STS-51-A

STS-51-A
	Dane misji
Indeks COSPAR	1984-113A
Zaangażowani	NASA
Oznaczenie kodowe	STS-51-A
	Pojazd
Wahadłowiec	Discovery
	Załoga
	; L-P: Gardner, Walker, Fisher, Hauck, Allen
Dowódca	inż. Frederick Hauck
	Start
Miejsce startu	Stany Zjednoczone, KSC, LC39-A
Początek misji	8 listopada 1984 12:15:00 UTC
	Orbita okołoziemska
Apogeum	297 km
Perygeum	289 km
Okres orbitalny	90,4 min
Inklinacja orbity	28,4°
	Lądowanie
Miejsce lądowania	KSC, Pas startowy 15
Lądowanie	16 listopada 1984 11:59:56 UTC
Czas trwania misji	7 dni, 23 godz, 44 min, 56 sek
Przebyta odległość	5 293 786 km
Liczba okrążeń Ziemi	126
	Program lotów wahadłowców
	Multimedia w Wikimedia Commons

STS-51-A (ang. Space Transportation System) – druga misja amerykańskiego wahadłowca kosmicznego Discovery i czternasta programu lotów wahadłowców^[1].

Załoga^[1]

Frederick Hauck (2)*, dowódca
David M. Walker (1), pilot
Anna Fisher (1), specjalista misji 1
Dale Gardner (2), specjalista misji 2
Joseph Allen (2), specjalista misji 3

*(liczba w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów)

Cel misji

Umieszczenie na orbicie satelitów telekomunikacyjnych Telesat-H oraz Leasat F-1 (Syncom IV-1), przechwycenie i dostarczenie na Ziemię satelitów Palapa-B2 i Wester 6, które nie weszły na prawidłową orbitę (umieszczone podczas lotu Challengera STS-41-B)^[1].

Przebieg misji

Satelita Telesat-H (Anik D 2) został wysłany na orbitę o perygeum 299,3 km i apogeum 36 806,3 km 9 listopada 1984. Tym razem silnik PAM-D zdał egzamin i satelita po 87 sekundach wszedł na zaplanowaną orbitę. 10 listopada Anna Fisher umieściła na bliskiej Ziemi orbicie (313 do 316,7 km) satelitę Leasat F-1 (indeks COSPAR - 1984-113C). W następnym dniu doprowadzono wahadłowiec na orbitę, po której poruszał się satelita Palapa-B2 i dogoniono go, zbliżając się na odległość 11 m. Allen i Gardner, zaopatrzeni w plecaki odrzutowe MMU, przeszli do ładowni, następnie Allen zbliżył się do satelity, hamując jego obroty. Wraz z Gardnerem przy pomocy manipulatora RMS obsługiwanego przez Annę Fisher umieścili go wewnątrz ładowni na specjalnie przygotowanej palecie. Cała operacja zajęła każdemu z nich po 6 godzin, niezależnie od udziału Anny Fisher, która w kabinie pomagała manipulatorem RMS przytrzymać satelitę. 13 listopada astronauci dogonili drugi obiekt – satelitę Westar 6, który oddalony był o 1163 km od Palapy. Allen i Gardner zamienili się tym razem rolami i 14 listopada 1984 sprowadzili satelitę do wnętrza ładowni i umocowali na palecie. Operacja ta została wykonana sprawniej niż przy Palapie. Na wszystkie manewry zużyli mniej paliwa niż przewidywano (około 80%). W sumie, przeprowadzony po raz pierwszy, eksperyment odszukania satelitów i sprowadzenia ich z orbity na Ziemię udał się w pełni. Indonezyjski satelita Palapa B2, jako Palapa B2R, został ponownie umieszczony na orbicie 13 kwietnia 1990 roku przez amerykańską rakietę Delta II^[2]^[3]. 7 kwietnia 1990 roku satelita Westar 6 powrócił na orbitę jako AsiaSat 1 przy pomocy chińskiej rakiety Długi Marsz 3^[4].

Parametry misji^[5]

Masa:
- startowa orbitera: 119 441 kg
- lądującego orbitera: 94 120 kg
- ładunku: 20 550 kg
Perygeum: 289 km
Apogeum: 297 km
Inklinacja: 28,4°
Okres orbitalny: 90,4 min

Spacery kosmiczne^[1]

Allen i Gardner – EVA 1

Start EVA 1: 12 listopada 1984

Koniec EVA 1: 12 listopada

Czas trwania: 6 godz 13 min

Allen i Gardner – EVA 2

Start EVA 2: 14 listopada 1984

Koniec EVA 2: 14 listopada 1984

Czas trwania: 6 godz 1 min

Uwaga

Frederick Hauck za ten lot został wyróżniony w 1985 roku przez FAI Medalem Jurija Gagarina (za pomyślną naprawę satelity na orbicie okołoziemskiej), a cała załoga otrzymała Dyplomy im. Komarowa za pierwszą w przestrzeni kosmicznej udaną operację przechwycenia dwóch satelitów (Palapa i Westar)^[6].

Ciekawostka

Po umieszczeniu satelitów w ładowni promu astronauta Dale Gardner zażartował, pozując do zdjęcia z kartką „For sale”. Zdjęcie stało się jedną z najbardziej znanych fotografii w historii lotów kosmicznych. Jednak po powrocie na Ziemię został stanowczo upomniany przez NASA^[4].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Tomáš Přibyl: Dzień, w którym nie wróciła COLUMBIA. Bielsko-Biała: Wydawnictwo >DEBIT<, 2003, s. 158. ISBN 83-7167-224-1.
↑ „Astronautyka”. 170 (4), s. 10, 1990. Wrocław: Ossolineum. ISSN 0004-623X.
↑ Władysław Geisler. Pomyślne sprowadzenie satelitów z orbity na Ziemię. „Astronautyka”. 4(140), s. 24-25, 1985. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623x. (pol.).
↑ ^a ^b Andrzej Kotarba: Naprawa satelity na orbicie. Poznań: Amermedia Sp. z o.o., 2014, s. 16-20, seria: Kosmos. Tajemnice Wszechświata. Encyklopedia Astronomii i Astronautyki. ISBN 978-83-252-2324-3.
↑ Mark Wade: STS-51-A. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
↑ Praca zbiorowa. Osiągnięcia kosmiczne 1985 roku. „Astronautyka”. 5(147), s. 21, 1986. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623x. (pol.).

Linki zewnętrzne

podsumowanie misji STS-51-A na stronie NASA (ang.)
Spaceflight mission report: STS-51A. [w:] Spacefacts [on-line]. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).

[tomas-1] Tomáš Přibyl: Dzień, w którym nie wróciła COLUMBIA. Bielsko-Biała: Wydawnictwo >DEBIT<, 2003, s. 158. ISBN 83-7167-224-1.

[2] „Astronautyka”. 170 (4), s. 10, 1990. Wrocław: Ossolineum. ISSN 0004-623X.

[satelita-3] Władysław Geisler. Pomyślne sprowadzenie satelitów z orbity na Ziemię. „Astronautyka”. 4(140), s. 24-25, 1985. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623x. (pol.).

[kosmos-4] Andrzej Kotarba: Naprawa satelity na orbicie. Poznań: Amermedia Sp. z o.o., 2014, s. 16-20, seria: Kosmos. Tajemnice Wszechświata. Encyklopedia Astronomii i Astronautyki. ISBN 978-83-252-2324-3.

[astronautica-5] Mark Wade: STS-51-A. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).

[medal-6] Praca zbiorowa. Osiągnięcia kosmiczne 1985 roku. „Astronautyka”. 5(147), s. 21, 1986. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623x. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]