R-33

Początki projektu pocisku R-33 sięgają 1968 roku, kiedy to postanowiono zastąpić dotychczas używany myśliwiec przechwytujący MiG-25 uzbrojony w specjalnie dla niego skonstruowany pocisk R-40 nowocześniejszą kombinacją samolotu MiG-31 i dedykowanego pocisku. Nowy samolot miał być bardziej uniwersalny niż zaprojektowany wyłącznie do przechwytywania szybkich i wysoko latających celów takich jak bombowiec XB-70 Valkyrie. Wymagano również większej zwrotności nowej maszyny umożliwiającej podjęcie walki powietrznej.

W maju 1968 roku podjęto decyzję o rozpoczęciu w zakładach GosMBK "Wympieł" (ГосМКБ «Вымпел») prac rozwojowych nad nowym pociskiem rakietowym oznaczonym jako E-155MP. Projekt został oznaczony zgodnie z przyjętą w zakładzie nomenklaturą, jako K-33, kolejny z serii po K-13 i K-23.

Jeszcze w 1968 roku zbudowano dwa prototypy, które zostały skonstruowane w układzie "kaczki" w celu zapewnienia możliwości wystrzeliwania z tych samych wyrzutni co R-40.

W 1972 roku przebudowano trzy samoloty do roli latających laboratoriów, które miały za zadanie przetestować poszczególne elementy pocisku. MiG-25 posłużył jako platforma badawcza do testów odpalania, MiG-21 do testowania głowicy naprowadzającej i Tu-104, którego zadaniem było przetestowanie nowego radaru ze skanowaniem fazowym ZBI-16 Zasłon i jego współpracy z systemem naprowadzającym pocisku.

 

Równocześnie prowadzono prace badawcze nad czterema rodzajami systemów naprowadzających dla pocisku R-33: półaktywnej głowicy radiolokacyjnej, aktywnej głowicy radiolokacyjnej, głowicy termicznej i kombinowanej termiczno/radiolokacyjnej. Ostatecznie podjęto decyzję, że pocisk będzie produkowany tylko w jednej wersji naprowadzanej radiolokacyjnie systemem półaktywnym z dodatkowym bezwładnościowym systemem nawigacyjnym (INS).

Ze względu na konieczność zastosowania większego radaru i przystosowania pocisku do nowego standardu zamków uzbrojenia podwieszanego, konieczna była zmiana projektu R-33. W ramach przebudowy zmniejszono rozpiętość powierzchni nośnych pocisku dodając możliwość ich składania z 1100 mm do 900 mm i powiększono głowicę bojową.

Po przeprowadzeniu serii testów fabrycznych i w jednostkach wojskowych, pocisk został wprowadzony do uzbrojenia lotnictwa Związku Radzieckiego 6 maja 1981 roku.

Decyzją rządu radzieckiego z dnia 8 kwietnia 1983 roku rozpoczęto prace rozwojowe nad unowocześnioną wersją pocisku R-33 oznaczoną jako K-37 przeznaczoną dla samolotów MiG-31M.

Pierwsze testy wystrzelenia nowych pocisków przeprowadzono w 1988 roku, ale dalsze prace rozwojowe zostały przerwane w 1997 roku ze względu na wycofanie się z projektu strony ukraińskiej.