[go: up one dir, main page]
Wikipedia

Steve Vai

amerykański gitarzysta, kompozytor, producent muzyczny

Steven Siro Vai (ur. 6 czerwca 1960 w Nowym Jorku[1]) – amerykański wirtuoz gitary, kompozytor, a także producent muzyczny. Trzykrotny zdobywca nagrody Grammy (oraz 9 nominacji). Przyznaje się do inspiracji twórczością Jimiego Hendriksa[2]. Uczeń Joego Satrianiego i absolwent Berklee College of Music. Założyciel fundacji Make A Noise, corocznie przydzielającej stypendia dla gitarzystów i innych muzyków szukających finansowego wsparcia. Od połowy lat 80. XX w. jest inspiracją dla wielu instrumentalistów na całym świecie.

Steve Vai
Ilustracja
Steve Vai (2023)
Imię i nazwisko

Steven Siro Vai

Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1960
Nowy Jork

Instrumenty

gitara akustyczna, gitara elektryczna, gitara siedmiostrunowa, gitara dwunastostrunowa, gitara bezprogowa

Gatunki

rock instrumentalny[1], heavy metal[1], hard rock[1], fusion[1], jazz[1]

Zawód

wokalista, gitarzysta, kompozytor, producent muzyczny

Aktywność

od 1980

Wydawnictwo

Favored Nations, Relativity Records, Urantia Records, Akashic Recors, Epic Records

Powiązania

G3, Joe Satriani

Zespoły
Frank Zappa (1980–1982)
Alcatrazz (1984–1985)
David Lee Roth Band (1985–1989)
Whitesnake (1989–1991)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 53. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów według magazynu Guitar World[3].

Początki

edytuj

Od początku Steve przejawiał fascynację muzyką Franka Zappy. W roku 1978 postanowił wysłać Zappie opracowane własnoręcznie transkrypcje jego solówek. Ten zaprosił go na spotkanie i był pod takim wrażeniem gry młodego Vaia, że włączył go do zespołu. Steve mógł pokazać swój talent w takich utworach jak „Moggio” i „Stevie’s Spanking”. Jeździł z Zappą także w trasy koncertowe i podpatrywał muzyków na scenie wiele się przy tym ucząc. Wraz z nim nagrał 6 płyt (1980–1984).

Kariera

edytuj

Po opuszczeniu zespołu Zappy w 1982 roku Vai przeniósł się do Kalifornii, gdzie nagrał swój pierwszy solowy album zatytułowany Flex-Able (1984) i występował w kilku formacjach. W 1985 roku zastąpił Yngwie Malmsteena w zespole Alcatrazz Grahama Bonneta, ale nie pozostał w nim długo. Zdążył jednak nagrać album Disturbing the peace.

Jeszcze w tym samym roku Steve dołączył do grupy byłego frontmana formacji Van Halen, Davida Lee Rotha. Nagrał z nią dwa albumy: Eat’em And Smile oraz Skyscraper. Jako że Roth prowadził wówczas publiczną walkę na słowa z byłymi członkami Van Halen, opinia zaczęła porównywać ówczesnego gitarzystę z jego zespołu – Steve’a z liderem i gitarzystą konkurencyjnej grupy – Eddiem Van Halenem.

W 1989 roku Steve dołączył do zespołu Whitesnake byłego wokalisty Deep Purple, Davida Coverdale’a zastępując dotychczasowego gitarzystę Adriana Vandenberga, po tym jak ten został kontuzjowany krótko przed sesją nagraniową do nowej płyty. Współpraca zaowocowała albumem Slip Of The Tongue. Po opuszczeniu Whitesnake Vai poświęcił się solowej działalności. Począwszy od wydanego w 1990 roku albumu Passion and Warfare, wydaje kolejne płyty i koncertuje po całym świecie.

