Ralph Towner

Urodził się w 1940 w Chehalis. Swoją karierę rozpoczął jako wykształcony gitarzysta. W późnych latach 70. dołączył do grupy "Consort" kierowanej przez pioniera world music Paula Wintera. Wraz z kolegami z zespołu (Paul McCandless, Glen Moore, Collin Walcott) Towner opuścił The Winter Consort w 1970 i utworzył grupę Oregon, która w latach 70. nagrała szereg znaczących płyt. Nagrania te łączyły w sobie muzykę folk, klasyczne formy muzyki indyjskiej i improwizacje inspirowane jazzem awangardowym. W tym samym czasie Towner rozpoczął długotrwałą współpracę z wytwórnią ECM, która firmowała prawie wszystkie jego solowe nagrania, począwszy od wydanej w 1972 płyty Trios/Solos - pierwszej nagranej przez Townera w roli leadera. Artysta występował też często jako sideman, w tym na utrzymanym w konwencji jazz fusion albumie grupy Weather Report zatytułowanym I Sing the Body Electric (1972).

W przeciwieństwie do wielu gitarzystów jazzowych, Towner unika gry na gitarze elektrycznej, używając 6- i 12-strunowych gitar o nylonowych strunach. W konsekwencji, występuje z reguły w małych grupach muzyków grających najczęściej na instrumentach akustycznych, kładąc nacisk na dynamikę i wzajemne relacje pomiędzy muzykami i instrumentami. Towner uzyskuje często specyficzny efekt perkusyjny wplatając między struny gitary papier bądź inne materiały. Zarówno z grupą Oregon, jak i w swoich solowych nagraniach, wykorzystuje często technikę overdubbingu, co pozwala mu grać na fortepianie (lub syntezatorze) oraz gitarze w tym samym utworze; najbardziej znacząco wykorzystuje tę technikę na albumie z 1974 Diary, gdzie gra duety fortepianowo-gitarowe w większości spośród 8 zamieszczonych na albumie utworów. W latach 80. Towner używał też bardzo często syntezatora Prophet V^[2], jednak w późniejszym czasie dominującą rolę w jego muzyce odgrywała gitara.

Towner, który urodził się w rodzinie muzyków (mama była nauczycielką gry na fortepianie, natomiast ojciec grał na trąbce) naukę gry na fortepianie rozpoczął już w wieku 3 lat. 2 lata później zaczął pobierać lekcje z gry na trąbce. Grą na gitarze nie zajmował się aż do czasu kiedy rozpoczął naukę na Uniwersytecie Oregonu, gdzie studiował również kompozycję u Homera Kellera. Towner studiował też grę na gitarze klasycznej w Wiedniu pod kierunkiem Karla Scheita^[2]. Jak sam wyznaje, muzyce europejskiej (w szczególności wiedeńskiemu klasycyzmowi, romantyzmowi i wiedeńskiej awangardzie) zawdzięcza równie wiele, co jazzowi^[3]. W latach 60. występował jako pianista grając jazz w Nowym Jorku. W jego muzyce wyraźny był wówczas wpływ Billa Evansa. Na przełomie lat 60. i 70. zaczął improwizować na gitarze klasycznej i dwunastostrunowej. Grywał wtedy z muzykami, którzy grali z Evansem (m.in. flecista Jeremy Steig, basiści Eddie Gómez, Marc Johnson, Gary Peacock oraz perkusista Jack DeJohnette).

Nagrania Townera obejmują różnoraką stylistykę, poza jazzem muzykę poważną, folk i world music.

Obecnie Towner mieszka w Rzymie.

• Trios / Solos (1972) – wraz z Glenem Moore’em
• Diary (1974)
• Matchbook (1975) – wraz z Garym Burtonem
• Solstice (1975)
• Sargasso Sea (1976) – wraz z Johnem Abercrombie’em
• Solstice - Sound and Shadows (1977)
• Batik (1978)
• Old Friends, New Friends (1979)
• Solo Concert (1979)
• Five Years Later (1982) – wraz z Johnem Abercrombie’em
• Blue Sun (1983)
• Slide Show (1986) – wraz z Garym Burtonem
• City of Eyes (1989)
• Open Letter (1992)
• Oracle (1994) – z Garym Peacockiem
• Lost and Found (1996)
• Ana (1997)
• A Closer View (1998) – z Garym Peacockiem
• Anthem (2001)
• Time Line (2006)
• From a Dream (2008) – z Slavą Grigoryan i Wolfgangiem Muthspielem
• Chiaroscuro (2009) – z Paolo Fresu

• Strona internetowa artysty