Theta Aquilae

Gwiazda ta ma nazwę własną Antinous, wywodzącą się od historycznego gwiazdozbioru nazwanego na cześć faworyta rzymskiego cesarza Hadriana^[3][4]. Dla starożytnych Arabów wraz z Delta Aquilae i Eta Aquilae tworzyła „wagę” (‏ألميزان‎, Al Mizān). Z kolei w Chinach gwiazda ta nosiła nazwę chiń. 天桴; pinyin tiānfú, co oznacza „niebiańską tratwę”^[5].

Jest to gwiazda spektroskopowo podwójna, zaliczona do typu widmowego B9,5; została sklasyfikowana jako olbrzym, ale w rzeczywistości jej składniki to podolbrzym i gwiazda ciągu głównego. Mają one temperatury około 10 800 K, znacznie wyższe od temperatury fotosfery Słońca i jasności odpowiednio 370 i 90 razy większe niż jasność Słońca. Mają promienie 5,5 i 2,7 raza większe niż promień Słońca. Ich masy to odpowiednio 3,7 i 2,8 masy Słońca. Ich wiek to około 200 milionów lat^[2].

Składniki Theta Aquilae dzieli odległość kątowa zaledwie 0,004″, okrążają one wspólny środek masy co 17,123 doby. Mają obserwowaną wielkość gwiazdową odpowiednio 3,47 i 5,00^m. W przestrzeni dzieli je średnio 0,24 au (ze względu na ekscentryczność orbit odległość zmienia się od 0,10 do 0,39 au). Orbity są nachylone pod kątem 36° do sfery niebieskiej^[2]. Tej parze towarzyszy także oddalona o 115,8″ gwiazda o wielkości gwiazdowej 13^m[6][7]. Jeżeli ten składnik jest związany fizycznie z centralną parą, to jest pomarańczową gwiazdą typu widmowego K, oddaloną od Theta Aquilae o 10 tysięcy au, która okrąża ją w czasie ponad 300 tysięcy lat; bardziej prawdopodobne jest jednak, że sąsiedztwo jest tylko przypadkowe^[2].

Gwiazdy otacza mgławica refleksyjna; jeśli faktycznie jest związana z tym układem gwiezdnym, to ma około 5 lat świetlnych średnicy^[2].

• lista gwiazd w gwiazdozbiorze Orła