Siarkan
Siarkan (słow. Dračia hlava, niem. Drachenseeturm, węg. Sárkány-tavi-torony) – najwyższy (2260 m n.p.m.) i najwybitniejszy szczyt Siarkańskiej Grani (Dračí hrebeň) w Tatrach Wysokich – długiego grzbietu, który od Wysokiej odchodzi ku południowi i ciągnie się od Siarkańskiej Przełęczy aż po Złomiską Turnię włącznie, oddzielając Złomiską Zatokę od Dolinki Smoczej.
 Siarkan (od strony Złomiskiej Zatoki) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2260 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
1902-1904 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′03″N 20°05′37″E/49,167500 20,093611
| |
Siarkan ma dwa wierzchołki:
- północny Wielki Siarkan (Veľká Dračia hlava),
- południowy Mały Siarkan (Malá Dračia hlava).
Wierzchołki te rozdziela Przełączka w Siarkanie (Štrbina Dračiej hlavy), położona na wysokości 2250 m n.p.m. Z kolei od Złomiskiej Turni Mały Siarkan oddzielony jest Złomiską Przełączką.
Nazwa Siarkana jest związana z legendami o smoku w Tatrach (w gwarowym słowackim języku smok to šarkan).
Pierwsze wejście: Ernst Dubke i przewodnik Johann Franz (senior) w latach 1902–1904. Prawdopodobnie wchodzili południową granią, gdyż w 1907 zaobserwowano na niej szereg kopczyków. Według Witolda Henryka Paryskiego najłatwiejsze drogi na szczyt prowadzą wschodnim żebrem i z Przełączki w Siarkanie. Zimą na szczycie pierwsi byli Gyula Balla i Lajos Rokfalusy 10 grudnia 1911 r.[1]
Przypisy
edytuj- ↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część IX. Waga – Szarpane Turnie. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 170–178.
Bibliografia
edytuj- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.