Shrewsbury

Najstarsza udokumentowana wzmianka o miejscowości pochodzi z 901 roku. Shrewsbury należało wówczas do Królestwa Mercji. Po podboju Anglii przez Normanów Shrewsbury i hrabstwo Shropshire stały się ważną linią obrony przed Walijczykami. Kontrolę nad hrabstwem powierzono Rogerowi de Montgomerie, krewnemu Wilhelma Zdobywcy. W 1083 roku założył klasztor benedyktynów w Shrewsbury, a w 1094 roku wstąpił do zakonu na kilka tygodni przed śmiercią. Został pochowany w kościele opackim, gdzie do dziś można oglądać jego nagrobek. W 1137 roku szczątki św. Winefrida przeniesiono z Walii do Shrewsbury, gdzie pozostały aż do zniszczenia opactwa przez Henryka VIII.

Podczas wojny o sukcesję angielską w 1138 roku doszło do bitwy o zamek Shrewsbury. Oblegający pod wodzą króla Stefana z Blois zdobyli zamek i od tego czasu Shrewsbury jest uznawane za „lojalne wobec króla”. Kilka kilometrów na północ, w pobliżu dzisiejszych przedmieść Battlefield, w 1403 roku rozegrała się bitwa pod Shrewsbury, która zakończyła bunt Henryka Percy z Northumberland przeciwko królowi Henrykowi IV. Podczas angielskiej wojny domowej Shrewsbury było twierdzą zwolenników króla i padło ofiarą żołnierzy parlamentu dopiero wtedy, gdy zdrajca wpuścił ich przez jedną z bram miasta. Brama ta znana jest obecnie jako Brama Zdrajców.

Shrewsbury jest położone poza głównymi szlakami handlowymi i nie rozwijało się tak szybko, jak większość innych angielskich miast podczas rewolucji przemysłowej. Powstało tu zaledwie kilka fabryk. W latach 1830–1840 liczba ludności faktycznie spadła, głównie z powodu braku przemysłu i słabych połączeń komunikacyjnych. Pod koniec XIX w. najważniejszym pracodawcą w mieście była kolej. Podczas drugiej wojny światowej Shrewsbury nie zostało zbombardowane.

Do dziś nawet mieszkańcy spierają się o to jak poprawnie wymówić nazwę Shrewsbury. Nazwę można wymówić zarówno Shruesbury (długie u), jak i Shrowsbury (ou).

•  
•  
•  
•  
  Opactwo
•  
  Zamek

• Oblężenie Shrewsbury
• Opactwo Shrewsbury