 
Steve Vai podczas swojego solowego występu
 
Koncert G3 (od lewej: Joe Satriani, Steve Vai, John Petrucci)

W 2013 roku podczas wywiadu z Piotrem Nowickim dla magazynu TopGuitar Steve Vai przyznał: „Nigdy także nie pozwoliłem się zaszufladkować. Nie musiałem czekać, aż zagrają moje utwory w radiu. Wielu fanów postrzega mnie tylko jako gitarzystę, ale nie pozwoliłem, by przyćmiło to moje umiejętności kompozytorskie. Lubię na przykład pisać ballady z wokalem i inne takie rzeczy. Gdy zajmujesz się rzeczami, które naprawdę cię interesują i ekscytują, to dzieje się tak, że znajdujesz swoich odbiorców i jesteś szczęśliwszy, bo najlepszą rzecz robisz wtedy, gdy naprawdę lubisz to, co robisz”[4].

Instrumentarium

edytuj

Używa głównie gitar elektrycznych przedsiębiorstwa Ibanez – pomógł podczas projektowania serii Ibanez JEM, oraz siedmiostrunowych Universe które firmuje swoim nazwiskiem. Ma również zaprojektowane na indywidualne zamówienie trzygryfowe gitary Ibanez JEM Tripleneck i Ibanez Heart Tripleneck.

Efekty gitarowe[5]
  • Ibanez Jemini Dual Pedal
  • Boss DS-1 (Keeley modded)
  • Ibanez Tube Screamer TS-9 (Keeley modded)
  • Morley Bad Horsie
  • Morley Little Alligator Volume Pedal
  • Digitech Whammy
  • MXR Phase 90
  • TC Electronics G system
  • Peterson Strobostomp Tuner
Wzmacniacze[5]
  • Carvin Legacy[6]

Dyskografia

edytuj
Albumy studyjne
Rok Tytuł Pozycja na liście Certyfikat
USA
[7] 		UK
[8] 		FRA
[9] 		NLD
[10] 		JPN
[11] 		DEU
[12] 		CHE
[13] 		ITA
[14] 		AUS
[15] 		NZL
[16] 		FIN
[17] 		SWE
[18]
1984 Flex-Able
  • Data: 1984
  • Wydawca: Urantia Records
 – – – – – – – – – – – –
1990 Passion and Warfare
  • Data: 1990
  • Wydawca: Relativity Records
 18 8 – 32 28 – 35 – 25 12 – 27
1993 Sex & Religion
  • Data: 27 lipca 1993
  • Wydawca: Relativity Records
 48 17 – 26 – 53 26 – – – – 41
1996 Fire Garden
  • Data: 17 września 1996
  • Wydawca: Epic Records
 106 41 30 85 18 – – – – – 22 –
1999 The Ultra Zone
  • Data: 7 września 1999
  • Wydawca: Epic Records
 121 – 49 – 14 – – – – – – –
2005 Real Illusions: Reflections
  • Data: 18 lutego 2005
  • Wydawca: Epic Records
 147 127 110 88 34 – – 67 – – – –
2012 The Story of Light
  • Data: 14 sierpnia 2012
  • Wydawca: Favored Nations
 78 129 136 75 36 79 – 83 – – 43 –
2016 Modern Primitive
  • Data: 24 czerwca 2016
  • Wydawca: Epic Records
 – – 151 – 41 – 77 61 – – – –
2022 Inviolate
  • Data: 28 stycznia 2022[21]
  • Wydawca: Favored Nations
 – – – – – – – – – – – –
„–” pozycja nie była notowana.
Minialbumy
Rok Tytuł Pozycja na liście
USA
[7] 		UK
[8] 		NLD
[10] 		JPN
[11]
1984 Flex-Able Leftovers
  • Data: 1984
  • Wydawca: Urantia Records
 – – – –
1995 Alien Love Secrets
  • Data: 21 marca 1995
  • Wydawca: Epic Records
 125 39 72 17
„–” pozycja nie była notowana.
Albumy koncertowe
Rok Tytuł Pozycja na liście
FRA
[9] 		NLD
[10] 		JPN
[11] 		FIN
[17] 		UK
[8] 		ITA
[14]
1997 G3: Live in Concert
(oraz Joe Satriani, Eric Johnson)
  • Data: 3 czerwca 1997
  • Wydawca: Sony
 20 52 37 35 82 –
2001 Alive in an Ultra World
  • Data: 19 czerwca 2001
  • Wydawca: Epic Records
 122 – 68 – – –
2004 G3: Rockin’ in the Free World
(oraz Joe Satriani, Yngwie Malmsteen)
  • Data: 24 lutego 2004
  • Wydawca: Epic Records
 156 – – – – 58
Live in London
  • Data: 20 czerwca 2004
  • Wydawca: Favored Nations
 – – – – – –
2005 G3: Live in Tokyo
(oraz Joe Satriani, John Petrucci)
  • Data: 25 października 2005
  • Wydawca: Sony
 – – – – – –
2007 Sound Theories Vol. I & II
  • Data: 26 czerwca 2007
  • Wydawca: Epic Records
 138 97 96 – – 72
2009 Where the Wild Things Are
  • Data: 29 września 2009
  • Wydawca: Favored Nations
 – – 221 – – –
„–” pozycja nie była notowana.
Kompilacje
Rok Tytuł Pozycja na liście
JPN
[11]
2000 The Seventh Song
  • Data: 7 listopada 2000
  • Wydawca: Epic Records
 80
2002 The Elusive Light and Sound, Vol. 1
  • Data: 4 czerwca 2002
  • Wydawca: Favored Nations
 –
2003 The Infinite Steve Vai: An Anthology
  • Data: 18 listopada 2003
  • Wydawca: Epic Records
 –
2008 Steve Vai Original Album Classics
  • Data: 2008
  • Wydawca: RCA Records
 –
„–” pozycja nie była notowana.

