Styl Adamów

Ten artykuł od 2022-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Styl Adamów – odmiana klasycyzmu wprowadzona w Anglii w drugiej połowie XVIII i początku XIX wieku przez architekta Roberta Adama współpracującego z braćmi: Jamesem, Johnem i Williamem^[1]. Cechą charakterystyczną stylu Adamów była lekkość pomysłowe zaplanowanie i elegancja osiągana przez jasną kolorystykę, zastosowanie stiuków, malowideł ściennych wzorowanych na malarstwie pompejańskim, pilastrów oraz medalionów zdobionych figuralnie, ornamentów roślinnych i palmet a także wysoko umieszczonych luster.

Bracia zajmowali się projektowaniem budowli wraz z całym wystrojem i wyposażeniem wnętrz. Zmiany stylistyczne dotyczyły więc meblarstwa, wyglądu kominków, dywanów, żyrandoli i innych elementów wyposażenia. Sprzęty projektowali i wykonywali im m.in. Chippendale, Linnell, Hepplewhite, Sheraton^[2].

Ich dziełem są miejskie i wiejskie rezydencje arystokracji londyńskiej, budynki publiczne (uniwersytet w Edynburgu). Najbardziej wpływowe realizacje Roberta Adama to te z Syon, Osterley, Kenwood, Kedleston, Newby i Soltram. Styl Adamów został rozpowszechniony w Stanach Zjednoczonych oraz w Europie.