Seyval blanc
Seyval blanc – mieszaniec międzygatunkowy winorośli, wyhodowany w 1919 roku w Saint-Vallier ze skrzyżowania odmian seibel 5656[1][2][5] lub seibel 4995[3][6] i seibel 4986 (rayon d'or)[1][2][5][3][6]. Z tych samych odmian uzyskano szczep seyval noir[5]. Nazwa wywodzi się od początkowych liter nazwisk hodowców[5].
 Seyval blanc – owoce | |
| Gatunek | |
|---|---|
| Inne nazwy |
Seyval, Seyve Villard 5276, SV 5276[1] |
| Najstarsza nazwa |
Seyve Villard 5276 |
| Hodowca | |
| Rok wyhodowania |
1919 |
| Pochodzenie | |
| Ważne regiony uprawy | |
| Identyfikator VIVC |
11558 |
| Przeznaczenie owoców |
wino[1] |
| Kolor skórki |
zielonożółty |
| Charakterystyczne aromaty |
owocowe, neutralne |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
pierwsza dekada października |
| Klimat uprawy |
chłodne rejony |
| Mrozoodporność | |
| Preferowane gleby |
średniej klasy, wilgotne |
| Min. suma temp. (SAT) |
2600 |
| GDDC |
1090 |
Proporcje gatunków w seyval blanc (według pierwszej wersji) kształtują się następująco: 43,8% Vitis vinifera + 28,1% Vitis rupestris + 12,5% Vitis berlandieri + 12,5% Vitis riparia + 3,1% Vitis lincecumii[6].
Charakterystyka
edytujWzrost krzewów średnio silny o pokroju uporządkowanym, prostym. Liście trójklapowe, w zarysie okrągłe, błyszczące i wywinięte ku górze. Grona stożkowato-cylindryczne, średniej wielkości lub duże, zależnie od sposobu uprawy, o średniej masie około 170 g. Jagody kuliste, średniej wielkości, o masie około 1,68 g[7]. Skórka zielonożółta, w pełni dojrzałości ze złocistobrunatnym rumieńcem. Miąższ z wyraźnym aromatem ziół i melona w zależności od miejsca i warunków uprawy[4].
Mrozoodporność wynosi do −26 °C[3], co pozwala na uprawę bez okrywania zimowego w polskich warunkach klimatycznych.
Fenologia
edytujStart wiosenny i kwitnienie średnio wczesne. Dojrzewanie owoców późne[8]. W polskich warunkach w pierwszej połowie października[4].
Uprawa
edytujKrzewy nie mają szczególnych wymagań co do formy prowadzenia. Najbardziej odpowiednim sposobem uprawy jest forma Casanave’a, cięta na czopki średniej długości lub krótkie. Obciążenie 6–8 pąków na 1 m² plantacji[9]
Choroby i szkodniki
edytujKrzewy są wystarczająco odporne na filokserę i mogą być uprawiane na własnych korzeniach, bez szczepienia na specjalnych podkładkach[9].
Na dobrych stanowiskach i przy odpowiedniej agrotechnice nie wymaga ochrony chemicznej, jednak w wilgotnych latach owoce mogą być porażane przez mączniaka rzekomego[3].
Według badań za okres 1991/93 prowadzonych przez Instytut Hodowli Winorośli Geilweilerhof w Niemczech owoce i liście są tolerancyjne na mączniaka prawdziwego. W skali 1 do 9 (1 – brak oznak chorobowych; 9 – jagody porażone w ok. 70%, a liście prawie całkowicie) – wynik 2/2 (B/L – jagody/liście). Dla porównania: müller thurgau B/L=9/7, a sylvaner – B/L=9/9. W czasie badań nie stosowano żadnej ochrony chemicznej.
Odporność na inne choroby podana jest w bazie danych winorośli VIVC[10].