Wideografia

edytuj
Rok Tytuł Pozycja na liście Certyfikat
SWE
[22] 		USA
[23] 		JPN
[11]
1995 Alien Love Secrets (VHS)
  • Data: 1995
  • Wydawca: Hal Leonard
 – – –
1997 G3 – Live in Concert
(VHS; oraz Joe Satriani, Eric Johnson)
  • Data: 3 czerwca 1997
  • Wydawca: Sony
 – 37 –
2003 Live at the Astoria, London (DVD)
  • Data: 9 grudnia 2003
  • Wydawca: Favored Nations
 – – –
  • RIAA: 2x platynowa płyta[19]
2004 G3 Live: in Denver
(DVD; oraz Joe Satriani, Yngwie Malmsteen)
  • Data: 24 lutego 2004
  • Wydawca: Epic Records
 2 5 –
  • RIAA: platynowa płyta[19]
2005 G3: Live in Tokyo
(DVD; oraz Joe Satriani, John Petrucci)
  • Data: 25 października 2005
  • Wydawca: Sony
 – 17 –
2007 Visual Sound Theories (DVD)
  • Data: 18 września 2007
  • Wydawca: Epic Records
 – – 104
2009 Where the Wild Things Are (DVD)
  • Data: 29 września 2009
  • Wydawca: Favored Nations
 8 4 110
  • RIAA: złota płyta[19]
„–” pozycja nie była notowana.

Nagrody i wyróżnienia

edytuj
Rok Kategoria Tytułem Nagroda Nota Źródło
1993 Best Rock Instrumental Performance „Sofa” Nagroda Grammy Laur [24]
2009 Riff Lord Steve Vai Metal Hammer Golden Gods Awards Laur [25]

Filmografia

edytuj
  • Crossroads (1986, dramat, muzyczny, reżyseria: Walter Hill)
  • The Genius of Lenny Breau (1999, film dokumentalny, reżyseria: Emily Hughes)
  • Rock Prophecies (2009, film dokumentalny, reżyseria: John Chester)
  • Lemmy (2010, film dokumentalny, reżyseria: Greg Olliver, Wes Orshoski)
  • Jason Becker: Not Dead Yet (2012, film dokumentalny, reżyseria: Jesse Vile)[26]
  • The Ritchie Blackmore Story (2015, film dokumentalny, reżyseria: Alan Ravenscroft)[27]
  • Hired Gun (2016, film dokumentalny, reżyseria: Fran Strine)[28]

