Szlak narciarski

W Polsce przyjęte jest oznaczanie szlaku narciarskiego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, umieszczanych na drzewach, murach, skałach, tyczkach kierunkowych (ustawianych w terenie otwartym). Dwa zewnętrzne paski są barwy pomarańczowej, natomiast środkowy jest wypełniony czarną, czerwoną, zieloną lub niebieską farbą. Podstawowy znak ma wymiary 9x15 cm.

Kolor, którym oznaczony jest szlak ma związek z trudnością szlaku dla narciarza, w przeciwieństwie do oznaczeń szlaków pieszych, gdzie kolor nie określa stopnia trudności trasy.

Stopnie trudności szlaku narciarskiego ustalono biorąc pod uwagę nachylenie trasy w profilu podłużnym. Przy ocenie stopnia trudności konkretnej trasy ważne są ponadto ukształtowanie terenu, zalesienie, zabudowania oraz inne obiekty znajdujące się w bezpośredniej bliskości. Ostateczny stopień trudności trasy ustala GOPR lub TOPR. Oznaczenia przedstawiają się następująco^[1]:

Stopień trudności	Trasy	Oznakowanie kolorem	Nachylenie w profilu podłużnym
			średnie	maksymalne
A	bardzo łatwe	zielony (nie obowiązuje od 2011r)	do 15% (9°)	21% (12°)
B	łatwe	niebieski	17-21% (10-12°)	30% (17°)
C	trudne	czerwony	21-29% (12-16°)	40% (22°)
D	bardzo trudne	czarny	ponad 29% (16°)	53% (28°)

Znakowanym szlakom narciarskim może towarzyszyć odpowiednia infrastruktura turystyczna: tablice z opisem szlaku, jego długością, a także znaki ostrzegawcze dla narciarzy (trójkątne o żółtym tle).

•   czerwony Schronisko PTTK „Zygmuntówka” – Schronisko PTTK „Andrzejówka”

• Normy znakowania szlaków narciarskich PTTK. pttk.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-08-31)].