Parametry dojrzewania
edytujOdmiana ma tendencję do nadmiernego owocowania[5]. Aby owoce mogły osiągnąć odpowiednio wysokie parametry przetwórcze wymagane jest przerzedzanie kwiatostanów lub gron we wczesnej fazie ich rozwoju. Przy amatorskiej uprawie nie stwarza to większych problemów, ale przy uprawie towarowej podraża koszty wina z tej odmiany[11].
Wino
edytujWino o harmonijnym smaku i aromacie, należy tradycyjnie do najlepszych, jakie można uzyskać w polskich warunkach[4][12]. W innych krajach popularność zyskały m.in. wina musujące produkowane z odmiany oraz niemusujące wina dojrzewające na osadzie drożdżowym (sur lie)[5].
Rozpowszechnienie
edytujNajwiększe areały upraw znajdują się w: USA (stan Nowy Jork z 151 ha w 2006 i mniejsze winnice w innych stanach) i Anglii (90 ha w 2009), gdzie seyval blanc był niegdyś najpopularniejszą odmianą winorośli[5][2]. Uprawiana jest także w Kanadzie, Holandii, Szwajcarii, Danii, Francji (w 2011 około 100 ha)[13]. We Francji obszar winnic spadł ponaddziesięciokrotnie w ciągu 50 lat, gdyż odmiana nie jest ze względu na swoje pochodzenie prawnie dopuszczona do produkcji wina jakościowego[5].
W Polsce w lipcu 2013 winnice obsadzone seyval blanc liczyły ok. 50 ha i był to jeden z większych areałów upraw tej odmiany[14]. Ogółem uprawy we wszystkich krajach szacowano w 2010 roku na 464 ha[15].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Seyval Blanc. Passport data. [w:] Vitis International Variety Catalogue VIVC [on-line]. www.vivc.de. [dostęp 2017-02-21]. (ang.).
- ↑ a b c d Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 39. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ a b c d e Roman Myśliwiec, Uprawa winorośli, Kraków: Plantpress, 2012, s. 47 [dostęp 2014-03-13] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-01].
- ↑ a b c d Jerzy Lisek: Winorośl w uprawie przydomowej i towarowej. Warszawa: Hortpress, 2011, s. 34,43,59,208,210.
- ↑ a b c d e f g h Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 990-991. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ a b c Michael Striem: Genetyczne pochodzenie odmian winorośli hybrydowych. 2010. [dostęp 2014-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-06)].
- ↑ Jerzy Lisek: Sad Nowoczesny “Plonowanie w 2012r. i perspektywy”. Warszawa: Hortpress, 4/2013, s. 120-121.
- ↑ Derek Pritchard: Winegrowers Suppliers – Vine variety information. [dostęp 2014-03-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-14)]. (ang.).
- ↑ a b Roman Myśliwiec: Uprawa winorośli. Warszawa: PWRiL, 2003, s. 41, 52.
- ↑ Seyval Blanc. Passport data. Degree of resistance. [w:] Vitis International Variety Catalogue VIVC [on-line]. www.vivc.de. [dostęp 2017-02-21]. (ang.).
- ↑ Tyler G. Berkey, Anna Katharine Mansfield i inni: Crop Load Adjustment in ‘Seyval Blanc’ Winegrape. październik 2011. [dostęp 2014-03-13]. (ang.).
- ↑ Mariusz Kapczyński: Biała gwiazda – seyval blanc. 2013-10-18. [dostęp 2014-03-13]. (pol.).
- ↑ INRA, Montpellier: Le catalogue des vignes cultivées en France. Plant Grape. [dostęp 2017-02-20]. (fr.).
- ↑ Bernadeta Anna Jarosz: Seyval Blanc – Seminarium VIII Konwentu Polskich Winiarzy. 6 lipcz 2013. [dostęp 2014-03-13]. (pol.).
- ↑ Table.5, Global winegrape area, share of global area, and global ranks of each variety, 1990, 2000 & 2010, [w:] K. Anderson, N.R. Aryal, Database of Regional, National and Global Winegrape Bearing Areas by Variety, 2000 and 2010, University of Adelaide, 2013–2014, s. 30 [dostęp 2017-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] (ang.).