Zobacz też

edytuj
Wykaz literatury uzupełniającej: Steve Vai.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f Greg Prato: Steve Vai Biography. allmusic.com. [dostęp 2010-08-24]. (ang.).
  2. ↑ Pete Prown, Harvey P. Newquist: Legends of Rock Guitar: The Essential Reference of Rock’s Greatest Guitarists. Hal Leonard Corporation, 1997. ISBN 0-7935-4042-9. (ang.).
  3. ↑ GUITAR WORLD’s 100 Greatest Heavy Metal Guitarists Of All Time – Jan. 23, 2004. blabbermouth.net. [dostęp 2011-12-07]. (ang.).
  4. ↑ Steve Vai w wywiadzie – cz. I [online], TopGuitar.pl, 2 maja 2013 [dostęp 2021-01-14] (pol.).
  5. ↑ a b Steve Vai’s Guitar Gear Rig and Equipment. uberproaudio.com. [dostęp 2009-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-05)]. (ang.).
  6. ↑ Carvin Legacy. vai.com. [dostęp 2010-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-29)]. (ang.).
  7. ↑ a b Steve Vai Billboard Chart History. billboard.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
  8. ↑ a b c Steve Vai UK Albums Chart History. officialcharts.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
    CHART: CLUK Update 22.09.2012 (wk37) CHART LOG UK: NEW ENTRIES UPDATE. zobbel.de. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
    Chart Log UK 2005. zobbel.de. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
    Chart Log UK 1994–2010. zobbel.de. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
  9. ↑ a b Steve Vai French Albums Chart. lescharts.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
  10. ↑ a b c Steve Vai Dutch Albums Chart. dutchcharts.nl. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
  11. ↑ a b c d e Oricon: Steve Vai Albums. oricon.co.jp. [dostęp 2014-03-20]. (jap.).
    Oricon: Steve Vai DVD. oricon.co.jp. [dostęp 2014-03-20]. (jap.).
    Oricon: G3: Live in Concert. oricon.co.jp. [dostęp 2014-03-20]. (jap.).
  12. ↑ Steve Vai/Longplay-Chartverfolgung. musicline.de. [dostęp 2014-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-19)]. (niem.).
  13. ↑ Steve Vai/Longplay-Chartverfolgung. hitparade.ch. [dostęp 2014-03-20]. (niem.).
  14. ↑ a b Steve Vai Italian Albums Chart. italiancharts.com. [dostęp 2016-10-28]. (ang.).
  15. ↑ Steve Vai Australian Albums Chart. australian-charts.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
  16. ↑ Steve Vai New Zealand Albums Chart. charts.org.nz. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
  17. ↑ a b Steve Vai Finnish Albums Chart. finnishcharts.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
  18. ↑ Steve Vai Swedish Albums Chart. swedishcharts.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
  19. ↑ a b c d e RIAA: Steve Vai. riaa.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
  20. ↑ BPI: Steve Vai. bpi.co.uk. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
  21. ↑ Steve Vai – Inviolate. [dostęp 2022-02-26].
  22. ↑ Veckolista DVD Album – Vecka 10, 5 mars 2004. sverigetopplistan.se. [dostęp 2014-03-15]. (szw.).
    Veckolista DVD Album – Vecka 41, 9 oktober 2009. sverigetopplistan.se. [dostęp 2014-03-15]. (szw.).
  23. ↑ Billboard Top Music Videos. „Billboard”. 116, s. 60, 2004-03-13. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. (ang.). 
    Billboard Top Music Videos. „Billboard”. 117, s. 65. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. (ang.). 
    Billboard Top Music Videos. „Billboard”. 110, s. 79. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. (ang.). 
    Billboard Top Music Videos. „Billboard”. 121, s. 40. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. (ang.). 
  24. ↑ Grammy: Steve Vai. grammy.com. [dostęp 2016-10-29]. (ang.).
  25. ↑ IRON MAIDEN, SLIPKNOT, SAXON, DEF LEPPARD Honored At 'Metal Hammer Golden Gods’. blabbermouth.net. [dostęp 2015-08-16]. (ang.).
  26. ↑ Jason Becker: Not Dead Yet (2012). imdb.com. [dostęp 2012-01-22]. (ang.).
  27. ↑ The Ritchie Blackmore Story (2015). imdb.com. [dostęp 2016-04-03]. (ang.).
  28. ↑ Hired Gun (2016). imdb.com. [dostęp 2016-04-03]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Steve_Vai&oldid=73594366”