Przewodnik Michelin

 

W 1900 roku André Michelin opublikował pierwszą edycję przewodnika po Francji, który miał być pomocny dla kierowców przy remontowaniu ich samochodów, znajdowaniu zakwaterowania i miejsc, w których można dobrze zjeść podczas podróży i zwiedzania. Przewodnik zawierał adresy stacji paliw, warsztatów samochodowych, sklepów z oponami, informacje na temat cen paliw, wymiany opon i naprawy samochodów. Przewodnik był rozprowadzany za darmo aż do 1920 roku. Zgodnie z historią opowiadaną przez braci Michelin, opłata została wprowadzona po tym, jak znaleziono stertę przewodników, która podpierała stół w warsztacie samochodowym. Uzmysłowiło to im, że darmowe publikacje nie są traktowane poważnie. W 1926 roku przewodnik wprowadził ocenę gwiazdki, którą oznaczano restauracje z dobrym jedzeniem. Dwie i trzy gwiazdki zostały dodane we wczesnych latach 30. XX wieku^[3].

Przez pierwszych 30 lat okładka przewodnika była niebieska, po 1931 roku zmieniono ją na czerwoną. Wraz z rozpowszechnianiem się ruchu drogowego, zaczęto rozbudowywać system oceny gwiazdkowej i wprowadzać go do innych krajów. Dziś w serii 12 Czerwonych przewodników można znaleźć ponad 45 000 europejskich hoteli i restauracji. Przewodnik po hotelach i restauracjach Francji, od momentu pierwszego wydania, sprzedał się w 30 milionach egzemplarzy i nadal jest najbardziej kompletnym ze wszystkich Czerwonych przewodników. Przewodniki po hotelach i restauracjach opisują m.in.: Francję, Austrię, Wielką Brytanię i Irlandię. Obecnie Michelin wydaje również Czerwony przewodnik opisujący główne miasta europejskie i pozaeuropejskie, m.in. (Nowy Jork, San Francisco, Tokio, Los Angeles i Las Vegas).

Przewodniki Michelin można podzielić na serię przewodników kulinarnych (Czerwone przewodniki), opisujących hotele i restauracje, oraz serię przewodników turystycznych (Zielone przewodniki), opisujących miasta, regiony i państwa pod kątem ich atrakcyjności turystyczno-krajoznawczej.

Czerwony przewodnik oparty jest o rozbudowany system symboli, opisujących każdy lokal. Dodatkowo przy restauracjach oznaczonych gwiazdką, umieszcza się wykaz ich trzech specjalności kulinarnych. Przy tworzeniu przewodników Michelin stosuje anonimowe inspekcje, nie pobiera opłat za umieszczenie obiektu na liście, ale rości sobie prawo do jego wizytacji średnio raz na 18 miesięcy w celu aktualizacji oceny.

Zielone przewodniki istnieją dla wszystkich regionów Francji, jak i dla wielu innych krajów, regionów i miast. Większość przewodników po Francji jest dostępna w kilkunastu językach. Zawierają one informacje dotyczące zaplecza turystycznego oraz dział alfabetyczny opisujący poszczególne miejscowości. Podobnie jak Czerwony przewodnik, używają trzygwiazdkowego systemu rekomendującego miejsca godne zwiedzania.

Wszystkie przewodniki Michelin zawierają prosty system oceny miejsc opisywanych w przewodnikach, będący wskazówką dla zwiedzających. Jest to system trójstopniowej oceny:

• zobacz koniecznie  
• warto odwiedzić  
• godne uwagi  

Punktacja ta pozwala zorientować się, czy dane miejsce należy, według autorów przewodnika, do „listy obowiązkowej” punktów, które trzeba zobaczyć, czy też można powrócić do niego przy kolejnych odwiedzinach danego miejsca. Dzięki systemowi gwiazdek turysta otrzymuje praktyczną wskazówkę, na co należy zwrócić uwagę i co zobaczyć w pierwszej kolejności, np. gdy dysponuje się niewielką ilością czasu na zwiedzanie.

 

Ta sekcja od 2015-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

W 2006 roku partnerem wydawniczym Michelin w Polsce zostało Wydawnictwo Bezdroża. Od tamtej pory ukazało się 17 tytułów.

W serii Zielony przewodnik:

•   Korsyka
•   Austria
•   Wielka Brytania
•   Francja
•   Chorwacja
•   Hiszpania (wyd. 2009, ISBN 978-83-7661-027-6)
•   Holandia
•   Niemcy
•   Norwegia i   Szwecja
•   Egipt
•   Portugalia
•   Grecja
•   Włochy
•   Toskania
•   Stany Zjednoczone (część wschodnia)
•   Stany Zjednoczone (część zachodnia)

W serii Udany weekend:

• Paryż
• Londyn
• Barcelona
• Rzym
• Dublin
• Wenecja
• Berlin
• Wiedeń

W serii Udane wakacje:

• Wybrzeże Dalmacji i   Czarnogóry

Przewodniki Michelin zawierają przydatne adresy i praktyczne informacje pozwalające czytelnikom dokładnie przygotować wycieczkę; zamieszczają sugestie wędrówek i szczegóły, które nie powinny umknąć uwadze przy planowaniu trasy wycieczki. Każdy przewodnik podzielony jest na: wstęp, część z informacjami praktycznymi, opis miasta bądź kraju (z alfabetycznym spisem głównych atrakcji), wykaz przydatnych adresów i indeks.

W 2013 roku pierwszą restauracją w Polsce posiadającą gwiazdkę Michelin zostało Atelier Amaro w Warszawie, w której szefem kuchni jest Wojciech Modest Amaro. W 2016 gwiazdkę Michelin otrzymała warszawska restauracja Senses, w której szefem kuchni jest Włoch Andrea Camastra^[4]. W 2016 roku symbol Bib Gourmand oznaczający korzystny stosunek jakości do ceny otrzymała restauracja Zazie w Krakowie^[5]. We wcześniejszych latach takie wyróżnienie otrzymały Brasserie Warszawska oraz Butchery and Wine w Warszawie^[6]. W 2020 trzecią restauracją w Polsce z gwiazdką Michelin, stała się krakowska Bottiglieria 1881^[7][8][2], która w 2023 otrzymała drugą gwiazdkę^[9]. Dwiema nowy restauracjami nagrodzonymi jedną gwiazdką są restauracja Muga z Poznania, oraz Nuta z Warszawy^[10]. W 2024 trzy restauracje otrzymały pierwszą gwiazdkę: Arco by Paco Pérez z Gdańska, Giewont z Kościeliska oraz Rozbrat 20 z Warszawy^[11].

• Oficjalna strona

Zobacz multimedia związane z tematem: Przewodnik Michelin