie oferowane było także cyfrowe radio z Bluetooth i system multimedialny Toyoty Entune z 6,1-calowym ekranem dotykowym. Ośmiocalowy ekran dotykowy i pakiet Toyota Entune z systemem audio JBL z 12 głośnikami były oferowane jako wyposażenie opcjonalne. Gama napędów obejmowała 2,7-litrowy silnik z sześciobiegową automatyczną skrzynią, z napędem na przednie koła, 3,5-litrowy silnik z sześciobiegową skrzynią automatyczną, z napędem na przednie lub na wszystkie koła oraz napęd hybrydowy na wszystkie koła z 3,5-litrowym V6 i przekładnią eCVT^[12].

Highlander trzeciej generacji był dopuszczony do użytku jako taksówka w Nowym Jorku.

Odświeżony Highlander z rocznika 2017 pojawił się na targach New York International Auto Show w marcu 2016 r., a sprzedaż rozpoczęła się w czwartym kwartale 2016 r. W wersjach z silnikiem V6 ośmiobiegowa automatyczna skrzynia biegów zastąpiła sześciobiegową skrzynię, a zmodyfikowany silnik V6 (obecnie oznaczony jako 2GR-FKS) otrzymał układ paliwowy z bezpośrednim wtryskiem D4-S Toyoty. Highlander otrzymał nową deskę rozdzielczą ze zmodernizowanymi reflektorami i tylnymi światłami, nową wersję SE, wersje XLE i LE Hybrid oraz nowe kolory nadwozia i wnętrza^[13].

 

 

Toyota Highlander IV (XU70)

Toyota Highlander IV rocznik 2021
Inne nazwy	Toyota Kluger (Australia)
Producent	Toyota
Projektant	Yoshikazu Saeki
Zaprezentowany	2019
Okres produkcji	od listopada 2019
Poprzednik	Toyota Highlander III
Dane techniczne
Segment	E
Silniki	benzynowy: 3.5 l 2GR-FKS V6 o mocy 296–299 KM hybryda: 2.5 l A25A-FXS R4 oraz elektryczny silnik synchroniczny 54 KM, łączna moc hybrydy: 243–246 KM (w Polsce: 246 KM)
Skrzynia biegów	benzynowy: 8-biegowa automatyczna Direct Shift ECT UA80F hybryda: eCVT z trybem sekwencyjnej zmiany biegów
Napęd	benzynowy, hybryda
Długość	4950 mm
Szerokość	1930 mm
Wysokość	1730 mm
Rozstaw osi	2850 mm
Masa własna	1880–2018 kg
Liczba miejsc	7
Dane dodatkowe
Pokrewne	Toyota RAV4 Toyota Harrier/Venza (XU80) Toyota Sienna (XL40)

Highlander czwartej generacji został zaprezentowany na New York International Auto Show w dniu 17 kwietnia 2019 roku. Jest zbudowany na platformie GA-K z serii TNGA, tak jak spokrewniony z nim SUV Toyota RAV4. W USA jest oferowany w pięciu wersjach wyposażenia, w tym L, LE, XLE, Limited i Platinum. W Stanach Zjednoczonych czwarta generacja benzynowego Highlandera trafiła do sprzedaży 18 grudnia 2019 roku na rok modelowy 2020. Model hybrydowy wszedł do sprzedaży w lutym 2020 roku. Highlander / Kluger na rynkach europejskich i w Australii jest dostępny od początku 2021 roku. Przesunięcie premiery o rok w porównaniu z USA wynikało z rozległych prac inżynieryjnych nad wersjami z kierownicą po prawej stronie^[14][15]. Highlander czwartej generacji został zbudowany od podstaw na nowej platformie TNGA. Oprócz zwiększonej przestrzeni ładunkowej za trzecim rzędem, Highlander otrzymał m.in. system multimedialny z Apple CarPlay, jak i Android Auto.

Wszystkie wersje są wyposażone w Toyota Safety Sense drugiej generacji.

Na polskim rynku model zadebiutował w styczniu 2021 roku wyłącznie jako 7-miejscowy hybrydowy SUV z napędem na 4 koła AWD-i^[16].

• 2006 Toyota Kluger L 2.4S technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2011-03-28]. (ang.).
• 2006 Toyota Kluger L 3.0S technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2011-03-28]. (ang.).