Sergiu Celibidache

Syn Demostena Celibidache, oficera kawalerii o greckich korzeniach, i Marii Brăteanu, nauczycielki chemii. Lata młodzieńcze spędził w Jassach, w północno-wschodniej części kraju. Początkowo studiował na Uniwersytecie w Bukareszcie, następnie przeniósł się na Berliński Uniwersytet Sztuk Pięknych, gdzie ukończył studia na kierunku kompozycji i dyrygentury. Następnie studiował muzykologię, filozofię i matematykę na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma, gdzie jego nauczycielami byli Nicolai Hartmann czy Eduard Spranger. Po studiach w Berlinie, już na stałe osiadł w Niemczech.

Od 1945 do 1952 pełnił funkcję głównego dyrygenta Orkiestry Filharmonii Berlińskiej. Po objęciu funkcji głównego dyrygenta przez Herberta von Karajana rozstał się z Filharmonią Berlińską i wyjechał do Włoch, gdzie nawiązał współpracę z Orchestra Sinfonica Siciliana i La Scalą. Następnie zajął się współpracą z orkiestrami radiowymi z Kopenhagi i Paryża. W latach 1962–1971 kierował szwedzką orkiestrą radiową, a od 1972 do 1978 dyrygował radiową orkiestrą symfoniczną ze Stuttgartu^[2]. Następnie do roku 1979 współpracował z tokijską Orkiestrą Symfoniczną NHK.

Od 1979 do śmierci dyrygował Orkiestrą Filharmonii Monachijskiej. Jednocześnie prowadził wykłady w Hochschule für Musik na Uniwersytecie Johannesa Gutenberga w Moguncji oraz Instytucie Curtisa w Filadelfii w amerykańskim stanie Pensylwania.

W roku 1965 poślubił Ioanę Dumitrescu. Mieli jednego syna Serge Celibidache (ur. 1968). Celibidache zmarł na zawał serca w wieku 84 lat, w 1996 roku w Neuville-sur-Essonne, niedaleko Paryża. Został również pochowany na tamtejszym cmentarzu.

Honorowy członek Academia Română, odznaczony m.in. Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, Orderem Maksymiliana, Bawarskim Orderem Zasługi, komandorią Orderu Sztuki i Literatury^[3]. Honorowy obywatel Monachium oraz Jass.

Celibidache nie lubił nagrywać swojej muzyki i wolał koncerty na żywo. Pozostałe po nim nagrania wydano po jego śmierci.

• [1]