Sydney Middleton

 

W trakcie kariery związany był z klubem Glebe RUFC, a także został wybrany do stanowej drużyny Nowej Południowej Walii, w której rozegrał dwanaście spotkań^[1][2]. Wystąpił z nią przeciw British and Irish Lions podczas ich tournée do Australii i Nowej Zelandii^[3].

W latach 1908–1909 wziął udział w pierwszym w historii tournée reprezentacji Australii do Europy i Ameryki Północnej^[4][5]. Zagrał w odbywającym się wówczas turnieju rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1908^[6]. W rozegranym 26 października 1908 roku na White City Stadium spotkaniu Australijczycy występujący w barwach Australazji pokonali Brytyjczyków 32–3^[7]. Jako że był to jedyny mecz rozegrany podczas tych zawodów^[8], oznaczało to zdobycie złotego medalu przez zawodników z Australazji^[9][10][11].

W australijskiej kadrze w testmeczu zadebiutował 9 stycznia 1909 roku przeciwko Anglii^[12], w roku kolejnym występując trzech meczach z All Blacks. Łącznie w reprezentacji Australii w latach 1909–1910 rozegrał 4 spotkania, również jako kapitan, nie zdobywając jednak punktów^[13].

Po raz drugi na igrzyskach olimpijskich pojawił się w ramach wioślarskiej ósemki podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1912^[14][15], pewniakiem w składzie będąc już w styczniu tego roku^[16]. W osadzie, która odpadła w półfinale, wiosłował na pozycji numer sześć^[17][18].

Będąc związany z Sydney Rowing Club^[19] wielokrotnie występował w stanowych barwach w mistrzostwach kraju ósemek^{[20][21][22][23][24]}, a także w zagranicznych regatach^[25].

Tuż po wojnie wziął udział w wojskowych Royal Henley Peace Regatta w Henley-on-Thames^[26][27], nie wystąpił jednak w Inter-Allied Games^[28]. Ufundowany przez Jerzego V puchar, który Australijczycy zdobyli w Henley, stał się następnie trofeum w mistrzostwach kraju ósemek^[29][30][31].

Sporadycznie pływał także w konkurencji czwórek^[32][33].

Podczas I wojny światowej w randze majora służył w 1st AIF. Walczył w bitwie o Gallipoli, a następnie we Francji^[34]. Otrzymał Order Imperium Brytyjskiego oraz Distinguished Service Order, a także 1914-15 Star, British War Medal i Allied Victory Medal^[35][36].

Pracował następnie w przemyśle na stanowiskach kierowniczych i angażował się w sport wojskowych. Zmarł nagle w Londynie na początku września 1945 roku^[37][38].