Stefan Wolpe

Jego matka pochodziła z Węgier, ojciec natomiast z Rosji^[1]. W latach 1919–1924 studiował w Hochschule für Musik w Berlinie u Paula Juona^[3] i Franza Schrekera^[2]. Zaangażowany w działalność artystyczną i społeczną^[2], uczestniczył w kursach w Bauhausie, brał udział w berlińskiej wystawie dadaistów^[1]. Członek lewicowego stowarzyszenia artystycznego Novembergruppe, w latach 1931–1933 był dyrektorem teatru propagandowego Truppe^[1]. W 1933 roku w związku ze wzrostem nastrojów antysemickich w Niemczech wyjechał do Wiednia, gdzie studiował u Antona Weberna^[1][2]. W 1934 roku wyemigrował do Palestyny^[2]. Od 1935 do 1938 roku był wykładowcą konserwatorium w Jerozolimie^[1]. W 1938 roku osiadł w Stanach Zjednoczonych^[1][2]. Wykładał w Musical School of Philadelphia (1939–1942), Brooklyn Free Music Society (1945–1948), Philadelphia Academy of Music (1949–1954), Black Mountain College (1952–1956) i na Long Island University w Nowym Jorku (1957–1968)^[1][2]. W latach 50. i 60. XX wieku był wykładowcą Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie^[1]. Ponadto był współzałożycielem Contemporary Music School w Nowym Jorku, gdzie uczył od 1948 do 1952^[3].

Do jego uczniów należeli Elmer Bernstein, Ezra Laderman, Ralph Shapey, David Tudor, Morton Feldman i Charles Wuorinen^[1][2].

Dwukrotny laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1962 i 1970)^[1]. Od 1966 roku był członkiem National Institute of Arts and Letters^[2]. Doktor honoris causa New England Conservatory of Music^[1].

Trzykrotnie żonaty, z malarką Olą Okuniewską (1927), rumuńską pianistką Irmą Schoenberg (1934) i poetką Hildą Morley (1948)^[2]. W 1981 roku powstało Stefan Wolpe Society, zajmujące się propagowaniem jego twórczości^[1].

W początkowym okresie swojej twórczości nawiązywał do sztuki nurtu Nowej Rzeczowości, pisząc kompozycje przeznaczone dla szerokiego kręgu odbiorców: muzykę kabaretową, teatralną i filmową, a także utwory odnoszące się do ideologii lewicowej^[1]. Przebywając na emigracji w Palestynie, zaczął czerpać z muzyki orientalnej, czego przykładem jest oparta na motywach żydowskich kantata Yigdal^[1]. W swojej twórczości posługiwał się swobodnie techniką dodekafoniczną, w późnych utworach zaczął stosować formy otwarte^[1] oraz używać serializmu^[3].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2])

• Stefan Wolpe w Polskiej Bibliotece Muzycznej